Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1961, Blaðsíða 36

ROALD DAHL:
Veðtnátic
Klukkan var á sjötta símanum
og mér var orðið mál að svala mér
á bjórglasi í garðstól við sundlaug-
ina og njóta kvöldsólarinnar stund-
arkorn. Ég fór inn í barinn, keypti
mér flösku og rölti með hana gegn-
um garðinn að lauginni.
Nóg var af garðstólum kringum
laugina og þar voru hvít borð með
hlemmistórar, litskrúðugar sólhlíf-
ar og slangur af baðklæddu, úti-
teknu fólki sat þar. í lauginni busl-
uðu þrjár eða fjórar stúlkur og tíu
eða tólf ungir menn.
Ék stóð og horfði á þau. Þetta
voru enskar stúlkur frá hótelinu.
Ég þekkti ekki deili á piltunum, en
málhreimurinn gaf til kynna, að
þeir væru bandarískir og mér fannst
liklegt að þeir væru sjóliðsforingja-
efni af skólaskipi, sem komið hafði
í höfn um morguninn.
Ég settist imdir gula sólhlíf við
borð með fjórum auðum stólum,
hellti bjómum mínum í glas, hall-
aði mér makindalega aftur og
kveikti í sígarettu. Það var nota-
legt að sitja svona í sólskininu og
vírða fyrir sér sundfólkið skvamp-
andi í grænu vatninu.
Bandarísku sjóliðarnir voru fam-
ir að gantast við ensku stúlkurnar.
Þeir voru að steypa þeim með því
að koma úr kafi og ýta undir fætur
þeirra.
I þessum svifum tók ég eftir smá-
vöxnum rosknum manni, sem kom
gangandi eftir laugarbarminum.
Hann var í lýtalausum hvítum föt-
um og gekk hröðum fjaðurmögnuð-
um skrefum. Hann var með stóran
Ijósan Panamahatt og horfði rann-
sakandi á fólkið og stólana meðan
hann spígsporaði meðfram lauginni.
Hann stanzaði hjá mér og brosti
svo sá í tvær raðir smárra ójafnra
tanna, sem teknar voru að gulna.
Ég brosti á móti.
„Afsakið — en mætti ég setjast
héma?“
„Vissulega“, sagði ég ■— „gerið
svo vel“.
Hann tiplaði afturfyrir stólinn til
að athuga hvort honum væri treyst-
andi, settist síðan og krosslagði fæt-
urna. Litlu hjartarskinnsskórnir
hans voru alsettir götum til loft-
ræstingar.
„Dásamlegt kvöld“, sagði hann.
„Það eru öll kvöld dásamleg hér á
Jamaica". Ég gat ekki skorið út
hvort málhreimurinn var ítalskur
eða spænskur, en ég þóttist vita að
hann væri einhvers staðar frá
Suður-Ameríku. Og svo var hann
líka kominn á gamalsaldur, þegar
betur var að gáð. Sennilega rétt inn-
anvið sjötugt.
„Já, svaraði ég, „það er dásam-
legt hérna, finnst yður ekki?
„Og mætti ég spyrja, hvaða fólk
er allt þetta? Það eru ekki hótel-
gestir". Hann benti á fólkið í laug-
inni.
„Eg held þetta séu bandarískir
sjóliðar“, sagði ég. „Þeir eru víst
nemendur á skólaskipi“.
„Vitanlega eru þeir Ameriganos.
Hverjir aðrir mundu vera með ann-
an eins bægslagang? Þér eruð ekki
bandarískur, ha?“
„Nei“, svaraði ég. „Það er ég
ekki“.
Allt í einu stóð einn bandaríski
sjóliðinn fyrir framan okkur. Hann
var rennblautur úr lauginni og ein
enska stúlkan var með honum.
„Eru þessir stólar fráteknir?"
spurði hann.
„Nei“, svaraði ég.
„Mætti ég setjast héma?“
„Gerið svo vel“.
„Takk fyrir“. Hann var með
liandklæði í hendinni og þegar hann
settist vafði hann því sundur utan
af sígarettupakka og kveikjara.
Hann bauð stúlkunni sígarettu, en
hún afþakkaði; þá rétti hann pakk-
ann til mín og ég tók eina. Litli
maðurinn sagði: „Nei, þakka fyrir
— fæ mér heldur vindil“. Hann tók
einn upp úr veski úr krókódílsskinni
og klippti af honum totuna með
vindlaskæmm.
„Hérna er eldur, gerið svo vel“.
Bandaríski pilturinn hampaði vindla
kveikjara sínum.
„Það er of mikill vindur til að
hann kveiki".
„Víst kveikir hann. Hann kveikir
alltaf“.
Litli maðurinn tók ókveiktan
vindilinn út úr sér, hallaði undir
flatt og leit á piltinn.
„Alltaf?“ sagði hann hægt.
„Auðvitað. Hann bregzt aldrei.
Að minnsta kosti ekki í mínum
höndum“.
Litli maðurinn hallaði enn undir
flatt og tók ekki augun af piltinum.
„Jæja, jæja. Svo þér segið að þessi
frægi kveikjari bregðist aldrei. Er
það rétt skilið?"
„Hárrétt", sagði ungi maðurinn.
Hann var nítján eða tuttugu ára,
langleitur og freknóttur, hvassnefj-
aður eins og fugl. Hann var ekki
sólbrúnn að ráði á bringunni og þar
voru freknur líka og nokkrar lufsur
af ljósrauðu hári. Hann hélt kveikj-
aranum í hægri hendi, viðbúinn að
snara hjólinu. „Hann bregzt aldrei“,
sagði hann og brosti, því hann var
farinn að hafa gaman að þessu og
ýkti viljandi. „Ég skal veðja, að
hann bregzt aldrei“.
„Eitt augnablik". Höndin með
vindlinum lyftist hátt, lófinn vissi
fram eins og hann væri að stöðva
umferð. „Bíðið nú við“. Hann hafði
undarlega mjúka, tónlausa rödd og
liann starblíndi á unga manninn.
„Kannske við veðjum einhverju
smáræði um það?“ Hann brosti góð-
látlega til piltsins. „Eigum við að
veðja einhverju smáræði um að
kveikjarinn yðar kveiki?“
„Til er ég“, sagði pilturinn, „því
ekki það?“
„Hafið þér gaman af að veðja?“
„Ég er alltaf til í að veðja“.
Maðurinn þagði og virti fyrir sér
vindilinn sinn, og ég verð að segja
að mér gazt ekki að framferði hans.
Það var eins og hann væri farinn
að reyna að gera sér einhvem veg-
inn mat úr þessu og koma piltinum
í bobba, og jafnframt fannst mér
hann vera að kíma að einhverju,
sem hann einn vissi.
Hann leit aftur á piltinn og sagði:
„Mér þykir líka gaman að veðja.
Hvers vegna gerum við ekki gott
veðmál út úr þessu? Gott og stórt
veðmál“.
„Bíðið nú andartak", sagði pilt-
urinn. „Það get ég ekki gert. En ég
VÍKINGUE
36