Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1960, Side 29

Hluti af St. Lawrence-skipaskurðinum.
verzlunarvöru yfir hafið. Ný
12.000 km. löng strandlengja,
kölluð 4. strandlengja Ameríku,
er nú komin í tiltölulega ódýrt
flutningasamband við allar sjó-
hafnir veraldarinnar.
Hveiti frá sléttum Canada og
bíla frá Detroit er nú hægt að
flytja beint til fjarlægra hafna
með miklu minni tilkostnaði en
áður. Á hinn bóginn er hægt að
flytja járnmálm frá Labrador,
hrásykur frá Vesturheimseyjum
og matvæli frá Evrópu á mark-
aði Norður-Ameríku ódýrar en
áður.
Landssvæðin umhverfis vötn-
in eru stærstu iðnstöðvar ver-
aldar og er nú unnið kappsam-
lega að því að gera þær enn
meiri. Raforkan, sem fæst úr St.
Lawrance-virkjununum er því
ekki þýðingariítil fyrir iðnaðar-
svæðin. Vatnsorkan er líka 40—
50 % ódýrari en raforka frá hita-
stöðvum.
Opnun sjóleiðarinnar hefur
því geysi mikla þýðingu fyrir
Norður-Ameríku og mjög mikla
möguleika fyrir skiparekstur,
sem þó ber í sér ýmsa erfiðleika.
Sjómenn vanir siglingu á úthöf-
um reka sig á ýmislegt þegar
sigla á í skipaskurðum og á vötn-
um. Verða þeir því að öðlast
nokkra þjálfun í vatnasiglingu
svo vel fari. Kom þetta mjög
greinilega í ljós við opnun St.
Lawrence-leiðarinnar og setti
óneitanlega nokkurn skugga á
glæstar vonir margra.
Með tilliti til öryggis á sjó-
leiðinni hafa verið settar mjög
strangar reglur um byggingu og
útbúnað skipa. Telja flestir þær
skjóta langt fram hjá marki.
Reiknað hefur verið út að venju-
legu kaupskipi, 15.000 tonn dw,
sem fullnægja ætti reglunum
þyrfti að breyta fyrir allt að
% milljón dollara.
Siglingar á sjálfum vötnunum
er þó ekki mjög erfið, en sigl-
ingin um skurðina og skipastig-
ana krefs.t lagni og þ.jálfunar, en
þar hafa áhafnir vatnaskipanna
öðlast mikla reynslu.
Miklu erfiðara er að fara um
skipastigana í St. Lawrence held-
ur en í Panama. Á sitt hvorum
bakka Panamaskurðarins eru
rafknúnar dráttarlestir með
þjálfuðu fólki er aðstoðar skip-
in. I St. Lawrence er ekki um
slíka aðstoð að ræða og dráttar-
bátar jafnvel óþekkt fyrirbæri.
Skipin verða algjörlega sjálf að
sjá um sig og nota eigið starfs-
lið við að koma á land landfest-
um og flytja þær til eftir því
sem skipið þokast áfram. Ætl-
ast er til að skipin séu útbúin
sérstökum bómmum aftan við
bakkann til að koma mönnum á
land við móttöku landfesta. Sér-
stakur „dokkumeistari" fylgist
þó með að allt fari sómasamlega
fram.
Hámarkslengd skipa, sem leyfð
er sigling, er 730 fet og 75 feta
breið. Masturstoppar ekki hærri
en 117 fet, og ef þeir ná 110 feta
hæð er skipið háð sérstökum ör-
yggisreglum. Sérstakar reglur
gilda um festarsmugur (hluss)
og spil , svo og útbúnað á skips-
hliðum til að verjast skemmdum
á mannvirkjunum.
Skipin verða að hafa stöðuga
radiovakt á 2182 Ke/s og vera
einnig viðbúin að hlusta á 2003
Ke/s.
Á stærri skipum er algengast
að hægt sé á 30 sek. að flyt.ja
stýrið frá 35° á stjórnborða yfir
í 35° á bakborða, þ. e. stýris-
vélin þarf að geta snúið stýrinu
2Y2° á sek.
Á þessari sjóleið er krafist, að
hægt sé að snúa' stýrinu 41/)0 á
sek. og þegar það er komið í
boi’ð þarf það að mynda 45° út.
Til að fullnægja þessu ákvæði
er því oftast þöi'f breytinga á
stýi'isvélaútbúnaðinum.
Stjórntaksmerki, sem gefin
ei'u með flautum, verður einnig
að gefa með Ijósmerkjum svo
skærum, að þau sjáist greini-
lega á hábjörtum degi. Hátalara-
kerfi þarf að vera í skipunum
svo að hægt sé að gefa skýrar
skipanir við flutninginn gegnum
skipastigana.
Yf KINGUR
237