Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1944, Blaðsíða 8

Mannvit gogn milfóna her
Eftir CARL STEPHENSON,
Jens Benediktsson þýddi.
„Nema þeir breyti um stefnu, og engin á-
stæða er til þess að ætla, að þeir geri það, verða
þeir komnir hingað eftir tvo daga í mesta lagi.“
Leningen ekrueigandi tottaði rólegur stóran
vindil, og horfði nokkur augnablik á fulltrúa
héraðsfógetans. Svo tók hann út úr sér vindil-
inn, hallaði sér áfram að hinum. Hann líktist
helzt gömlum erni, gráhærður, stráhærður og
nefstór, eins og hann var.
„Fallega gert af yður,“ tautaði hann, „að fara
alla þessa leið til þess að segja mér frá þessu.
En auðvitað eruð þér að gera að gamni yðar,
þegar þér segið að ég verði að flýja héðan. Nei,
jafnvel heil hjörð af drekum ævintýranna gæti
ekki komið mér til að yfirgefa þenna búgai'ð
rninn hér.“
Hinn krangalegi brasilíanski embættismaður
komst nú fyrst í reglulegan æsing, hann pataði
í allar áttir og hrópaði: „Leningen. Þér eruð
brjálaður. Þetta eru ekki skepnur, sem þér get-
ið barizt við, þetta er plága, 16 kílómetra löng
og fjögurra kílómetra breið spilda, ekkert ann-
að en maurar. Og hver einasti maur er hrein-
asti púki úr sjálfu helvíti, áður en þér getið
skyrpt út úr yður þrisvar, geta þeir étið upp
heilan stóreflis uxa, svo ekkert sé eftir nema
beinin. Ég segi yður það enn og aftur, að ef
þér ekki flytjið héðan straks með allt sem þér
komist með, verðið þér étinn upp til agna og
allt, sem hér er á búgarðinum."
Leningen glotti. „Plága, einmitt það,“ taut-
aði hann,' svo hækkaði hann róminn: „Ég er
engin kerlingaskræfa, skuluð þér vita maður
minn, og ég hleyp ekki eins og hundur, þótt
þessi ófögnuður sé á leiðinni. En ekki skuluð
þér halda að ég sé einn af þeim bjánum, sem
berst berhentur við sjálfa eldinguna, nei, ég
nota vitið í kollinum á mér, karl minn. Ég álít
ekki heilann neinn viðbótar-botnlanga, eins og
sumir, ég veit alveg nákvæmlega til hvers hann
er ætlaður. Þegar ég reisti hér fyrirmyndar bú-
garð og gróðrarstöð fyrir þrem árum síðan, þá
tók ég með í reikninginn bókstaflega allt, sem
fyrir gæti komið. Og ég er til í allt nú, til í
hvað sem er, alveg óhræddur við maurana
yðar.“
Brasilíumaðurinn reis þunglamalega á fætur.
„Ég hefi gert það sem ég gat,“ stundi hann.
„Stífnin í yður er ekki aðeins lífshættuleg fyr-
ir sjálfan yður, heldur og fyrir alla 400 verka-
mennina yðar. Þér þekkið ekki þessa maura.“
Leningen fylgdi fulltrúunum niður að fljót-
inu, þar sem bátur hans lá bundinn. Landfest-
ar voru leystar og báturinn seig niðureftir ánni,
unz hann hvarf þar sem bugða var á henni.
Og allan tímann, meðan 'Leningen sá bátinn,
varð hann þess var að fulltrúinn veifaði hand-
leggjunum eins og vindmylluvængjum og hróp-
aði: „Þér þekkið ekki maurana!“
En óvinurinn, sem sagt var að nálgast, var
alls ekki ókunnur Leningen. Áður en hann
reisti búgarð sinn, hafði hann átt nógu lengi
heima í landinu, til þess að hafa séð hina ógur-
legu eyðingu, sem mauraherirnir ollu. En síð-
an hafði hann skipulagt varnir sínar sam-
kvæmt því sem hann vissi og var viss um að þær
væru alveg fullnægjandi til þess að bægja hætt-
unni frá dyrum hans.
Þar að auki hafði Leningen á þeim þrem ár-
um, sem hann hafði verið stórbóndi, komizt í
kynni við og unnið bug á ofsaþurkum, vatns-
flóðum, fjárpestum og öð,rum plágum, sem ná-
grannar hans höfðu veitt sáralitla mótspyrnu.
Þessar sigurfarir sínar þakkaði hann því einu,
að hann hafði alla ævi farið eftir einkunnarorð-
um: ,,Mannsheilinn þarf ekki annaö en veröa
sér meövitandi um ægivald sitt, til þess að hann
geti sigrast jafnvel á höfuöskepnunum.“ —
Hinir lítt gáfuðu flutu sofandi að feigðarósi,
hinir greindari misstu oft kjarkinn, er mest á
reið og fóru þess vegna sömu leiðina. En það
sem reið slíkum mönnum að fullu, hugsaði Len-
ingen, varð honum aðeins enn meiri sönnun
þess, hve einkunnarorð hans voru rétt, — að
örlög hvers manns gátu verið á valdi hans, en
hann ekki á þeirra valdi.
— Já, Leningen hafði alltaf kunnað glímuna
við lífið. Jafnvel hér, langt inni í hinum undar-
legu löndum Brasilíu, hafði vit hans sigrast á
hverri hættu og erfiðleika, sem orðið hafði á
vegi hans. Fyrst hafði hann sigrast á frumstæð-
um öflum með lægni og skipulagningu, en síð-
120
VlKINGUR