Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1960, Side 36

Skrítlurnar eru vissulega spegill
samtíðarinnar. Nú hafa þær lagt
undir sig geiminn. Hér birtist ein
af því tagi:
Geimfari var nýlentur á jörðinni
eftir velheppnaða heimsókn til plán-
etunnar Marz. Við lendinguna kom
hópur af spenntum vísindamönnum
hlaupandi og spurðu ákafir: Hvað
er í fréttum, er líf á Marz?“
O, já, það er nú svo með það“,
sagði flugstjórinn rólega. Aðallega
á laugardögum, þá er allt vitlaust,
eins og hjá okkur, en aðra daga
vikunnar er nú frekar rólegt“.
'Jriúaktih
Stýrimaður! Það kom háseti inn
í klefann til mín í nótt, sagði ungur
kvenfarþegi.
Nú, var það ekki nógu gott fyrir
yður. Gátuð þér búizt við að sjálf-
ur skipstjórinn færi að heimsækja
yður, þegar þér ferðist á þriðja
farrými.
*
Söngkonan fékkst ekki til að
hætta á tindi frægðarinnar. Um
sjötugt hélt hún hljómleika, og þeg-
ar gagnrýnandinn var spurður um
álit, svaraði hann: „Þetta er sá
yndislegasti astmi, sem ég hef
nokkurn tíma heyrt.
*
Sú virðing, sem við berum fyrir
víðlesnum manni er í sjálfu sér
vottur um menningu.
Við verðum víst að bíða hér þar
til hættir að rigna.
Gluggahreinsari í New York var
að hreinsa rúðurnar á 19. hæð á
hóteli, en þar bjó fræg kvikmynda-
stjarna. Þegar hann kom að glugg-
anum á baðherberginu hittist svo á,
að „stjarnan“ var að rísa upp úr
baðkerinu og stóð allsnakin fyrir
framan gluggahreinsarann. Hún
stirðnaði upp og augun ætluðu út úr
höfðinu. Eftir stundarkorn leiddist
gluggahreinsaranum þófið og hann
hrópaði óþolinmóður:
— Á hvern f jandann eruð þér að
glápa, manneskja? Hafið þér aldrei
séð gluggahreinsara fyrr.
*
Þau komu svífandi inn í veitinga-
húsið, settust andspænis hvort öðru
og horfðu hugfangin hvort á annað.
— Ég gæti borðað þig upp til
agna, hvíslaði hann.
— Það gæti ég líka, kviðraði hún.
Þjónninn ræskti sig og sagði
stuttur í spuna:
— Óska gestimir eftir nokkru að
drekka með máltíðinni.
Mannskepnan er skrítin. Einu
sinni var eiginmaður, sem ekki
hafði kysst konuna sína í 10 ár, —
en svo skaut hann mann, sem gerði
það.
*
Pípulagningarmaður nokkur lagði
bíl sínum ólöglega fyrir framan
hús, sem hann var að vinna í. Hann
setti miða á framrúðuna sem á
stóð: „Pípulagningamaðurinn vinn-
ur hér inni“. Þegar hann kom út
fann hann gulan lögreglumiða í
bílnum og annan, sem á stóð: „Lög-
reglan vinnur hér úti“.
Neyðaróp til
hjðnabandsskrifstofunnar
Með tilvísun til auglýsingar,
sem birtist um daginn í blaðinu,
sem ég kaupi, þá ætla ég nú að
skrifa til ykkar og spyrja ykkur
hvort þið getið ekki skaffað mér
kerlingu til frambúðar. Sann-
leikurinn er nefnilega sá, að það
er orðinn hrein ördeyða með
kvenfólk hér uppi í Smyrilsfirði.
Það hlýtur að vera flóttinn
frá landsbyggðinni, sem hefur
forplantað sig alla leið hingað,
sem veldur þessari óáran hér.
U,m mig er það að segja, að ég
er maður á mínum bezta aldri,
eins og við flestir hérna, og
þrautreyndur í lífsins skóla.
Ég hef verið giftur einu sinni
áður, en kerlingin mín dó fyrir
sex árum síðan. Það var gallið.
Hún var reyndar mjög illa lynfc,
og ég kom litlu tauti við hana,
en blessuð sé minning hennar.
Ég er við beztu heilsu og á
tjargaða trillu með 12 hesta
Sabbmótor, svo á ég 12 stampa
af línu og slatta af netum. Svo
að ég er allvel stæður maður.
En, eins og þið getið skilið,
er það maturinn. Maður verður
svo yfir sig leiður af að lifa af
rúgbrauði og kaffi og frans-
brauði með sírópi daginn út og
daginn inn, en það eru einu úr-
ræðin .fyrir einhleypan mann
Þessvegna er það nú að ég skrifa
ykkur og bið ykkur að útvega
mér röskan kvenmann, sem get-
ur gert lífið þolanlegra fyrir
mig.
Fyrir ári síðan náði ég mér
í fína dömu frá Stórþorskafirði,
og ég verð að segja, að ég hafði
mína meiningu með því, og ég
er á því að allt hefði farið vel,
hefði bannsett búðarlokan hann
Kristján Ólafsson ekki farið að
krúnka í hana. En hann kom
eins og þjófur í annars manns
hús og táldró hana með fínu
kjólaefni, sem hann hafði keypt
í Skarkolafirði. Og haldið þið
ekki, að hann hafi líka skrifað
VÍKINGUE
244