Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1984, Síða 58

Svona er lífið
En það stóö svo
stutt og þær voru
svo kaldar að þær
lásu í blöðum á
meðan. Þegarþær
voru búnarað rýja
hann inn að
skyrtunni vísuðu
þær honum á brott.
Þetta vareinsog
að taka víxil.
58 Víkingur
Þeir voru allir farnir frá boröi meö pokana sína
nema hann, enda flestir heimilisfeöur. Konurnar
höföu komiö meö krakkana á blikkbeljunum til aö
sækja þá og þaö haföi veriö heilmikill kossagang-
ur og fagnaöarlæti. Þó höföu þeir ekki veriö úti
nema í viku og fengiö dallinn fullan af karfa fyrir
Rússlandsmarkaö. Annaö var ekki aö fá nema
einna helstblálöngu. Þeirætluöu aö sigla, en voru
kallaöir inn sökum verkefnaskorts hjá fólkinu í
fiskvinnslustöövunum.
Hann sat einn í boröstofunni yfir Smirnoff í öxl-
um og horföi á Ijósgeislana brotna í víninu. Hann
haföi ekki ætlaö aö drekka í kvöld, ætlaöi einu
sinni aö vera eins og maöur, láta Bakkus lönd og
leiö. En þaö var nú svona. Þaö var ekki gott aö
vera kallaöur félagsskítur, en aldrei þessu vant,
ruku allir í land. í hvert skipti var þaö svona. Kon-
urnar biöu eftir þeim á bryggjunni til aö sækja þá
svo þeir dyttu ekki í þaö og hann var skilinn einn
eftir viö boröstofuboröiö meö Smirinoff fyrir fram-
an sig og myndi síöan vakna aö morgni meö brjál-
aöa timburmenn, sagandi, sverfandi og lemjandi í
hausnum. Þá rétti hann sig afog allt fórísama far-
iö aftur. Þaö var annaö meöan Harvey liföi, þá var
hann ekki einn. Andskotans uppátæki hjá strákn-
um aö fara aö farga sér, stökkva fyrir borö meö
vasana fulla af hexum. Þaö hlaut meira en lítiö aö
hafa bjátaö á.
Harvey þekkti enga stelpu í landi til aö sofa hjá.
Svona var hann alla tíö einmana. Ætli hann hafi
ekki skotiö sér fyrirborö út afþví? Einmanaleikinn
var voöalegur. Hann haföi aldrei rænu á aö ná sér í
almennilegan kvenmann. Þó var slangur af stút-
ungskerlingum í þorpinu. Þaö var einna helst aö
hann komst í snertingu viö konuhold þegar þeir
sigldu. En þaö stóö svo stutt og þær voru svo kald-
ar aö þær lásu íblööum á meöan. Þegarþær voru
búnar aö rýja hann inn aö skyrtunni vísuöu þær
honum á brott. Þetta vareins og aö taka víxil. Síö-
an lá leiöin niöur í dallinn til þess aö þjást af eftir-
sjá og timburmönnum og svo á leiöinni heim
kannski flatlús eöa lekandadjöfull sem vareins og
veriö væri aö míga rakvélablööum. Nei, drengur
minn, haföi hann oft sagt viö sjálfan sig: Nú veröur
þú aö fara aö taka þér taki ef þú átt ekki aö fara í
hundana. En hann tók sér aldrei taki. Hann hélt
áfram aö lepja og vera einn síöan Harvey fór.
Stundum fannst honum hann sitja viö þoröiö á
móti sér og skála. Hann vissi ekki hver djöfullinn
hljóp í strákinn þráöfrískan og prýöilega laginn í
sér, aö fara aö hlaupa fyrir borö. Hann haföi alltaf
veriö aö fjasa um mann, sem hann sagöist hafa
drepiö. Hann haföi aldrei gert flugu mein. Og verk-
in hans, þaö munaöi um þau þennan ágætis neta-
mann.
Annars voru þetta ágætisstrákar, en þeir voru
annaö hvort heimilisfeöur eöa strákar sem áttu
sénsa í landi til aö sofa hjá og seröa. Hann varö aö
láta sér nægja aö fróa sjálfum sér þegar honum
leiö sem verst af kvenmannsleysinu, hugsa aö
hann væri meö einhverjum svaka kroppi og fengi
þaö. En svo kom skömmin á eftir eins og dauöa-
synd, þó hann vissi aö hann var ekki einn um aö
gera þetta. Þá fékk hann óþeit á sjálfum sér. Þú
ert aumingi, sagði hann og lamdi í boröiö fyrir
framan sig. Engin stelpa, hvaö Ijót sem hún var,
vildi sjá smettiö á honum, hvaö þá hleypa honum
lengra. Hann horföi í geislaþrotin í víninu. Flýt þér
drekk út, sjá dauöinn þúinn þiöur. Hann tók pyttl-
una og kneifaöi af stút. Hann haföi aldrei kunnaö
aö drekka öðruvísi. Þetta glasagutl átti ekki viö
hann.
Harvey.
Allt í einu skaut honum upp í huga hans. Fínn
náungi. Hann fór of fljótt. „Sjómaöur dáöadreng-
ur, en draþbari eins og gengur. “ Hérhöföu þeir oft
drukkiö saman þegar hinir voru farnir í land. Þeir
höföu veriö líkiraö skapferli, lifaö íeinsemd. Hann
haföi grátiö eins og barn þegar Harvey var farinn.
Ætli þaö lendi ekki svona fyrir mér, borgi strákun-
um það sem ég skulda þeim, gangi síöan upp á
þilfar og skjóti mér fyrir borð. Harvey haföi öllum
veriö harmdauöi, þetta var svo góö sál. Hann
myndi einnig veröa skipsfélögum sínum harm-
dauöi þó þeir kæröu sig ekki núoröiö um aö djúsa
meö honum. Hann geröi sérgrein fyrirþví. Þaö var
ekki nema eölilegt. Hann var hundleiöinlegur viö
drykkju alltaf skælandi og svo áttu þeir flestir kon-
ur og börn. Hann átti ekkert nema þennan útjask-
aöa líkama. Þaö haföi stundum hvarflaö aö honum
aö hætta þessu lífi, fara í land og reyna a ná sér i
kerlingu. En þetta salta, svarrandi líf togaöi hann
til sín eins og segull, ekki teknanna vegna.
Peningar! Fari þeir noröur og niöur. Fari þeir
þangaö sem þeim varætlaö, íSmirinoffog Svarta-
dauöa. Fari þeir í galtóman ríkiskassann. Hann
saup aftur á pyttlunni. Nei, hann myndi aldrei hafa
döngun í sér aö ná sér í kerlingu, sem stæöi á
bryggjunni meö bláeygan son til aö fagna honum.
Þaö varannaö meö gleöikonurnar íBremenhaven.
Þær hreinlega tóku hann. Þar var hann ekki feim-
inn. Nei, hann vildi ná sér í stútungskerlingu, sem
ekki væri komin úrbarneign, sem tæki á móti hon-
um á bryggjunni í bíl og veföi hann aö sér eins og
konur hinna strákanna og svo myndu þau, eftir aö
hann var búinn aö baöa sig, skella sér í bóliö og
gera þaö.
Nei, þetta var bara draumur, óskhyggja. Þaö
myndi fara fyrir honum eins og Harvey.
Einhvern tíma myndi hann í einsemd sinni,