Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1996, Blaðsíða 54

fjölda fylgdarskipa, herskipa, björgunarskipa,
spítalaskips og hver veit hvað, áieiðis til New
York.
Alltaf er sama veðurblíðan, blaktir ekki hár
á höfði og sjórinn enn sem spegill nema það
sem skipafjöldinn ýfir upp. Við förum í friði.
Einni og einni djúpsprengju er varpað, önn-
ur merki um ófrið verðum við ekki varir við.
Vantaði ekki einu sinni tannstöngul
A fjórða degi verð ég var við einhver ónot í
vömbinni, sem ég átti ekki vanda tii, — hafði
varla nokkurn tíma orðið misdægurt. Agerð-
ust þessi ónot eftir því sem á daginn leið.
Um nóttina leið mér illa og svaf afar lítið.
Þegar skipshöfnin fór að brölta um morgun-
inn, en klefinn minn var út frá borðsalnum,
kallaði ég til strákanna og spurði hvort ekki
mundi vera læknir eða læknanemar meðal
farþeganna, sem skorið gætu úr um hvort
ekki væri best að fleygja mér fyrir borð. Það
stóð ekki á viðbrögðunum; þarna komu á
stundinni sex eða sjö menn. AJdrei vissi ég
hvort það voru læknar eða Iæknastúdentar en
eitt er víst; þeir voru allir sammála um hvað
væri að, botnlanginn hafði gert uppreisn.
Það stóð ekki á viðbrögðunum hjá skips-
höfninni. Skipstjórinn kallaði á Ioftskeyta-
manninn og sagði honum að hafa strax sam-
band við forystuskip lestarinnar og síðan við
spítalaskip. Arni bróðir, sem einnig var skips-
maður, fer strax að pakka niður fötum og
öðru því sem ég þurfti að hafa með mér. Það
var afráðið að ég yrði fluttur í spítalaskipið.
Leysti hann það af hendi með miklum sóma,
því mig vantaði ekki einu sinni tannstöngul í
sjúkralegunni, sem átti eftir að vara í einn og
hálfan mánuð.
Með samanrimpaðan magann
Ekki var æskiiegast að þurfa að smokra
skipinu út úr lestinni og stöðva það. Það
voru góð skilyrði fyrir kafbátana til að gera
árás, kyrrstætt skip úti á rúmsjó. Aðrar að-
stæður voru eins og best varð á kosið, logn
og sjór spegilsléttur. Innan tíðar verð ég var
við eitthvert brölt í borðsalnum, eru þar
komnir sjóliðar frá spítalaskipinu með
sjúkrakörfu og var mér umsvifalaust troðið í
hana og borinn upp. Ég man að ég varð fyrir
vonbrigðum þegar upp kom, ég átti von á
himingnæfandi læner liggja við síðuna á
bátnum okkar - íslensku skipin voru nefnd
bátar við hlið risaskipanna í lestunum - en
þess í stað var ekkert að sjá. Sjúkrakarfan var
hengd í krók og henni rennt fyrir borð. Þá
fannst mér skipið mitt vera æði stórt, því eft-
ir því sem ég seig Iengra niður hækkaði skips-
síðan að sama skapi, að lokum lenti ég í líf-
bát sem komið hafði frá spítalaskipinu. Allt
gekk eins og í sögu. Undraðist ég mannfjöld-
ann sem var á skipi mínu, hafði ekki séð
helming farþeganna fyrr. Allir komu upp til
að líta á ræfilinn. Aftur varð ég fyrir von-
brigðum þegar ég leit spítalaskipið augum,
þetta var gamall stríðsmálaður togari, en með
þokkaiega innréttaða lest sem sjúkrastofu.
Eftir þetta vissi ég ekkert af mér fyrr en ég
vaknaði með samanrimpaðan magann. Leið
mér þá miklu betur. Nú kom að einu stóru
vandamáli, ég talaði ekki stakt orð í ensku og
voru því oft skringilegir tilburðir í tjáskipt-
um. Ég er svo illa gerður, að fyrir feimnissak-
ir þori ég ekki að reyna að tala og því mun ég
að líkindum aldrei geta lært tungumál.
Hélt víst að ég væri dauður
Lítið var hreyft við ferðatösku minni með-
an ég dvaldi um borð, sem voru níu dagar.
