Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 22

180
nAttúrufr.
Sumarið 1931 sló eg hér frá Múla ey, er ekki hafði verið
slegin nokkur undanfarin ár. Hún var því æði loðin og sinufesk
mikill í rótinni. Æðarvarp er þar talsvert. Örskammt er á milli
lands og eyjarinnar. — Krummi á hreiður hér í klettunum fyrir
ofan bæinn, og á hann því skammt til fanga fram í eyjuna. Má og
oft sjá til ferða hans á milli lands og eyjar í byrjun varptímans,
þegar hann er að sækja björg í búið. Ný egg er hans uppáhalds-
réttur — enda kemur það fyrir, að hann etur úr sínu eigin hreiðri
á vorin, þegar kalt er og hann á ekki kost annara eggja. — Þeg-
ar við vorum að heyja eyjuna urðum við þess vör, að mesti fjöldi
af æðareggjum var falinn hér og þar í grasinu. Okkur þótti það
dálítið kynlegt, en af því að við vorum ekki með öllu ókunnug
háttum krumma og vissum, að hann hafði vanið komur sínar til
eyjarinnar, grunaði okkur hvers kyns var. Krummi hafði falið
eggin í grasinu og sennilega ætlað að geyma þau þar til vetrar-
ins, því sagt er að hann safni vetrarforða. En felustaðurinn var
ekki samboðinn hyggindum hans og gáfum. Hafi eggin átt að
geymast til vetrarins — sem forðabúr — er hætt við, að fönn
og klaki hefði birgt þau svo vandlega all snemma vetrar, að að-
gangur að þeim hefði ekki orðið krumma auðveldur, þó að hann
hefði þurft á þeim að halda, sér til bjargar. En máske hafa þau
ekki átt að geymast svo lengi. Máske hefir krummi bara hnupl-
að þeim frá æðarkollunum sér til dægrastyttingar, þegar hann
gat ekki etið fleiri egg í svipinn. En séð hef eg þó hrafn vera
að gæða sér á stokkfreðnu nýju eggi á þorra og voru þá harð-
indi í landi. Það egg hefir hann kunnað að fela á þeim stað, sem
hann gat náð til þess, þó þústnaði að. — Enda er og sennilegt, að
krummi kunni að fela, því svo segir gamall málsháttur, að s'á
kunni ekki að stela, sem ekki kunni að fela.
í hreiðri krumma kennir oft margra grasa. Þar ægir öllu
saman, frjálsu sem ófrjálsu, því krummi ber mikið undir sig og
gerir hreiðrið hlýtt. Þang og þarablöð, þönglar og fauskar eru
þar undirstaðan, (a. m. k. hjá þeim, sem nærri sjó verpa), en af
hrosshári, ullarsneplum og æðardún er innsta lagið gert. —
Stundum finnast í hreiðri krumma eigulegir munir. Heyrt hef
eg þess getið, að silfurskeið hafi fundizt í hrafnshreiðri, og til
þess hefi eg vitað, að spánnýr vasahnífur — sjálfskeiðungur —
hefir fundizt í dyngju hans. Sennilega hefir hann hirt hvort-
tveggja úr sorphaug og hugsað sem svo, að svo gagnlegir hlut-
ir væru ekki betur komnir þar en í búi sínu. —