Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1944, Blaðsíða 11

Leningens og einnig Indíánum hans, að í hverju
höfði þessa miljónahers væri þroskaður heili,
og að hugsunin væri þessi: Þrátl fyrir alla
skurði, skulum við ná af ykkur kjötinu.
Það var ekki fyrr en klukkan fjögur, sem
maurarnir komust að raun um það, að endar
skurðsins lægju út í fljótið. Með einhvers konar
leynilegu merkjakerfi hlýtur fregnin um þetta
jafnskjótt að hafa borizt eftir allri herlínunni,
og Leningen, sem hætt var nú að standa á sama,
tók eftir því að fregnirnar um þetta höfðu í
för með sér mesta hreyfingu á hernum á suð-
urvígstöðvunum, þar sem maurarnir voru flest-
ir. Kannske hafði það, að ekik var auðhlaupið
yfir skurðinn, þau áhrif að herinn sneri frá og
leitaði sér að auðunnari bráð?
Nei, tálvon var slíkt, því allt í einu lagði heil
stóreflis hersing af maurum af stað og fór að
klifra niður í skurðinn. Þeir fremstu voru þeg-
ar komnir út í hið brúnleita, óhreina vatn og
drukknuðu þar þúsundum saman, en sveit eftir
sveit lagði út í. Maurarnir stikluðu á dauðum
íelögum sínum unz þeir sjálfir drukknuðu og
mynduðu brú fyrir hersveitirnar, sem á eftir
komu.
Rétt hjá Leningen sátu nokkrir hjarðmenn
hans á hestbaki og biðu fyrirskipana. Hann
sendi einn til stíflunnar, það varð að stífla
fljótið betur, til þess að auka afl og hraða vatns
þess, sem flæddi gegnum skurðinn.
Annar vinnumaður var sendur heim á bú-
garðinn, eftir skóflum og bensínsprautum. Hinn
þriðji reið af stað í loftinu, til þess að kveðja
til bardagans alla menn, nema þá, sem vörð
héldu annarsstaðar meðfram skurðinum.
Maurunum gekk miklu betur yfirferðin, en
Leningen hefði talið mögulegt. Knúðir áfram af
hópum liðsmanna sinna, sem á eftir komu,
nálguðust þeir hinn bakkann meir og meir á 50
metra hluta af skurðinum. Maurafjöldinn
steyptist beinlínis eins og foss niður í skurðinn.
I þeim her var ekki verið að sjá í „mann-
fórnir“.
Þegar liðsaukinn kom til Leningens, vom
maurarnir komnir meira en hálfa leið yfir.
Hugsaði hann með sér, að það væri einskær
heppni, að maurarnir skyldu ekki hafa lagt í
skurðinn allsstaðar í einu með jafnmiklu of-
forsi og þarna. Hefði þeir gert það, myndi út-
litið fyrir verjendurna hafa verið heldur svart.
Já, það var jafnvel ekki hægt að kalla það
sérstaklega glæsilegt, eins og það í rauninni
var, þótt Leningen virtist ekki hafa minnstu
hugmynd um að hryllilegur dauðdagi væri að
færast nær og nær. Þegar stríðið milli plágunn-
ar miklu og heila Leningens var að komast í
algleyming, gleymdi hann jafnvel lífshættunni,
VlKlNGUR
en fannst hann vera keppandi á Olympíuleikj-
um, í einhverjum ægilegum og skelfandi leik,
sem hann var ákveðinn að sigra í. Traustið sem
lýsti af honum var jafnvel svo mikið, að Indí-
ánarnir gleymdu skelfingu sinni við féndaher-
inn, sem nú var aðeins nokkra metra í burtu, og
fóru undir yfirstjórn húsbóndans að stinga
hnausa upp úr skurðbakkanum og kasta þeim á
maurafjöldann í skurðinum.
Einnig voru notaðar bensínsprautur, sem
venjulega voru hafðar tilþess að eyða ýmsum
skaðlegum skorkvikindmn á ekrunum, og bun-
uðu nú straumar af daunillri olíu yfir fylking-
arnar, sem þegai- höfðu riðlast fyrir moldar- og
sandkasti manna Leningens.
Maurarnir svöruðu þessum varnaraðgerðum
með því einu að herða sóknina. Stöðugt streymdi
sveit eftir sveit niður í skurðinn. 0;: um leið
tók Leningen eftir því, að áhraupa.'.væðiö var
alltaf að stækka, og þar sem tala bæði manna
hans og vopna var takmörkuð, tók þessi leng-
ing vígh'nunnar að hafa ákaflegar hættur í lor
með sér.
Og til þess að auka við erfiðleikana, þá kom
það stundum fyrir, að kögglar úr moldarhnaus-
unum, sem hent var, bárust að innri bakkanum.
Upp á þá stukku svo maurar og voru nú þegar
hér og hvar farnir að klifra upp innri bakkann.
Víst var það svo, að hvenær sem maður var
nærri, var hægt að drepa þá eða reka þá aftur
í skurðinn. En verjendurnir voru of fáir til þess
að geta gefið gaum að öllum stöðum í víglín-
unni, og rekið þessar strandhöggssveitir aftur
í sjóinn, og þótt þeir hömuðust eins og óðir
menn, ljókkaði útlitið stöðugt.
Einn maður sló með skóflu sinni á lítinn ó-
vinahóp, en kippti ekki verkfærinu nógu fljótt
að sér aftur, og á einu augnabliki hlupu fleiri
tugir maura upp eftir skófluskaftinu. Maður-
inn kastaði skóflunni bölvandi í skurðinn, en
það var líka of seint, maurarnir voru komnir á
hann. Þeir voru ekki að tvínóna, hvar sem þeir
komu á bert hörund, bitu þeir straks og fast,
og nokkrir þeirra, sem voru stærri en allur
fjöldinn, höfðu brodd í afturendanum og kom
úr mjög kröftugt eitur, er þeir stungu með
broddi þessum. Indíáninn hoppaði um eins og
vitlaus maður, æpandi af sársauka.
Leningen sá straks, að ekki þyrfti fleiri slík-
ir atburðir að koma fyrir, til þess að menn hans
misstu kjarkinn, og þeim fataðist vörnin, svo
hann öskraði svo hátt að yfirgnæfði óp vinnu-
mannsins: „Dýfðu þér í bensínið, bjáni.“ Hinn
bitni maður hætti dansinum, stóð eitt augnablik
eins og dæmdur, en reif svo af sér skyrtuna og
dýfði höndunum upp til axla niður í opinn
bensínbrúsa. En ekki slepptu hinir kjaftföstu
123