Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1941, Blaðsíða 2

SIÖURÐUR SIGURÐSSON:
Áthugasemd um leiðbeiningar um
hættu af völdum tundurdufla
Út af grein hr. forstjóra Pálma Loftssonar
í blöðum undanfarið, sem nefnist: „Leiðbein-
ingar um meðferð tundurdufla" og hafðar eru
eftir tundurdufla-sérfræðingi Breta hér, vil ég
leyfa mér að gera nokkrar athugasemdir þar
við.
í niðurlagi greinar þessarar segir svo: —
„Tundurdufl. sem sökkt er í rúmsjó. er orðið
með ö 11 u hættulaust eftir vikutíma. Og þó að
þeim tíma liðnum komi í botnvörpu eða net,
mun það ekki springa“.
Það væri óskandi að þetta væri svo, en ein-
mitt þetta atriði hefir verið umdeilt í þá átt,
að þessu væri ekki treystandi.
í Olsen’s Fisherman’s Nautical Almanak
frá 1940, bls. 331, svo og í sama almanaki frá
1941, bls. 321, er svohljóðandi tilkynning, 1.
málsgrein:
„Torpedoes, Shells etc., found in fishing
nets“.
upp samninga að nýju af hendi ríkisstjórn-
arinnar um þessi vandamál við yfirstjórn setu-
liðs Bandaríkjanna, því að gera verður ráð
fyrir að við þá sé að semja nú, þar sem þeir
hafa fyrir augliti alls heims, tekið að sér
vernd landsins.
í upphafi þessara orða var getið um, að
jafnvel strandlengjan sjálf væri ekki lengur
á valdi landsmanna, í því sambandi má minna
á að fyrir Austurlandi eru sker og boðar og
straumar harðir á löngu svæði; úti fyrir strönd-
inni eru tundurduflabelti eins og menn vita
og mikið um rekdufl. Á allri þessari hættu-
legustu strandlengju logar enginn viti frá Pap-
ey til Glettinganess. Ber ekki að skilja her-
vernd Bandaríkjanna svo, að einnig beri að
semja um þetta atriði við þá?
í aðalhöfn landsins er það orðið svo, að ís-
lenzk skip fá ekki afgreiðslu fyrr en eftir
langa bið og þá í einhverju horni hafnarinnar
þar sem mjög erfiðlega gengur um afgreiðslu.
Það ætti náttúrlega ekki að vera neitt sérstakt
keppikefli fyrir sjómenn, að sækja sjóinn
mjög fast nú á þessum tímum, en yfirleitt er
það svo, að þeir kunna illa öllum óþarfa töf-
VÍKINGUR
Warning. — „Extreme care is necessary in
cases where torpedoes, shells or bombs ai’e
found in trawl or other nets, as they may still
be dangerous even after being in the water a
long time“.
I 9. tölubl. Sjómannabl. „Víkingur“ þ. á.
stendur sama málsgrein í íslenzkri þýðingu
svohljóðandi:
Tundurdufl á fiskimiðum.
Aðvörun. — „Ýtrustu varúðar er nauðsyn-
legt að gæta, í því tilfelli, að tundurdufl, eða
aðrar sprengjur, skyldu koma upp í botn-
vörpu eða öðrum fiskinetum, þar sem þau geta
verið stórhættuleg, jafnvel þó þau hafi legið
langan tíma í sjó“.
Þessa aðvörun senda Bretar út til sinna
fiskimanna, sennilega staðhæfða af sínum
tundurdufla-sérfræðingum. Á sama tíma fá
íslenzkir fiskimenn fullyrðingu um, að tund-
um við störf sín, og það er ekki á valdi nema
þeirra, sem allra flatastir liggja fyrir öllu
erlendu valdi, að skilja ýmislegt í sambandi
við hina marg um töluðu vernd. En eitt er víst
og það er, að vel yrði þegið af sjómönnum ef
ríkisstjórnin gæti hér einhverju um þokað
með nýjum samningaumleitunum.
Á einum útkjálka íslands bjó lengi gegn
Dg góður bóndi. Það var Sigurður faðir Ólafs
á Hellulandi á Hegranesi í Skagafirði. Þar
var lengi vitalaust, en nú er viti þar yzt á nes-
inu. Gamli maðurinn skildi svo vel þarfir sjó-
mannanna og vissi víst af eigin raun hvers
virði ljósið er fyrir sjófarendur í skammdegi
og hríðarveðrum, að hann reisti á sinn eigin
kostnað útbúnað til þess að hengja upp ljós-
ker þegar skipa var von, og fylgdist svo vel
með því, að alltaf logaði ,,meyjaraugað“, sem
hann svo nefndi, er „Esja“ hin eldri sigldi þar
fyrir og á meðan þess var þörf. Slíkir menn
eru sannkallaðir vökumenn, er þannig hugsa
til sjómannanna. Óskandi væri að hinir
þjóðkjörnu varðmenn væru eins vel á verði
um vandamálin varðandi siglingarnar á þeim
tímum, sem nú fara í hönd. Á. S.
2