Skinfaxi - 01.10.1995, Blaðsíða 30

dæmis mikla áherslu á að þessi undirstaða sé fyrir hendi og að
íþróttamenn stundi fleiri en eina íþrótt. Við getum tekið sem
dæmi að ef þú ert alltaf bara í körfubolta æfir þú alltaf sömu
vöðvana og þá aukast möguleikarnir á meiðslum annarra
vöðva.
Tómas: Ef þú lítur bara á þessa bestu í NBA þá eru þetta oft
menn sem voru í öllum íþróttum og gátu jafnvel valið um í
hvaða íþrótt þeir vildu verða atvinnumenn. Þessir leikmenn
verða miklu
fjölhæfari og
líkamlega sterk-
ari.
Nú eru mjög
misjafnar skoð-
anir á því hversu
langt skal keyra
krakkana áfram
til að vinna.
Hvað finnst
ykkur um mikil-
vægi þess að
sigra í yngri
flokkum?
Anna: Við erum
með mjög
ákveðnar skoð-
anir um þessi
mál. Það er allt of
mikið gert upp úr
keppni í íþróttum
yngri krakka og
mér finnst
persónulega að
krakkar eigi ekki
að keppa neitt að
ráði fyrr en þau
eru orðin tólf,
þrettán ára
gömul. Ég er t.d.
á móti því að það
séu skráð
íslandsmet og
önnur met hjá
krökkum sem
þroskast mismun-
andi hratt og
úrslitin gefa því
ekki alltaf rétta
mynd af getu
krakkanna. Þetta
er hvorki réttlátt
fyrir þá sem eru
stærri og vinna kannski bara þess vegna eða fyrir hina sem eru
minni og dragast þess vegna aftur úr. Það hefur sýnt sig aftur
og aftur að þeir krakkar sem eru fljótþroska og vön því að vinna
þola ekki álagið sem kemur á þau þegar hinir sem eru minni ná
þeim að stærð og verða jafnvel miklu betri - þetta verður oft til
þess að þau hætta.
Tómas: Ég hef tekið eftir því í körfunni að það eru allt of margir
þjálfarar sem standa á hliðarlínunni og eina sem þeir gera er að
æsa krakkana upp og skamma þá þegar þeir gera vitleysu. Þetta
veldur því að krakkarnir verða oft stressaðir á vellinum og spila
ekki jafn vel þar sem þeir eru hræddir við að gera mistök. Það
eru margir þjálfarar yngri flokka sem halda að það sé alltaf
mikilvægast að vinna en það geta ekki allir alltaf unnið. Þeir
gleyma oft mikilvægi þess að leiðbeina og undirbúa krakkana
fyrir framtíðina.
Nú vilja flestir forráðamenn og foreldrar að liðin þeirra
sigri og að krakkarnir sigri. Er þetta ekki fyrst og fremst
komið þaðan?
Anna: Eftir að hafa lært uppeldisfræði og þjálfun veit ég að þetta
er ekki hollt fyrir krakkana að vera keyrð svona áfram. En það
vantar kannski mikið upp á að allir forráðamenn og ég tala nú
ekki um foreldrar hafi þessa menntun og þennan skilning. Þú
sérð oftar en ekki að krakkarnir gráta eftir leiki þar sem
foreldrar og þjálfarar hafa hreinlega gengið allt of langt í að ýta
þeim áfram - þetta á ekki að geta gerst.
Tómas: Iþrótt-
irnar eru auð-
vitað þannig að
allir eru að
reyna að vinna
og þjálfarar
geta hvatt
krakkana til að
gera sitt besta
en það koma
alltaf dagar þar
sem hlutirnir
ganga ekki upp
eða að hitt liðið
sé betra. Það er
þá sem þjálfarar
verða að vera
skilningsríkari
og jákvæðari og
byggja krakk-
ana frekar upp
fyrir næsta leik
heldur en að
brjóta þá niður.
Það er engin
skömm að því
að tapa og geta
ekki hlutina,
það þarf bara
að taka því og
byggja upp svo
það komi síður
fyrir aftur.
Anna: Sigur er
líka hlutlægur
og það er hægt
að gera sigur úr
mörgu. Fyrir
krakkana skipt-
ir það ekki
mestu máli að
vinna með sem
mestum mun
eða setja sem
flest met. Það er vel hægt að láta þeim líða eins og sigurvegara
á annan hátt en að stigataflan sýni það. Þeim getur liðið mjög
vel ef þú segir þeim að þau hafi staðið sig vel þrátt fyrir að
úrslitin úr leiknum hafi verið neikvæð. Þeir segja það úti í
Noregi að góður íþróttamaður sé sá sem að gerir allt til að vinna
en þorir að tapa.
Nú segja sumir þjálfarar að það sé mikilvægasta
uppbyggingin á góðum íþróttamanni að hann sé alinn upp
sem sigurvegari og að hann þekki ekkert annað. Eruð þið þá
ekki sammála þessu?
Anna: Þá er verið að tala um þessar sigurvegaramenningu sem
er að vísu mikilvæg en eins og ég sagði áðan þá er auðvelt að
láta krökkunum líða eins og sigurvegurum og ég held að það sé
mikilvægasta uppbyggingin. Iþróttamanni getur liðið illa og
verið óöruggur þrátt fyrir að vinna alltaf alla leiki.
„Við skiptum deginum mikið
niður á milli okkar og hittumst
oft bara í dyragættinni.“
30 SKINFAXI