Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1959, Blaðsíða 21

C. J. Dejligberg, loftskeytamaður, í loftskeytaklefanum.
unarbátar væru á floti, og okkur
var þungt um hjartarætur, er við
urðum að halda burt án þess að
hafa komið auga á nokkurn skap-
aðan hlut. Við vorum á mjög
hættulegum slóðum, umkringdir
hafís á alla. vegu, og urðum að
beita ýtrustu varkárni. Þessi
hætta gerði það að verkum, að
við héldum frá slysstaðnum og
lögðumst úti fyrir íssvæðinu yfir
nóttina."
Hættur leit.
Það má skjóta því hér inn í,
að útgerðarfélag togarans fékk
um það skeyti frá honum, að hann
væri hætur leitinni, enda hefði
hún engan árangur borið. Loft-
skeytamaðurinn á Johannes
Krúss segir þessa tilkynningu
hafa verið á misskilningi byggða:
„Þetta er ekki rétt. Við lögð-
umst aðeins fyrir utan ísinn yfir
nóttina, en þegar morgnaði á
laugardag héldum við þegar á
vettvang aftur, og höfum leitað
í allan dag. Nú meðan við tölum
saman (á laugardagskvöld) er-
um við enn að leita. Veðrið hefur
heldur skánað, eru svona 6—7
vindstig núna, en hríð er í aðsigi
og íshættan mjög mikil. í nótt
vorum við sjálfir næstum lentir
á ísjaka, en Ijóskastararnir hjálp-
uðu okkur til þess að sjá hættuna
og við gátum sveigt frá á síðasta
andartaki.
Brak.
Við höfum leitað á svæði, sem
er 51 sjómíla á annan veginn, en
um 25 sjómílur á hinn. Við höf-
um ekki séð björgunarbáta eða
menn í sjónum. Hið eina, sem við
höfum orðið varir við, var grá-
málaður trjábútur, sem flaut með
í hinum þunga straum nokkrum
mílum sunnan við síðustu staðar-
ákvörðun Hans Hedtoft. I dag
hafa þýzka eftirlitsskipið Posei-
don og ameríska eftirlitsskipið
Campbell siglt áleiðis hingað, en
þau voru ekki komin, þegar
myrkrið skall á. Við erum því
eina skipið, sem höfum getað
siglt um slysstaðinn fram og aft-
ur í dag og munum halda áfram
á morgun (sunnudag), svo fram-
VlKINGUR
arlega sem ísinn neyðir okkur
ekki til að gefast upp.“
Þýzki loftskeytamaðurinn var
spurður, hvort starfsbróðir hans
á Hans Hedtoft hefði ekki sent
út nein persónuleg skeyti, um líð-
an farþega og áhafnar, eða hvern-
ig gengi að koma björgunarbát-
um skipsins á flot.
„Nei“, svaraði loftskeytamað-
urinn á Johannes Krúss. „Hann
nefndi þetta ekki á nafn í skeyt-
um sínum, en hélt sér eingöngu
við það, sem snerti stöðu skips-
ins. Það vakti undrun okkar, að
hann skyldi ekki minnast á björg-
unarbátana, en það bendir til
þess, að slysið hafi skeð svo fljótt,
að menn hafi tæplega verið búnir
að átta sig. Hann var líka í sam-
bandi við dönsku loftskeytastöð-
ina Prins Christiansund, og hann
varð að takmarka sendingar sín-
ar við hið allra nauðsynlegasta,
því að við höfðum heyrt, að vél-
arrúmið væri að fyllast af sjó og
aðalloftskeytasendirinn væri
óvirkur. Svo slokknuðu ljósin
um borð í Hans Hedtoft, og það
hefði verið mjög erfitt fyrir okk-
ur að koma auga á hið myrkvaða
skip. Það var óhugnanleg tilfinn-
ing, sem greip okkur, þegar til-
kynningin barst um að skipið
væri að sökkva, og síðan fylgdu
á eftir hin tvö langdregnu mors-
merki-------. Þetta hlýtur að hafa
skeð mjög fljótt."
Þýzki togarinn Johannes Kriiss, sem var næstur slysstaðnum.
53