Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1996, Blaðsíða 55

Allt starfsfólkið var eins og best varð á kos-
ið, læknar og hjúkkur, allt mjög viðfelldið
fólk. Ekki þurfti mikið við mig að fást, bara
kreista út úr skurðinum einu sinni eða
tvisvar á dag og þvo mér.
Helsta gamanmál hjá mér og lækninum
var að ég sagðist ætla að vera kominn heim
fyrir jól og heist að skipið mitt tæki mig á
heimleiðinni. Hann hélt nú ekki og hló við,
ég færi ekki af sjúkrahúsinu fyrir jól. Alltaf
gekk úr skurðinum og útséð var um að ég
kæmist heim með skipinu mínu.
Þannig vildi til að þennan tíma sem ég
var á sjúkrahúsinu var skip frá sama
skipafélagi og mitt skip í klössun í Hali-
fax. Komu skipverjar af því við og við í
heimsókn. Um tíma var íslendingur með
mér á stofunni, var það maður sem var í
siglingum á erlendum skipum, hann
var með gulu. Hann var ekki rúmfast-
ur og mjög skemmtilegur maður.
Mér leið mjög vel á sjúkrahúsinu,
svaf vel og var ekki þjakaður.
Hörmungarfrétt
Nú vill svo til að eina nótt-
ina get ég ekki sofið, það sem
hélt fyrir mér vöku var að nú
hefði eitthvað komið fyrir
skipið mitt. Þetta smá-
dofnaði í huganum næstu
daga en á fjórða eða
fimmta degi eftir þetta
kemur íslenski stofúfé-
laginn minn til mín
og segir að skipið
mitt hafi verið
skotið niður rétt
áður en það átti
að koma til
Reykjavíkur.
Hann sagði
mér strax að
Arni bróðir
hefði
bjargast,
manna og einnig í skipastól landsins. Var
mér vel kunnugt um að þarna var einstakt
úrvalslið, var og er enn mikill söknuður að
þessum hópi sem þarna lét lífið. Þetta skip
var líka eitt af djásnum íslenska flotans.
Þarna var það huggulegasta vélarrúm sem
ég hafði unnið í, sérlega snyrtilegt og vel um
gengið.
Margir vottuðu mér samúð
Trú mín er sú að botnlanginn hafi bjargað
lifi mínu, því hefði ekki tekist svona með
skurðinn, þá hefði ég farið með skipi mínu
heim. Það bar allt að sama brunni, ég var ó-
syndur og sá góði drengur sem vann verkin
mín fórst. Það vottuðu mér margir samúð
vegna slyssins. Þegar heimför mín er afráðin
kemur læknirinn, skælbrosandi, að kveðja
mig og segir: „Jæja, Loftur minn, þú kemst
heim fyrir jói.“ En þá segi ég: „Nei, héðan af
kemst ég það ekki.“
Hann missti alveg hið grettna andlit
sitt, svo ég varð að reyna að útskýra
fyrir honum að vegna stríðsins yrð-
um við að sigla í sífelldum kráku-
stígum til að reyna að villa um
fyrir kafbátunum og við
kæmum alltaf við í
Skotlandi á leiðinni.
Hann skildi þetta og
óskaði mér farar-
heilla.
helmingur skipverja, sem voru þrjátíu og
einn, hefði farist og flestir farþegarnir, sem ég
frétti síðar að hefðu verið tólf. Sem gefur að
skilja var þetta hörmungarfrétt
en sökum andvökunætur-
innar sló hún mig ekki
eins illa og hún
myndi annars hafa
gert.
Hrikalegt
skarð var
höggvið í
raðir ís-
lenskra
Sjómannablaðið VIkingur
55