Náttúrufræðingurinn - 1931, Side 14

124
NÁTTÚRUFR.
ar 30,1- Plútó er því nú yzta reikistjarnan sem viS þekkjum
í sólkerfinu.
Myndin sýnir sólina (í miðjunni), þá kemur Jarðbrautin
og svo Marzbrautin, Júpíterbrautin, braut Satúrnusar, Nep-
túnusar og yzt braut Plútós. Á myndinni virðist svo sem braut-
ir Plútós og Neptúnusar skerist. Svo er þó ekki, því brautirn-
ar liggja ekki í sama fleti. Hallamismunur brautanna er það
mikill, að minnsta fjarlægð milli þessara reikistjarna er 2(4
sinnum meiri en fjarlægð jarðarinnar frá sólunni, og um 9000
ár munu líða þangað til fjarlægðin verður svo lítil. Það sést á
myndinni, að Plútó er stundum nær Sólu en Neptúnus.
Plútó er dimmur hnöttur eins og Jörðin og fær ljós sitt
frá Sólunni. Stærð hans og mæld (mass) mun vera svipuð og
Jarðarinnar.
Steinpór Sigurðsson.
Hvítabirnír.
Eftir Ársæl Árnason.
„Bjarndýr!“
Rétt við eyrað á mér urgar eins og jötunefldar vígtennur
séu að bryðja eikina í byrðingnum. Báturinn er að ryðjast
gegnum lausa jaka og það er eikin, sem er að mylja brúnirnar
á þeim. Uppi veit maður varla af því. En legurúm mitt er í sömu
hæð og sjávarskorpan og þar lætur skruðningurinn svo illa,
að það er eins og maður geti búist við skörpu jakahorni inn úr
skipssúðinni á hverri stundu. Svefninn verður laus og órafull-
ur. Var mig að dreyma?
„Bjarndýr! Bjarndýr!"
Það er Bogi, sem kallar niður um lúkuopið. Og hann er
í vígamóð, það er auðheyrt á x-öddinni.
Hvernig á að lýsa því, hvernig það er, að vakna við þetta
kall? Það er steinaldarmaðui'inn, sem vaknar upp. Hver taug
er strengd, hver vöðvi er stæltur, líkaminn er gripinn einkenni-
legum skjálfta. Eitthvað grípur maður af fötum á sig — hvern-
ig þau fara er aukaatriði. Byssan, skotfærin, hlífðargleraugun
— þar vottar þó fyrir ofurlítilli hugsun, en hún er knúin fram
af nauðsyn, svo gífurleg eru viðbi’igðin að koma úr dimmum
klefanum upp í takmarkalausa snjóbirtuna.