Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1961, Blaðsíða 35

Atvinnurekandi, sem hafði mik-
inn hug á að gera umbætur í verk-
smiðjunni ög ná samvinnu við
starfsmenn sína, hengdi kassa á
vegginn og bað þá að leggja sínar
tillögur í hann, hvernig slíku tak-
marki yrði bezt náð.
Eftir nokkra daga opnaði at-
vinnurekandinn kassann eftirvænt-
ingarfullur. í honum var einn miði,
sem á stóð:
— Mín tillaga er, að þér hættið
að ganga á gúmmísólum.
*
Að safna vopnum til að tryggja
friðinn, er eins og að safna olíu til
tryggingar gegn eldsvoða.
*
— Ef þér akið svona ógætilega
oftar, verðum við neyddir til að taka
aí yður ökuskírteinið.
— Skiptir engu máli, hr. lögreglu-
þjónn. Ég hef ekkert.
■ *
— Lestu bænirnar þínar á hverju
kvöldi? spurði presturinn, sem var
í heimsókn, Nonna litla.
— Nei, mamma fer með þær fyrir
mig.
— Jæja, hvað segir hún?
— Guði sé lof að þú ert loksins
kominn í rúmið, svaraði sá litli.
*
Frambjóðandi við kosningar í
sveitakjördæmi heimsótti prestinn í
því skyni að leita eftir stuðningi
hans.
— Áður en ég ákveð að styðja
yður, langar mig til að spyrja yður
spurningar.
— Velkomið, sagði frambjóðand-
inn.
— Neytið þér áfengra drykkja?
— Áður en ég svara, sagði fram-
bjóðandinn varkár, langar mig til
að spyrja eins: Eruð þér að spyrja
mig, eða eruð þér að bjóða mér?
*
Gamall timburmaður af vatnabát
kvartaði mjög um þrautir í öðrum
fætinum og leitaði læknis. Þegar
læknirinn hafði lokið nákvæmri
rannsókn, lét hann í Ijós þá skoð-
un, að það væri reyndar ekki annað
en ellin, sem þama væri að verki.
— Ellin, sagði timburmaðurinn
næsta hranalega, fari það kolað.
Fæturnir á mér eru báðir jafn gaml-
jr, og það er ekki nokkur skapaður
hlutur að hinum.
*
Eru villimenn grimmlyndir?
Landkönnuðir hafa komizt að
raun um, að frumstæðir þjóðflokk-
ai eru ekki grimmir í lund. Vil-
hjálmur Stefánsson kynntist einu
smni Eskimóum, sem bjuggu við
steinaldarmenningu cg voru þeir
bæði glaðlyndir og kurteisir. Malin-
cvski segir frá öðrum slíkum þjóð-
flokki. Þar áttu menn aldrei í erjum
og voru ákaflega hógværir í tali og
framkomu allri.
Deilur á milli hjóna voru óþekkt-
ar með öllu!
*
Jrítfaktin
Árni og Pétur höfðu verið úti að
skemmta sér lengi kvölds, og lentu
loksins fyrir utan dyrnar hjá Pétri.
— Komdu inn vinur og fáðu þér
einn lítinn, drafaði í Pétri, en þú
verður held ég að fara úr skónum,
því að við þurfum að ganga í gegn-
um svefnherbergið.
í miðju svefnherberginu stoppar
Árni og segir: — Heyrðu Pétur,
mér sýnist maður liggja í rúminu
hjá konunni þinni.
— Þegiðu bölvaður, hvæsti Pétur,
ég á ekki nema tvo bjóra.
*
Sá litli þriggja ára kom hjólandi
hægra megin á götunni. Vörubíll
kom á móti honum og var nærri því
búinn að aka yfir hann.
— Þú ekur öfugu megin á göt-
unni, hrópaði bílstjórinn reiður.
— Já, en þú ekur sömu megin
sjálfur, svaraði sá litli.
*
Indíáni stóð nýlega með syni sín-
um upp á fjallstindi og horfði út
yfir flatlendið, sem breiddi sig fyrir
neðan.
— Einn góðan veðurdag eignumst
við Indíánarnir aftur þetta land.
Bleikandlitin verða öll flutt upp í
tunglið.
ORKiN.
ftKKAD.
— Mikið verð ég feginn, þegar túrinn er
búinn og við losnum við þessa fjósalykt!
Iívennalogik.
— Hann er líklega orðinn stór
núna sá minnsti ykkar, sagði vin-
konan við Sigríði.
— Já, biddu fyrir þér, hann er
mjög stór, þó hann sé svona lítill,
og stærri verður hann, þegar hann
verður stór, og ég vil nú bara segja
það, að ef ég undantek þennan í
miðið, sem var ákaflega stór, þegar
hann var lítill, þá var það hvorugur
hinna, sem voru eins stórir, þegar
þeir voru litlir, eins og sá stærsti.
*
Kona nokkur vel kristin, sendi
manni sínum, sem var fjar-
verandi um tíma, biblíuna í pósti.
— Póstafgreiðslumaðurinn spurði,
hvort nokkuð brothætt væri í böggl-
inum.
— Ekkert nema boðorðin tíu,
svaraði konan.
* .
Ef þú kannt gott ráð: — „Gefðu“
það aldrei.
*
Námsstjórinn var á eftirlitsferð
um landið, og kom í þorp eitt Aust-
anlands. Hann kom óvænt í skól-
ann og heyrði háreysti mikla inni í
skólastofunni. Honum þótti nóg um
og rauk inn í stofuna, tók í hnakka-
drembið á stærsta slánanum og
kippti honum út í ganginn. Þar byr j-
aði hann að skamma hann fyrir
framferði hans. Rétt á eftir rak einn
nemendanna höfuðið út úr skóla-
stofunni og sagði hæversklega:
— Mættum við biðja um kennar-
ann okkar!
VÍKINGUR
35