Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1944, Blaðsíða 1

SJÓMANNABLAÐIÐ
UÍKIHBUR
ÚTGEFANDI: FARMANNA- OG FIS KIM A N N AS A M B A N D ÍSLANDS
VL árg. 5. tbl. Reykjavík, mai 1944
I 682 ár hefur Island lotið norskum og dönskum konungum. Hákon gamli
Noregskonungur ruddi brautina fyrir yfirráðum erlenda valdsins með því að ala
á sundurlyndi íslendinga. Að ráði konungs reið Gissur Þorvaldsson í Reykholt aðfara-
nótt 23ja september 1241 og réð af dögum Snorra Sturluson. En andi Snorra lifði
áfram í snildarritum hans og meðal þeirra sem numið höfðu frœði hans. Ef ekki
vœru rit Snorra myndi íslenzk tunga týnd eða herfilega afbökuð. Með móðurmál-
inu hefði glatast þjóðarmetnaður íslendinga. Afrek Snorra í þágu sjálfstœðis og
menningar landsins verða því aldrei fullþökkuð. Hann, sem er frœgastur allra íslend-
inga fyrr og síðar, varð fyrstur fyrir barðinu á því erlenda valdi, sem hélt íslend-
ingum í heljargreipum kúgunar á sjöunda hundrað vetra.
Hið erlenda vald lokaði með kúgun og verzlunaráþján auðlindum landsins
fyrir þess eigin börnum, svo að þau féllu úr hungri sem bjargþrota fénaður. Á þeim
sama tíma sem fólksfjöldi annarra þjóða tífaldaðist eða meira, fœkkaði íslending-
um um meira en helming, og þeir sem hjörðu, urðu œ fátœkari og aumari.
Þegar Fjölnismenn og aðrir vormenn íslands komu til sögunnar fyrir rúmum
hundrað árum, spurði Jónas Hallgrímsson:
Veit þá enginn að oss fyrir löngu
aldir stofnuðu bölið kalda,
frœgðinni sviftu, framan heftu
svo föðurláð vort er orðið að háði?
Veit þá enginn, að eyjan hvíta
á sér enn vor, ef fólkið þorir
guði að treysta, hlekki hrista,
hlýða réttu góðs að biða?
Fagur er dalur og fyllist skógi
og frjálsir menn, þegar aldir renna.
Skáldið hnígur og margir í moldu
með honum búa, — en þessu frúið.
Nú teljum vér ekki í öldum, heldur dögum, tímann til þeirrar stundar, sem
Jónas Hallgrímsson, Jón Sigurðsson og aðrir beztu synir þjóðarinnar hafa þráð.
Margir þeirra vörðu lífi sínu í óeigingjarna baráttu til þess að skapa íslendingum
framtíðarinnar það tœkifœri, sem oss býðst nú til sambandsslita við Dani og til
sjálfstœðis.
VlKlNGUR
Sv. B.
113