Náttúrufræðingurinn - 1949, Side 38

130
N ÁTTÚRUFRÆÐIN GURIN N
Jú. Með sjónaukanum mínum má þarna kenna hausinn á rebba.
Hann gægist fyrir melenda í litlu móadragi og sýnist svartur eins
og hrafn. Hann horfir í áttina til okkar, hreyfingarlaus.
Ég herði á yrðlingnum, en refurinn hreyfir sig ekki. Eftir dálitla
stund kemur önnur umferð, og þá tek ég undir með hvolpinum.
Refurinn sprettur af stað í áttina til okkar og hverfur. Við sjáum
liann aftur, nær og sunnar, og þar staðnæm st hann aftur.
Eftir stutt Jiljóðskraf lileypur Guðmundur vestur á jarðbakkann
og leggst þar í fyrirfram ákveðinn skorning. Og nú hefst ójafn leik-
ur, sem þó er óvíst, hvernig endar. Ég gef merki, sem ekki eru mis-
skilin, og Guðmundur færir sig til. Ef við getum fengið refinn á
milli okkar er auðveldara um leik, en landslagi hagar svo til, að
ekki er hægt að komast í ki'ingum hann, enda færir hann sig sífellt
úr stað.
Loks tefli ég á tvær hættur. Ég læt refinn sjá mig og geng mjög
liægt frá klettinum suðaustur í móana og hverf. Þaðan tökum við
hjöppi iagið, jafnframt því sem ég fylgist með hverri hreyfingu
refsins. Þetta verkar eins og ég bjóst við. Refurinn nálgast ofurlítið
beina línu milli okkar feðga og færist nær jarðbakkanum. En þar
er Guðmundur viðbúinn.
Ljós reykjarmökkur kemur skyndilega upp úr mónum og refur-
inn hverfur. Þungur skothvellur berst út í kyrrðina. Þegar aftur
hljóðnar, bía lóurnar. Þær virðast l’afa fylgzt með því, sem jrarna
fór fram.
Hér endaði ævin hans. Hann var dökkmórauður, nærri svartur,
stór, svo að af bar, og mjög gamall. Það sönnuðu tennurnar, sem
voru mikið eyddar.
Það, sem sannreynt er úr lífi þessa öræfabúa, er aðeins síðasti
kapítulinn, sá sem hér hefur nú verið sagt frá. Það, sem hér fer á
eftir til uppfyllingar í ævisöguna, er að vísu getur einar — en þó
ekki alveg út í bláinn.
Hér á Mývatnsfjöllum var Iiann í heiminn borinn, og hér hafði
hann lokið viðburðaríkri ævi. Oft liafði hann misst konu sína og
börn — og alltaf á sama hátt. Þess vegna óttaðist hann manninn og
hafði tamið sér að forðast hann með öllum þeim tækjum er liann
átti. Sjálfur var hann hætt kominn einu sinni. Því gleymdi hann
aldrei, og síðan var hann enn varari um sig, hætti alveg að láta lieyra
til sín, þegar hann vissi, að maður var í nánd,