Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1984, Side 22

Sólkolinn
22 Víkingur
inn í Noröursjó er einnig án efa
allmiklu stærri en stofninn viö
Island. Þetta kemur Ijóslega
fram i tölum þaðan, ársafli úr
Norðursjó á árunum 1978—
1982 var á bilinu 11.300
til 12.700 tonn. Hér viö
land hefur afli íslendinga oröiö
mestur áriö 1963, 2.879 tonn.
Mestur hefur afli islendinga
oröiö 1.579 tonn áriö 1961.
Þessar tölur sýna, aö útlend-
ingar hafa stundað töluveröar
þykkvalúruveiðar hér, aöal-
lega Bretar. Til samanburöar
má nefna, aö þykkvalúruafli
íslendinga var 24 tonn árið
1978. Síðan hefuraflinn aukist
hægt og rólega, náöi 112 tonn-
um áriö 1983. Nákvæmar tölur
1984 liggja ekki fyrir en svo
virðist sem aflinn i ár verði
hærri en siðastliðin ár.
Meirihluti þykkvalúru hin
siöari ár er tekinn meö drag-
nót. Möskvastærö dragnótar
til þykkvalúruveiöa er 120 mm
í öftustu 15 metrum nótarinn-
ar. Þessi möskvastærö er
minni en i venjulegri dragnót,
þar er möskvastærö 155 mm.
Rannsóknir hafa sýnt, aö
þykkvalúruveiðar er ekki hægt
aö stunda meö 155 mm
möskva, meirihluti þykkvalúr-
unnar smýgur svo stóran
möskva (Guöni Þorsteinsson
1981). Af þessum ástæöum er
fylgst náiö með veiðunum
vegna hættu á smáfiskadráþi.
I ár hafa 2 bátar stundað
veiöar á þykkvalúru viö Vest-
mannaeyjar meö góðum ár-
angri. Tiltækar veiöiskýrslur
sýna t.d. aö meðalafli i togi hjá
þessum bátum var i maí 653.4
kg, þar af 446.0 kg þykkva-
lúra. Annar afli hefur mest ver-
iö steinbitur, ýsa, þorskur og
tindaskata. Þetta veröur aö
teljast dágóöur afli, hvert kast
tekur vart meira en 1 —1.5 klst.
Athuganir 1981 (Guöni Þor-
steinsson, 1981) og eftirlit
meö veiöum sýna að smáfisk-
ur, þá er átt við ýsu, er litiil í
afla þessara báta, a.m.k. minni
en hætta var talin á þegar
þessar veiðar voru leyfðar.
Smáfiskurannarra mikilvægra
tegunda, t.d. þorsks og stein-
bits, er vart á þeim svæöum,
sem þykkvalúruveiðar eru
stundaöar. Um framhald eöa
horfur þessara veiöa er erfitt
að segja. Eins og áöur er aö
vikið er ekkiert vitaö um stofn-
stærö þykkvalúru hér viö land
og þar af leiðandi lítiö vitaö um
afrakstursgetu eöa veiöiþol
stofnsins. Til þess þarf stór-
auknar rannsóknir. Aöalveiöi-
svæöin hafa hingaö til verið
frá Reykjanesi aö Vest-
mannaeyjum og kringum Eyj-
arnar, en góðar bleyður munu
einnig vera þekktar i
mellandsbug og Mýrarbug
(Guöni Þorsteinsson, 1981).
Það má því búast viö aö með
auknum áhuga og sókn í
þykkvalúru muni fleiri veiði-
svæöi veröa nýtt.
Nýting
Mestöll þykkvalúran sem
aflast er fryst, ýmist flökuð
eða heilfryst. Flökunarvélar til
vinnslu á flatfiski hafa hingað
til veriö á fáum stööum viö S-
og SV-ströndina. Meö aukn-
um veiöum á flatfiski, sérstak-
lega skarkola, hafa æ fleiri
lagt i fjárfestingar í flökunar-
vélum fyrir flatfisk. Slik
vinnslutækni eru eiginlega
grundvöllur þess aö komast
inn á markaði, þar sem verð á
flatfiski er hátt, t.d. i Bretlandi.
Önnur og mjög áhugaverð aö-
ferö er gámaflutningur. Fisk-
urinn er þá fluttur isaður i
gámum á markaö i Evrópu.
Fyrir fisk meöhöndlaöan á
þann hátt fæst mjög gott verö.
Þessi aðgerð krefst þess aö
gert sé aö flatfiskinum um
borö í fiskibátunum, en þaö er
t.d. reglan á skarkolaveiðum í
Faxaflóa. Þetta er seinlegt og
erfitt verk, en ætti aö vera okk-
ur islendingur keppikefli eftir
alla þá umræöu um meðferð
og gæöi fisks sem hér hefur
verið aö undanförnu.
Heimildir:
Guöni Þorsteinsson, 1981:
Um tilraunaveiðar meö drag-
nót við Vestmannaeyjar sum-
ariö 1981. Leiðangursskýrsla
Hafrannsóknarstofnunar,
1981.
Gunnar Jónsson, 1983: ’ls-
lenskir fiskar. Bókaútgáfa
Fjölva, 1983. Reykjavik.
'Wa ggffH
- —— —
Útgerðarmenn — vélstjórar.
Önnumst allar raflagnir og viögeröir í bátum, skipum og verk-
smiðjum. Áratuga þjónusta við íslenskan sjávarútveg tryggir
reynslu og öryggi frá sérþjálfuðu starfsfólki.