Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1959, Blaðsíða 20

Skipverjar á Johannes Kriiss börðust við stórsjó,
ofsarok og- hafís, til þess að reyna björgun.
í þrjár klukkustundir fylgdust þeir i gegnum
loftskeytastöð skipsins með hinu hörmulega slysi.
Þegar Ilans Hedtoft fórst
Danska blaðið Politiken hafði
símasamband við þýzka togarann
Johannes Kriiss, sem kom fyrst-
ur á vettvang eftir hið hörmulega
slys, þegar Grænlandsfarið Hans
Hedtoft fórst. Fer hér á eftir það,
sem togaramenn höfðu um málið
að segja.
Hjálpin var á næstu grösum,
þegar Hans Hedtoft sendi út síð-
ustu neyðarköll sín. Strax eftir
fyrstu hjálparbeiðnina breytti
vesturþýzki togarinn Johannes
Kríiss, sem var þar nærstaddur,
um stefnu, og hélt áleiðis til hins
sökkvandi skips. Togaramenn
fylgdust gegnum loftskeytastöð-
ina í fullar þrjár stundir með
baráttu Hans Hedtoft við stór-
sjó, hríð, ofsarok og hafís.
Of seint.
En Johannes Kruss, sem er 650
brúttólestir, kom því miður of
seint, enda þótt skipstjórinn og
áhöfnin öll gerði sitt bezta til þess
að komast á slysstaðinn, og sjálf-
ur hafi togarinn eitt sinn næst-
um rekizt á ísjaka. Einmitt í þann
mund, sem svohljóðandi skeyti
barst frá Hans Hedtoft: „Við er-
um að sökkva, þörfnumst hjálp-
ar þegar í stað“, náði togarinn til
þess staðar, sem Hans Hedtoft
hafði gefið upp, en þá var Græn-
landsfarið horfið og ekkert sjá-
anlegt frá togaranum. Staða Hans
Hedtoft hefur þá annaðhvort ver-
ið breytt eða slysið skeð með
óhugnanlegum hraða.
Rólegur til hins síðasta.
Á laugardag var Johannes
Krúss staddur nokkrum sjómíl-
um sunnan við síðustu staðar-
ákvörðun Hans Hedtoft, og veittu
skipsmenn þá athygli braki á
sjónum, sem eftir öllum líkum
mun vera frá Grænlandsfarinu.
Togaramenn telja sig hafa séð
þar brot úr borðstokk Hans Hed-
toft. Ekki hefur svo vitað sé sézt
annað brak úr skipinu, enda þótt
togarinn hafi leitað látlaust á
staðnum. „Þetta kom okkur mjög
á óvart, að Hans Hedtoft skyldi
þagna svona skyndilega og hverfa
með öllu“, sagði loftskeytamað-
urinn á þýzka togaranum í sam-
tali við danska blaðið. Og hann
hélt áfram: „Það er okkur öllum
hér um borð hinn mesti harmur
að hafa ekki getað komizt nógu
fljótt á slysstaðinn. Samkvæmt
þeim skeytum, sem við fengum,
héldum við að Hans Hedtoft gæti
haldizt á floti langtum lengur en
raun bar vitni. Ég verð að lýsa
aðdáun minni á loftskeytamanni
Grænlandsfarsins. Hann hélt
áfram að senda morsskeyti á neyð-
arsendinn með hinni stökustu ró-
semi til hins síðasta. Hann sendi
nákvæm merki og gaf staðar-
ákvarðanir, og ekki eitt einasta
skipti mátti merkja flaustur eða
ótta.
Neyðarsendir.
í þær þrjár klukkustundir, sem
við höfðum samband við Hans
Hedtoft, skiptumst við að minnsta
kosti 15 sinnum á morsskeytum.
Síðasta skeytið kom klukkan
21,40 (ísl. tími 19,40). Það var
skeytið um að skipið væri að
sökkva, en andartaki síðar bár-
ust okkur tvö langdregin mors-
merki. Svo virtist sem rafgeymir
neyðarsendisins væri genginn til
þurrðar, en einnig getur þetta
hafa stafað af því, að sjórinn hafi
fossað inn og stöðvað loftskeyta-
manninn--------“.
Loftskeytamaðurinn á Johann-
es Krúss heldur áfram frásögn
sinni: „Það var klukkan 18,30
(16,30 ísl. tími), sem við breytt-
um stefnu til þess að halda til
P. L. Rasmussen, skipstjóri. Rúmlega
helming ævinnar hafði hann siglt um
Grænlandshaf.
hjálpar hinu nauðstadda skipi.
Veðrið var mjög vont, 10—11
vindstig, haglél og ísjakar og rek-
ís um allan sjó. í svarta myrkri
var erfitt að komast á slysstað-'
inn. Johannes Krúss getur faríð
13 hnúta á klst., en við neydd-
umst til að sigla á minni hraða
vegna íshættunnar. Það tók okk-
ur um það bil þrjá tíma að ná til
þess staðar, sem Hans Hedtoft
hafði gefið upp. Hvað eftir ann-
að gaf danski loftskeytamaður-
inn upp staðarákvörðun og spurði
hve langt við værum frá honum,
en við svöruðum með því að gefa
upp okkar staðarákvarðanir.
Sáu ekki bhjsin.
Þegar klukkan var 21,30 (19,-
30) bað ég loftskeytamanninn að
láta senda upp neyðarblys frá
Hans Hedtoft, og það gerðu þeir,
en þótt við værum ekki langt frá
slysstaðnum, gátum við ekki séð
þau. Myrkrið og stormurinn hafa
tekið blysin, og enda ekki verið
hægt að senda þau beint upp frá
hinu sökkvandi skipi. Þegar við
komum á slysstaðinn, var skipið
ekki sjáanlegt, og enda þótt við
sigldum um staðinn fram og aft-
ur í hálfa aðra klukkustund kom-
um við ekki auga á neitt. Við lýst-
um með ljóskösturum og höfðum
nákvæmar gætur á hvort björg-
VÍKINGUR
52