Náttúrufræðingurinn - 1949, Blaðsíða 35

GRENJALÍF Á MÝVATNSFJÖLLUM
127
mundar sonar míns. Og í sjónauka get ég greint, að á undan honum
þeysa þrír menn á tveimur mótorhjólum.
Skyldi nú hittast svo á, að önnur hvor tófan komi samtímis Guð-
rnundi og þessu óvænta föruneyti lians? Þá þarf liann að taka vel
eftir merkinu, sem við töluðum um og þýddi að nema staðar og
bíða.
Og svona fór það. Korna þarna ekki allt í einu stór, grá eyru upp
úr yzta munnanum! Tófan teygir sig upp, veltir vöngum, skimar í
allar áttir og bíður þannig ofurlitla stund. Ég sé ekki nema vel
hausinn á henni. Sú ætlar víst ekki að láta rolluskjátuna steinrqta
sig! Svo hverfur liún niður aftur.
Ég hagræði mér, tek byssuna og er viðbúinn. Ég ætla að láta
tófuna fjarlægjast munnann hæfilega, áður en ég sendi henni kveðj-
una. Færirð er langt, og ég veit hvað í húfi er, ef ég missi liana særða.
Hún er sýnilega vör um sig og hefur án efa heyrt til mín, er ég var
að kalla á yrðlingana.
Þarna kemur hún upp aftur í sama stað, liægt og rólega, og liorfir
í sólarátt. Svo livimar hún um stund, sýnilega með framfappirnar
uppi á munnabarminum. Oftar en einu sinni horfir hún í átt til
mín, en verður einskis vör, ég er hreyfingarlaus.
Þar stökk hún út og upp á hámunnann, strax orðin grunlaus.
Þetta er stór tófa með gljáandi mógráan belg, alveg gengin úr hár-
um.
Undir eins og tófan kont upp úr munnanum, varð hún vör við
spor okkar Guðmundar, liefur sennilega stigið ofan á þau. Þá fór
sem mig varði. Tófan tók að stökkva. Og hvílík stökk! Mér var svo
skemmt, að hláturinn sauð niðri í mér. Hún tekst á háa loft aftur
á bak, eins og stálfjöður liefði slegið neðan undir kviðinn á henni.
Samt kom hún niður á fæturna, annað ltefði ekki hæft slíkum meist-
ara. Hún teygir sig fram livað eftir annað, kippist svo leiftursnöggt
til baka aftur í staðinn fyrir að stökkva í loft upp. Aðeins tvö eða
þrjú fyrstn stökkin voru sannkölluð meistarastökk. En þau hefðu
líka komið til úrslita á livaða íþróttamóti sem var!
Ég hélt nú, að hún ætlaði að fljuga frá mér, og bjóst til að kveðja
liana. Hún fylgir slóðinni að næsta munna fyrir sunnan og er farin
að ganga lipurt og létt, eins og stöðu hennar sæmir.
Mitt á milli munnanna snýr hún lilið að mér og hefur nálgazt
um nokkra metra. Ægilegur skothvellur berst út í hina heilögu næt-
urkyrrð. Tófan kastast á hliðina, sem frá snýr, og slær til skottinu.