Náttúrufræðingurinn - 1949, Blaðsíða 32

124
N ÁTTÚRUFRÆÐIN GURIN N
burði á grenin af ungum, sem allir stálpaðir hvolpar girnast mest í
þ'essum heimi.
Undir eins og ég bjó hér um mig, varð ég þess var, að ég var hér
óvelkominn gestur. Það var hafður um mig sterkur vörður, ekki
samt af refum, eins og ég gat búizt við, heldur af fimum, vængjuð-
um vorboðum. Það voru steinklöppuhjón, sem áttu víst börnin sín
hérna uppi í klettinum — eða voru það rnáske börnin þeirra, sem ég
fann hérna áðan í mosanum við grenismunnann?
Ég hafði sterkar gætur á grenismunnanum austan og suðaustan
við mig, en einnig varð mér oft litið vestur fyrir, ef liúsbóndinn eða
frúin kynnu að koma úr þeirri átt. Annars komst ég ekki hjá því að
taka eftir hinum óttafullu tilburðum steinklöppuhjónanna fyrstu
10—15 mínúturnar. Þau flugu án afláts í kringum mig, stönzuðu í
lóftinu svo að segja rétt við nefið á mér og settust svo augnablik,
ýmist á hæstu hnjótana umhverfis mig eða þá upp á klettinn fyrir
ofan, en óðara eru þau þotin af stað aftur sömu hringferðina með
þessu snögga síendurtekna liögghljóði, sem þau virtust einnig leikin
í að gefa frá sér á fluginu, ásamt ótal trillum, er þau staðnæmdust í
loftinu. Brátt fóru steinklöppurnar að koma með orma í nefinu, og
eftir talsverða snúninga skutust þær á bak við ofurlitla hyrnu vestan
í klettinum, en komu strax aftur. Fljótt sannfærðist ég um það, að
þarna hlytu þær að eiga ungana sína. Og síðar sá ég þá, firnrn talsins,
næstum fullvaxna, undir austari barmi á ofurlítilli sprungu nærri
efst í klettinum. Virtist mér fátt auðveldara fyrir tófu en krafsa þá
út úr hreiðrintt með annarri framlöppinni. Þetta liafði hún þó aldrei
reynt, ltvort sem það var af þeirri ástæðu, að hún liafði ekki leitað
matfanga í klettinum, eða af því, að hún vildi sýna, að hún gat verið
góður nágranni og virt eignarrétt smælingjanna, en þannig ferst
tófum oft.
Um steinklöppurnar er þess enn að geta, að mér virtist kvenfugl.
inn seinni til að sætta sig við návist mína, þessa ólánlega aðskota-
dýrs, sem endilega þurfti að húka þarna eins og sitjandi myndastytta.
Það var mér hreinasta ráðgáta, hve snarar steinklöppurnar voru að
finna orma eða eitthvað annað, sem ég gat ekki greint., þegar þær
komu frá ungunum og settust stundum örskammt frá mér. Um leið
og þær tylltu sér niður, stukku þær oft áfram eða til hliðar og hjuggu
nefinu leiftursnöggt til jarðar og gripu eitthvað — og svo óðara af
stað til unganna. Oft hjuggu þær tvisvar og allt að fimm sinnum
með nokkru millibili til jarðar, og sá ég þá, að fengurinn í nefinu