Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1961, Blaðsíða 38

nú. Við skulum koma upp í her-
bergið mitt“.
Hann stóð upp. „Þér vilduð kann-
ske fara í eitthvað fyrst?“
„Nei“, svaraði pilturinn. „Ég kem
eins og ég er“. Síðan sneri hann sér
að mér. „Ég væri yður þakklátur,
ef þér vilduð koma með og vera
dómari í málinu“.
„Þá það“, svaraði ég. „Ég skal
koma, en mér fellur ekki veðmálið".
„Komdu líka“, sagði hann við
stúlkuna. „Þú kemur og horfir á“.
Litli maðurinn gekk á undan og
vísaði veginn gegnum garðinn að
hótelinu. Nú iðaði hann í skinninu
af tilhlökkun, svo hann sýndist lyft-
ast hærra í hverju skrefi en áður.
„Herbergi mitt er í álmunni",
sagði hann. „Langar yður að sjá
bílinn fyrst? Hann er héma rétt
hjá“.
Hann fór með okkur þangað, sem
við gátum séð akbrautina að aðal-
dyrum hótelsins og hann nam stað-
ar og benti á rennilegan, ljósgrænan
Kadiljakbíl, sem stóð þar skammt
frá.
„Þetta er nú svei mér eigulegur
bíll“, sagði pilturinn.
„Ágætt, nú förum við upp til að
sannprófa, hvort þér getið unnið til
hans“.
Við fylgdum honum eftir inn í
álmuna og upp einn stiga. Hann opn-
aði dyrnar að herbergi sínu með
lykli og er inn var komið, sást að
þetta var stórt og vistlegt hjóna-
herbergi. Morgunsloppur af kven-
manni lá yfir fótagafl annars rúms-
ins.
„Fyrst fáum við okkur einn mar-
tini“, sagði hann.
Gin og vermút var á litlu borði
úti í horni. tilbúið til blöndunar, og
þar var hristari og ís og fjöldinn
allur af glösum. Hann tók að blanda
kokkteilinn, er hann hafði hringt
bjöllu, og nú var barið og þeldökk
þerna kom inn.
„Aha“, sagði hann, lét ginflösk-
una á borðið, tók veski upp úr vas-
anum og úr því pundsseðil. „Ég
þarf að biðja yður að gera mér svo-
lítinn greiða", sagði hann. Hann
rétti stúlkunni seðilinn.
„Þér megið eiga þetta“, sagði
hann. „Við ætlum að fara í dálítið
38
sérstakan leik héma og ég þarf að
biðja yður að útvega mér tvo —
nei þrjá hluti. Ég þarf nokkra nagla;
svo þarf ég hamar og öxi — kjöt-
öxi, sem þér getið fengið lánaða í
eldhúsinu. Þér getið gert þetta, ha?“
„Kjötöxi?“ Meinið þér venjulega
kjötöxi?" Stúlkan glennti upp skjá-
ina og neri saman höndum.
„Já, já, auðvitað. Svona nú, góða
mín. Yður ætti ekki að verða skota-
skuld úr því að útvega mér þetta“.
„Já, ég skal reyna. Ég skal gera
það, sem ég get“. Hún fór út.
Litli maðurinn útbýtti glösum.
Við stóðum þarna og dreyptum í
kokkteilinn, pilturinn langleitur og
íreknóttur og hvassnefjaður, nak-
inn fyrir utan upplitaða brúna sund-
skýlu; enska stúlkan, beinastór,
ljóshærð, í ljósbláum baðfötum, og
horfði stöðugt á piltinn yfir barm-
ínn á glasi sínu; litli maðurinn með
sín litlausu augu í lýtalausum hvít-
um fötum, dreypandi í kokkteil sín-
um með augun á stúlkunni í bláu
baðfötunum.
Ég vissi ekki hvað ég átti að halda
um allt þetta. Manninum virtist al-
vara með veðmálið og honum virtist
jafnmikil alvara að höggva fingur-
inn af. En hvað, ef pilturinn tap-
aði? Þá yrðum við að þjóta með
hann á spítalann í Kadiljakanum,
sem hann hafði ekki unnið. Það yrði
saga til æsta bæjar. Já, það yrði
meira en saga til næsta bæjar, það
yrði heimskulegt og tilgangslaust
eftir því, sem ég gat bezt séð.
„Finnst ykkur þetta ekki heldur
heimskulegt veðmál?" spurði ég.
„Mér finnst þetta ágætt veðmál",
svaraði pilturinn. Hann var búinn
að sporðrenna einum vænum mar-
tíni.
„Mér finnst þetta heimskulegt og
hlægilegt veðmál“, sagði stúlkan.
„Hvemig fer, ef þú tapar?“
„Það gerir ekkert. Þegar allt er
athugað, minnist ég þess ekki, að
hafa nokkum tíma haft minnsta
gagn af litlafingrinum á vinstri
hendinni á mér. Sko, hérna er
hann“. Pilturinn tók utan um fing-
urinn. „Hérna er hann og ennþá
hefur hann ekkert fyrir mig gert.
Hvers vegna skyldi ég þá ekki veðja
honum ?
Litli maðurinn brosti og tók upp
hristarann og skenkti aftur á glös-
in.
„Áður en við byrjum“, sagði
hann, „ætla ég að afhenda dómar-
anum lykilinn að bílnum“. Hann tók
bíllykil upp úr vasa sínum og fékk
mér hann. „Skjölin — eignarheim-
ildin fyrir bílnum og tryggingar-
skírteinið eru í geymsluhólfi hans“.
Nú kom þernan hörundsdökka
aftur inn. í annarri hendinni hafði
hún litla kjötöxi, en í hinni hamar
og poka með nöglum.
„Ágætt! Þér hafið séð fyrir öllu,
sem mig vantaði. Þakka yður fyrir.
Þakka yður fyrir. Nú megið þér
fara“. Hann beið þangað til stúlk-
an var búin að loka á eftir sér, þá
lagði hann áhöldin á annað rúmið
og sagði: „Þá er að snúa sér að
undirbúningnum, ha?“ Og við pilt-
inn: „Verið svo vænn að hjálpa mér
með þetta borð. Við þurfum að flytja
það dálítið út á gólfið“.
„Þetta var venjulegt hótelskrif-
borð, óvandað ferhyrnt borð um
fjögur fet á annan veginn og þrjú
á hinn með þerripappírsblokk, blek-
byttu, pennum og pappír. Þeir báru
það út í mitt herbergið og tóku af
því ritföngin.
„Og þá vantar stól“, sagði hann.
Hann náði í stól og var mjög snar
í snúningum og léttur í fasi eins og
maður, sem er að undirbúa leiki í
bamasamkvæmi. „Og nú naglana —
ég verð að reka inn naglana". Hann
sótti naglana og tók að reka þá
niðrí borðplötuna.
Þarna stóðum við, pilturinn og
stúlkan og ég, með kokkteilglösin í
höndunum og horfðum á aðfarir
litla mannsins. Við sáum hann reka
tvo nagla í borðplötuna, með um
fimmtán sentimetra millibili. Hann
kafrak þá ekki, hann lét þá standa
svolítið upp úr plötunni. Síðan
reyndi hann styrkleika þeirra með
fingrunum.
Það var ekki annað hægt en halda
að mannfjandinn hefði gert þetta
áður. Hann hikaði hvergi. Borð,
naglar, hamar, kjötöxi. Hann veit
upp á hár, hvers hann þarfnast og
hvernig á að nota það.
„Og nú vantar okkur ekkert nema
svolítinn snærisspotta", sagði hann.
VÍKINGUK