Hefði ég skoðað nánar í töskuna hefði ég
fúndið fyrirtaks orðabækur, sem Árni bróðir
hafði stungið með, þær hefðu hjálpað eitt-
hvað, en allt bjargaðist þetta þó. Á öðrum
degi fer heilsan aftur versnandi og maginn
fer að þrútna út við skurðinn. Morguninn
eftir er maginn orðinn allmikið þaninn og
líðanin eftir því. Var þá sýnt að eitthvað
þyrfti að gera, kom læknirinn með flísatöng
og bómull. Sprettir Iæknirinn einu spori úr
saumnum á maganum, þar er ekki að sökum
að spyrja, það kemur bara gos! Læknirinn
hrópar eitthvað upp yfir sig og Iítur framan í
mig, hélt víst að ég væri dauður, en mér
skánaði strax þegar ég Iosnaði við þrýsting-
inn. Það dreif að hóp manna með fangið
hálffullt af bómull og fleira dóti, gosið var
það mikið að þeir máttu baða mig og skipta
um allt á rúminu.
Mér leið ágætlega eftir að hafa losnað við
þetta en ekki var skurðinum lokað, heldur
settur í hann keri til að hann greri ekki sam-
an og var kerinn í skurðinum í fimm vikur.
Það þurfti að hleypa út úr skurðinum tvisvar
á dag fyrst um sinn, en síðan einu sinni á
dag. Var það átakalítið. Stundum hvarflaði
að mér að heldur væri ég illa settur ef til árás-
ar kæmi. Með gat á vömbinni, liggjandi
niðri í lest og komst ekki einu sinni upp á
dekk, en þetta hélt nú samt ekki fyrir mér
vöku. Óþægilegt var þegar veðrið tók að
versna og skipið að velta, sem gerðist á þriðja
eða fjórða degi, annars hafði verið einstök
blíða allan tímann.
Eitthvert bölvað tað
Einn daginn kom svertingi, ég held hann
hafi verið fótbrotinn. Hann mátti ekki sjá
Iækna, fór að æpa og veina um leið og þeir
birtust í dyrunum, þess á milli var hann hinn
kátasti. Dag einn bauð hann mér sígarettu,
sem ég þáði. Það hefði ég ekki átt að gera,
þetta var eitthvert bölvað tað, ég engdist
sundur og saman í hósta, eins og það var
þægilegt með gat á maganum. En það varð
til þess að ég reykti ekki meira í sjúkraleg-
unni. Læknar og skipverjar voru að reyna að
komast í samband við mig en það gekk afar
stirt.
Dagarnir liðu frekar tilbreytingarlitlir, en
eftir níu daga komum við í höfn í Halifax í
Kanada. Var mér þá strax ekið á sjúkrahús
og gekk það eins og í sögu. Reyndi ekkert á
tungumálakunnáttuna, einhver eða einhverj-
ir höfðu séð fyrir öllu. Ég er lagður inn á
tveggja manna stofu. Fyrir var norskur skip-
stjóri, ekki var hann málgefinn, en þó þægi-
legur. Ekki leið á löngu þar til inn kom grár
og grettinn maður, mjög ljótur að mér
fannst. Hann gekk að rúminu mínu, reiddi
upp hnefann og lést ætla að berja mig í mag-
ann, ég hoppaði upp í rúminu og dæsti, þá
rekur hann upp roknahlátur og heilsar mér
með virktum, þetta var þá læknirinn sem átti
að annast mig. Eftir þennan fyrsta fúnd
fannst mér hann aldrei ljótur. Það urðu
aldrei nein vandræði í tjáskiptum okkar,
hann var alveg sérstakur.
Ætlaði að vera kominn heim fyrir jól
Nú vissi ég ekki hvaðan á mig stóð veðrið,
stanslaus straumur af konum með fullar
körfúr af ávöxtum, nokkuð sem ég hafði eldd
séð, nema kannski á jólum. Voru ávextir á
náttborðinu þann tíma sem ég dvaldi á
sjúkrahúsinu. Á þessari stofú var ég í þrjá
daga, en var þá færður á tíu manna stofu. Þar
var nú heldur hressilegra að vera, allir sæmi-
lega hressir og allir sjóarar. Þann tíma sem ég
var á stofunni - en ég var þar í fimm vikur -
komu þangað sjómenn frá ellefu þjóðum,
allt hressir og kátir karlar. Ýmislegt skemmti-
legt hraut af vörum manna, það heyrði ég á
hlátrinum, en skildi takmarkað.
Einu sinni heyrði ég einn, sem ég man
ekki hverrar þjóðar var, spyrja annan, sem
var Grikki, hvar Island væri. Grikkinn svar-
aði og hallaði undir flatt, að það myndi vera
nálægt Alaska. Mér fannst ég verða að blanda
mér í málið. Reyndi að koma þeim í skilning
um hvar Island væri. Grikkinn var feikna
sprellikarl, hann Iærði hjá mér að segja já og
nei. Eftir það var hann sígeltandi já og nei
við hvern sem hann talaði við. Vakti það oft
mikla kátínu.
54
Sjómannablaðið Víkingur