Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1996, Page 28

Snorri Sturluson, íþróttafréttamaður á Bylgjunni og sjómaður, segir ekkert þýða
að hugsa um tímann þegar verið er við úthafsveiðar. Hann var á Dalborginni á
Flæmska hattinum og ræðir hér um sjómennskuna við Nýfundnaland.
„Hlógum í hálfan mánuð er
kokkurinn handleggsbrotnaði"
„Ég var í sumarfríi frá Rásinni norður á
Dalvík og langaði að komast í erfiðisvinnu
eftir að hafa setið á rassinum í langan tíma.
Ég hafði verið að vinna við uppskipun í frí-
inu og heyrt auglýst laust pláss á einhverjum
dagróðrabáti og spurði frænda minn,
Snorra Snorrason útgerðarmann, um
skipið og útgerðina. Þegar hann heyrði að ég
væri á höttunum eftir sjóplássi og væri til í að
vera úti lengur en í viku þá bauð hann mér
pláss á Dalborginni, sem var gerð út á
Flæmska hattinn. Ég hafði sólarhring til að
svara - ætli ég hefði þorað hefði ég haff lengri
tíma - og hringdi á Rás 2. Þar töldu menn
ómögulegt að standa í vegi fyrir svona tæki-
færi þannig að ég var kominn upp í flugvél á
leið til St. John’s kyöldið eftir, hálfringlaður
og dasaður," segir útvarpsmaðurinn með
forna nafnið, Snorri Sturluson, sem nú er
íþróttafréttamaður á Bylgjunni.
Kynntist sjómennsku
Á UNGLINGSÁRUNUM
Snorri, sem er 29 ára og ólst upp á Dalvík,
kynntist sjómennsku, eins og útvarps-
mennsku, strax á unglingsárunum, en faðir
hans gerði út níu tonna dekkbát. Þá var hann
líka á sjó hjá syni Snorra Snorrasonar. Síðast-
liðið sumar réð hann sig á Dalborgu EA, sem
gerð er út á rækju á Flæmska hattinn.
Dalborgin, sem áður hét Othar Birting, er
61 metra skip með fjórtán manna áhöfn.
Yfirleitt er skipt um helming áhafnarinnar á
milli túra, sem standa í um það bil mánuð.
Þannig eru menn yfirleitt úti tvo túra í senn
og taka síðan þann þriðja í frí.
Fyrsta vikan allt í lagi
„Reyndar varð fyrsti túrinn okkar 42 dagar
í allt vegna bilana og fleiri tafa. Þetta var að
mörgu leyti eins og ég bjóst við. Þegar ég fór
út hafði ég þó hugsað of mikið um hvernig
þetta var þegar ég var bara úti í viku og viku í
senn. Þá var komið í land og menn skemmtu
sér ærlega í inniverunum. Það var alls ekki
strembið. Ég varð því fyrir pínulitlu sjokki.
Fyrsta vikan var allt í lagi en að henni lokinni
rann það upp fyrir mér að þetta var aðeins
lengra. Það varð samt allt í lagi. Það þýddi
ekki að hugsa um tímann eða hvað það væri
voðalegt að vera í burtu svona lengi og þar
fram eftir götunum. Þá bilast maður bara.
Við fiskuðum líka sæmilega þannig að tím-
inn leið.“
GEÐHEILSUNNI HALDIÐ [ LAGI
Hann segir sérstaka stemmningu skapast
um borð í svona löngu úthaldi. Menn verði
að vera léttir á því til að halda geðheilsunni.
„Það var oft mikið hlegið um borð og ein-
kennilegur húmor í gangi. Ég held að það sé
einna eftirminnilegast þegar kokkurinn datt
ofan í lestina og handleggsbrotnaði á báðum.
Við hlógum í hálfan mánuð að því. Hann var
alltaf að kveinka sér þegar hann bar fram
steikina. Við töldum þetta tóman ræfildóm í
manninum og hlógum að þessu. Hann hafði
dottið ofan í frystilest og borið fyrir sig hend-
urnar í fallinu. Þar lá hann í einhvern tíma og
kallaði á hjálp en stóð upp þegar honum var
farið að verða kalt, því hann taldi sig vera að
fá lost. Hann áttaði sig ekkert á því að hann
var í 36 gráða frosti. Þegar hann kom í land
og fór í myndatöku kom í ljós að það voru
sprungur í beinum í báðum handleggjum.“
Aldrei aftur úti um jól
Snorri fór tvö úthöld með Dalborginni.
Seinna úthaldið stóð frá 26. nóvember og
hann var kominn heim 27. desember. „Að
vera úti um jól, það geri ég aldrei aftur.“ Að-
spurður hvort starfið hefði gefið vel af sér
segir hann að heildarupphæðirnar á launa-
seðlinum hafi svo sem ekki verið í lægri kant-
inum en þegar allir frádráttarliðir voru með-
taldir og það tekið með í reikninginn að
launin ættu að duga fyrir þriðja mánuðinum
líka, sem var frímánuður, þá hafi þetta alls
ekki verið nein gullnáma.
Íslendingar vel lhqnir
Áhafnarskipti fóru fram í St. John’s á Ný-
fundnalandi. Stoppað var í tvo daga í senn og
segir Snorri næturlífið í borginni - sem leigu-
bílstjórar segja að hýsi 120 til 170 þúsund
sálir, eftir því við hvern er rætt - mjög fjör-
ugt. Reyndar sé það mjög líkt því sem gerist
almennt á austurströnd Bandaríkjanna og
Kanada, en Snorri var einmitt skiptinemi í
heilt ár á þeirri strönd fyrrnefnda landsins.
Þar sé mikið um tónlistarbari og íbúarnir
kunni mjög vel við íslendinga og hvað þeir
séu drífandi og atorkusamir.
„Viðmót fólksins var mjög þægilegt. Mað-
ur varð ekki var við nein vandræði, leiðindi
eða stæla. Menn tóku okkur opnum örmum
um leið og þeir vissu að við værum íslending-
ar. Margir tóku utan um okkur og sögðu:
„Þið eruð duglegir fiskimenn. Við kunnum
að meta ykkur.“ Þeir virðast orðnir þreyttir á
eigin fiskveiðistefnu, þar sem mönnum er
borgaður styrkur fyrir að sækja ekki sjóinn.“
Til í túr og túr
Ertu kominn með báða fœturna á land núna
eða œtlarðu afiur á sjó?
„Maður á náttúrulega aldrei að segja aldrei,
en ég fer ekki í bráð. Ég hef gaman af því að
fara á sjó - mér finnst þetta engin kvöð, þótt
þetta hafi vissulega breyst frá því sem var - en
nú er ég kominn með fjölskyldu. Það er því
annar þankagangur sem viðgengst nú. Ég
held samt að ég komi ekki til með að leggja
þetta fyrir mig. Þetta verða í mesta lagi ein-
hverjir túrar sem ég fer. Þessi fjölmiðlun er
einhver baktería sem lýsir sér þannig að ef
maður smitast einhvern tímann af henni þá
getur maður ekki haldið sig frá henni með
nokkru móti.“ Pétur Pétursson
28
Sjómannablaðið Vikingur