Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1984, Blaðsíða 30

EmilG. Pétursson
Kvæði og lausavísur
HOLDERMOLD
Eitt sinn tók drottinn dálítið afmold
dreypti á hana vatni og elti glaður.
Úr þessu deigi hann bjó til bein og hold,
íbúk, sem að varð ’inn fyrsti maður.
Og er hann nú leityfir langt og erfitt verk
leist’onum svona ímeðallagi ágripinn.
í snatri þvíaftur klæddist hvítum serk.
Kaldur og einbeittur á svipinn.
Með hönd sinni aflagni karl íkollinn sló.
Sá keiktist niður, eins og laufblað svifi,
og meðan að seggurinn svafídjúpri ró,
svipt varburt úr honum einu rifi.
Ojæja minn væni, ég skóp þig skepnan mín,
skaparinn honum ansaði að bragði,
svo þú yrðir hennar og hún yrði þín,
tók hendur þeirra og hvora í aðra lagði.
En við þig karl ég segi og áherslu á það legg,
að akta skaltþú konuna og virða,
efþú ei það gjörir íhausinn á þér hegg,
í horngrýti svo þig upp læt ég spyrða.
Með þessari hvatning þau héldu niður á jörð
hús þarbyggðu og úr þeirra ranni,
upprunnin eröll jarðar blessuð barnahjörð.
Já, barnalán þau höfðu svo með sanni.
Rifið var snurfusað og snyrtilega reist,
snarlega þar fór að myndast svipur,
svo aldrei hafði íríki þessu önnur eins list
né annar sést þar fegurri gripur.
Drottinn tók nú gripinn með sinni mjúku mund
og mælti um leiö íglöðum róm sí svona:
„Þá, nú er hér íríki mínu gæfu og gleði stund,
ág gef þér fagurtnafn ogþað erkona."
Erkarlinn úrrotinu raknaði við
og ruglaður uppskurðar— starði á — merkið
hann ók sér og klóraði og valt á hægri hlið
og heillaður gapti á nýja listaverkið.
Hvað, spurð ’ann drottinn dásemd ernúþað
sem dýrðarljóminn umvefur svona.
Með gleði svaraði almættið, nú segja vil þér að
þú sérð í fyrsta sinn það sem erkona.
Ó, drottinn minn kæri, hve dásamleg hún er,
ég dái hana, því vil ég ei leyna.
Heldurðu ekki guð minn að gæfan fylgdi mér
og gifta, efég fengi að eiga meyna.
íhvert sinn er þú lítur á hreint og fagurt hold
afheilindum ég aðeins á það bendi,
að íupphafi það varaðeins venjuleg mold,
sem velkt og hnoðuð varí drottins hendi.
ÁGJÖF
Mikill asskoti er að sjá,
ekki á ég nú til orð,
dallurinn öldum djöflast á,
og drasl allt á floti hér um borð.
ÍSIGLINGUM
Hvarsem ég fer um fjarlæg lönd
og fegurð þeirra kynnist,
fjalla, dala, skóga, strönd
og stórborga ég minnist,
þá er ein sú fegurst sýn
sem aldrei hjá mérgleymist,
jökla og eldfjalla eyjan mín
er innst íhuga geymist.