Náttúrufræðingurinn - 1974, Blaðsíða 113

NÁTTÚRUFRÆÐI NGURINN
107
áreiðanlega hefur séð eða orðið var við ugluna, því hann rak upp
þau óskapleg liljóð, að ég gleymi þeim ekki. Svo hvarf sendlingur-
inn út í myrkrið og snæuglan sömuleiðis. Hvort hún náði honuin,
veit ég ekki, en hitt er víst, að hún var ekki búin að því, þegar
hann hljóðaði svona skelfilega. Þau hljóð voru öruggt vitni um,
hve ofsaleg hræðsla og angist hefur gripið hann, þegar hann varð
var við ugluna.“
Þessi frásögn Sigurðar miunti mig á svipuð skelfingaróp, og þó
enn hástemmdari, sem ég hef svo oft heyrt, þegar hrafnar börðu
niður fullorðna stelka við Kílinn og lindirnar heima á Bjarma-
landi í langvinnum hretum á vorin. Þá komu oft hrafnar í ætisleit
og þá venjulega tveir saman, því við auða bakka, og jafnvel undir
snjóhengjum, héldu sig þá oft bæði stelkar og hrossagaukar, en
stelkar eru undrafljótir að missa mátt í miklum áfellum, ef þeir
hafa lítið að nærast á. Þá hlassaði sér annar hrafninn stundum nið-
ur, þar sem t. d. stelkur sat, rak hann á loft og elti hann svo með
þeim bægslagangi, sem mörgum þætti lygilegur, og hvað krummar
geta þá flogið hratt. Hrafninn, sem yfir sveimaði, hafði þó langtum
betri aðstöðu til að lumbra á stelknum. Og eftir nokkurn eltinga-
leik við Kílinn, því þar reyndu fuglarnir að verja sig undir bökk-
um og snjóhengjum, endaði bardaginn með því, að annar hrafn-
inn gat hlassað sér ofan á stelkinn, eftir að þeir voru búnir að berja
liann niður með vænghnúum. Þau angistaróp, sem stelkarnir ráku
upp, voru svo hljómmikil og sársaukafull, að þau man ég, þar til
yfir líkur.
„Það var fróðlegt að heyra þessa frásögn þína, Sigurður, um snæ-
ugluna í vígahug. En lítið lagðist fyrir kappann, að leggja sig eftir
svona lítifmagna. En mikill vill meira. Vilt þú vera svo góður og
segja mér söguna um skúminn, sem varð að láta í minni pokann?“
„Já. Það skal ég gera. Það mun hafa verið einu eða tveimur árum
síðar en ég sá snæugluna, að lómahjón héldu til á svokölluðum
Ytra-Kíl, rétt norðan við Arnarnes. Þau voru með einn unga, ný-
skriðinn úr eggi, því þau verptu óvenju seint. Ég var þarna við
heyskap sunnan við Kílinn, skammt frá þeim. Sé ég þá, hvar skúm-
ur kemur aðvífandi og dengir sér skyndilega niður að Kílnum og
grípur lómsungann í klærnar, eftir því sem ég best gat séð. Annars
sá ég aftan á skúminn, sem fjarlægðist og hækkaði ört flugið. Þá
tek ég eftir því, að annar lómurinn er þotinn af stað. Og eins og