Náttúrufræðingurinn - 1964, Blaðsíða 49

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
95
anna og flytja nýja og gamla eiginleika milli ættliðanna. í hvert
sinn, er nýr eiginleiki varð til vegna breytinga á eða viðbóta
við það DNA, sem fyrir var, gat hann flutzt til næsta ættliðar
beint frá foreldri til afkvæmis, og ef þessir eiginleikar voru betri
en hinir gömlu, urðu þeir ofan á í lífsbaráttunni. En eiginleikar,
sem urðu til í öðrum frunrum, gátu ekki flutzt yfir til hinna með-
an æxlunin byggðist á skiptingu einni sarnan. Það er því sennilegt,
að nrjög snennna hafi einlrvers konar kynæxlun eða samruni fyrir
skiptingu orðið til, svo að nýir eiginleikar gætu sanreinazt og fjöl-
breytnin aukizt og margfaldazt við að gömul og ný kon stokkuðust
saman á alla vegu ættlið eftir ættlið.
Það yrði of flókið mál að reyna að skýra grundvöll kynæxlunar-
innar eins og hann kemur okkur fyrir sjónir sem stendur, en senni-
lega var kynskipting hinna elztu lifandi vera álíka einföld og hjá
vissum gersveppum. Þótt þeir séu nákvæmlega eins að öllu útliti og
hvað snertir öll efnaskipti, má skipta hverri tegund í tvo flokka
eftir því hvaða efni eru á yfirborði þeirra. Að jrví er menn bezt
vita, er sérstakt eggjahvítuefni á yfirborði annars flokksins, en syk-
urefni á hinum. Þessi efni hrinda sínum líkum frá sér, og geta dreg-
izt hvort að öðru, svo að frumurnar geta ekki aðeins snerzt heldur
líka runnið saman. Aðalatriðið er ef til vill ekki, hvernig kynæxl-
unin gat orðið til í upphafi, heldur hitt, að hún varð grundvöllur-
inn að allri frekari þróun lífsins, af því að hún gat aukið fjölbreytn-
ina nær endalaust með því einu að stokka saman þeim eiginleik-
um, sem til voru.
Enginn veit, hvað olli kviknun lífsins, en sennilega var það rök-
rétt afleiðing jress lögmáls þróunar efnisins, sem hófst, þegar liin
fyrsta frumeind varð til; þau lögmál efna- og eðlisfræði, sem réðu
þróun efnisins, réðu líka þróun hinn lifandi vera. Þótt hugsan-
legt sé, að lífið hafi orðið til oft á alllöngu tímabili, meðan sérstak-
ar aðstæður voru fyrir hendi í vatninu, virðist samt margt benda
til þess, að sameining þeirra afar flóknu efnasambanda, sem eru
grundvöllur þess, hafi aðeins átt sér stað einu sinni. En strax og
liinar fyrstu lífverur höfðu skapazt með aðstoð þeirra lögmála, sem
enn ráða yfir hinum dauða heimi, tóku við ný lögmál, sem ákváðu,
hvernig þetta frumstæða líf skyldi vaxa og dafna og geta af sér
fjölbreytni, sem á sér engan líka meðal hinna dauðu efna. Þetta