Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1941, Blaðsíða 19

V
BREFAKASSI N N
á
Til ritstjórans!
Aðalefni þessa bréfs er að biðja þig að sjá um
a ðmér verði sent blaðið „Víkingur“ eftirleiðis. Ég
vil helzt fá það, sem út er komið af yfirstandandi
árgangi gegn póskröfu fyrir árgjaldið. Það er nú
svo með.mig, að þó ég búist ekki við að koma á sjó
meir sem starfandi sjómaður, þá er hugur minn
sífellt á reiki um hafið og störfin þar. Þessvegna
langar mig til að gerast fastur kaupandi að blaði,
sem sjómennirnir sjálfir skrifa í. Ég hefi fengið
nokkuð af útkomnum „Víking“ og er yfirleitt mjög
ánægður með það blað. Þar er lifandi og náttúrleg
lýsing á því, sem er að gerast og hefir gerst í þessu
starfi. En eitt er ég óánægður með og það er hve
kalt andar frá blaðinu (ekki sjóm.) til þeirrar stétt-
ar í landinu, sem heyja þá baráttu fyrir lífi sínu
sen; næst kemst baráttu sjómannanna, þó munur-
inn sé mikill. Ég á hér sérstaklega við grein, sem ég
las í íyrravetur (man ekki hvað hún hét). En þar
er talað um, að óþarfi sé að hækka kjöt af því dilk-
arnir gangi sjálfala. Það gerir fiskurinn held ég
fremur fénu. Mjólkina, af því kýrnar séu allar á
íslenzkum heyjum. Ekki er átan fyrir fiskinn flutt
inn, þó hækkar hann í verði. Við bændur hér kaup-
um nýjan fisk á 65 au. kg. á sama tíma og sjó-
mennirnir fá 30—35. Þetta er gamla sagan, milli-
liðirnir verða að hafa sitt, og einn af þeim er verka-
maðurinn, kannske gamall sjómaður, sem genginn
er á land, búinn að slíta sér út á sjónum. Þetta
verðum við nútímamenn að skilja. Ég skammaðist
mín fyrir hönd sjómanna þegar ég las þetta. Bænd-
ur standa ábyggilega ekki sjómannastéttinni fyrir
þrifum. Það þarf að ráðast á garðinn þar sem hann
er hærri. En það er óhætt að tala við manninn, sem
talaði um hræðslupeningana. Þó bændur eigi aðgang
að tveim skólum, þá er það ekki þeirra sök þó sjó-
menn eigi aðeins einn lélegan skóla.
Jæja, þú fyrirgefur þetta hjal. Ég tel mig hafa
dálítið vit á þessu, af því ég hefi unnið það sem af er
æfinni, jafnt að flestum störfum; við sjóinn, frá
árabátum upp í togara, og mér þykir jafn annt um
ALUMINIUM Framh. af bls. 9.
dönsku og norsku ríkisjárnbrautirnar er þeg-
ar farið að nota mikið af alúminíum í vagn-
ana. — 1 raforkuleiðslur er alúminíumblanda
mjög góð. Þær eru helmingi léttari en úr eir,
miðað við sömu mótstöðu, og má því komast
af með færri staura og léttari.
báðar stéttirnar, og mun alltaf þykja, þó ég verði
bóndi. Það er nóg af óheiðarlegri baráttu í okkar
landi, þó þessar stéttir persónulega taki þar ekki
þátt í. Látum aðra um það. Vona þú sendir mér samt
blaðið. — Óska þér alls góð. í guðs friði.
28./9. Sig. Hannesson.
Snorri Sturluson er sá maðurinn, er mestri frægð
iiefir varpað á menningu íslendinga um víða ver-
öld í fortíð og nútíð. Hans var minnst virðulegri at-
höfn í Reykholti og Háskólanum nýlega.
Eg var þá á „frívakt" og beið með eftirvæntingu
eftir innlendu fréttunum. að þulurinn skýrði frá
því, hvernig hinir vitru menn heiðruðu 700 ára
minningu hans.
Ilvað skeður! Þulurinn sagðist ekkert geta frætt
hlustendur um hátíðahöldin í Reykholti, sökum þess,
að fréttastofunni hafði ekki verið boðið að hafa
frétaritara við þau, en tilkynnti, að Hjörvar myndi
síðar um kvöldið skýra frá athöfninni.
Hver andsk... er nú á seiði, hugsaði ég með mér.
Það er verið að minnast frægasta menningarfröm—
uðs Islands og boðið til samkomunnar 60—70 manns,
innlendum og erlendum, en manni frá fréttastofu
virðulegasta menningartækisins er ekki boðið. Það
er útilokað frá, að gtea flutt fyrstu fregnirnar til
hlustenda. Það verður að sætta sig við þá niðurlæg-
ingu frammi fyrir alþjóð, að það sé ekki samkvæm-
ishæft, þegar heiðra skal stórmenni opinberlega.
Fréttaflutningur útvarpsins er ekki svo fjöl-
breyttur á innlenda viðburði, að réttlætanlegt sé, að
draga fréttnæma viðburði í fyrirlestra, sem mörg-
um hentar ekki að hlusta á, utan fréttatímans.
Útvarpshlustendur krefjast þess, að fréttastofu
útvarpsins sé gefinn kostur á að afla fyrstu frétta
og útvarpa þeim, af því, sem fréttnæmt er í opin-
berum athöfnum landsmanna.
Þær nefndir og nefndarformenn, sem standa fyr-
ir hliðstæðum athöfnum, ættu að sjá hag almenn-
ings, en láta ekki eigin geðþótta ráða. Kr.
Vinnsla alúminíum var samanlagt 10,000
smál. árið 1900, 40,000 smálestir árið 1910.
125,000 smálestir árið 1920. 220,000 smálestir
árið 1930 og 680,000 smálestir árið 1939. »—
Þessar tölu tala sínu máli um framfarirnar.
(Þýtt úr „Tidskrift for Ma,skinvæsen“. Dólítið stytt).
VÍKINGUR
19