Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1974, Blaðsíða 29

Auðvitað er þetta konan mín, — annars
færi ég ekki inn á svona dýrt hótel.
Ík
Tveir snarráðir.
Englendingur og Iri ræddu
um snarræði.
Eg held, sagði Englendingur-
inn, að ég eigi met í snarræði.
Ég var úti að skemmta mér og
læddist á sokkaleistunum inn í
herbergið þar sem konan mín
svaf. Þegar ég kom að rúminu,
umlaði í henni: „Ertu þarna
Snati minn?“
„Þá rak ég upp smábofs og
hringaði mig á gólfið hjá rúm-
inu meðan hún festi svefninn og
ég komst uppí rúmið hinumegin.
„Sama hefir hent mig,“ sagði
Irinn, „en ég tel mig hafa sýnt
ennþá meira snarræði. Hún
teygði út hendina og ég sleikti
hana. Æ komdu þá uppí hinu-
megin greyið mitt, umlaði í
henni um leið og hún lyfti upp
hinu sængurhorninu — og ég
skreið uppí.“
VÍKINGUR
Lára gamla varð lasin og var
læknir sóttur.
Honum tókst ekki að finna
hvað að þeirri gömlu var.
„Ég held ég verði að biðja sér-
fræðing að líta á þig. Tvö höfuð
eiga léttara með að leysa svona
vandamál heldur en eitt, skil
urðu. Og þó það kosti þig eitt-
hvað aukalega hefurðu vonandi
ekkert á móti því?“
„Nei, síður en svo,“ svaraði
Lára gamla. „Bara það, að fá að
sjá þennan sérfræðing með tvö
höfuð er peninganna virði.“
4
Auglýsing frá fisksala:
I dag hefi ég nóg af ýsu, og ég
býð heiðruðum húsmæðrum að
skera hausinn af þeim og flá þær
ókeypis!
ik.
— Þér áttuð að stilla píanóið
hér, en ekki kyssa dóttur mína,
hrópaði húsbóndinn bálreiður.
— Já, en dóttir yðar er van-
stillt, og svo var þetta bara auka-
vinna!
4
— Nú verður þú að drekka
mjólk og ekkert annað, sagði
læknirinn ströngum rómi við
Sigga gamla sífulla. Að öðrum
kosti endar þetta með skelfingu.
Siggi gamli féllst á þetta.
Skömmu síðar hitti læknirinn
hann og spurði hvernig gengi.
Jú, það gengur, svaraði hinn
dauflega, — en nú fyrst veit ég,
af hverju blessuð smábörnin
gráta stundum svo sáran.
— Kvenfólk, það er nú ekkert,
sagði strákurinn.
— Járnbrautarvögnum er
stýrt af karlmönnum, skipum er
stjórnað af karlmönnum, flug-
vélum er flogið af karlmönnum,
og nefndu mér svo einn hlut, sem
konurnar stjórna.
— Ja, við stjórnum karlmönn-
Gömul kona leigði eitt sinn
tveim ungum mönnum herbergi.
Hún var fyrst nokkuð tortryggin
í garð piltanna, en þeir höguðu
sér yfirleitt vel og hún treysti
þeim fullkomlega þegar hún sá
að handklæðin, sem þeir notuðu
voru merkt K.F.U.M.!
ik
Gamla konan var að lesa bréf
frá syni sínum, sem var í sigling-
um. Þar stóð m. a. þessi setning:
— Veðrið er dásamlega fagurt
og fyrir framan mig liggur
Malta útbreidd . . .
—Drottinn minn góður, and-
varpaði gamla konan. Er það nú
kvenmaður, sem drengurinn
minn hefir náð í!
Heyrðu pabbi, sagði Siggi
litli við pabba sinn, sem var
kaupmaður.
„Hér stendur í tímariti, að
orðaforði kvenfólksins sé ekki
nema um 500 orð.
„Já, það er ekki mikill höfuð-
stóll, en veltan, drengur minn
veltan.
29