Samvinnan - 01.03.1944, Síða 25

3. HEFTI
SAMVINNAN
þegar byljirnir voru sem verstir, gat Karl með naum-
indum brotizt til hlöðunnar og heim aftur. Hann
strengdi kaðal frá bæjargötunni að hlöðudyrunum
til þess að villast ekki í hríðarkófinu.
Karl smíðaði vöggu úr tveimur umbúðakössum.
Hann skóf viðinn með broti úr lampaglasi, unz hann
var orðinn eggsléttur, og á höfðalagsgaflinn skar
hann tvo fugla og hreiður, Það logaði glatt á stein-
olíulampanum, þægilegan hita og ljúfan matarilm
lagði frá eldstæðinu. Þá tók Karl fiðluna sína upp
úr kassanum, spilaði og söng og sló takt með fætin-
um eftir hljóðfallinu.'
Á Þorranum sást hvergi á dökkan díl í hinu þegj-
andalega umhverfi. Karólína var komin langt á leið
og orðið þungt um hreyfingar. Þó að veður væri oft
gott til veiða, vildi Karl aldrei láta hana vera lengi
eina. Á þessum endalausu snjóbreiðum, þar sem eng-
in lífsmerki sáust, nema stöku slóð eftir klær villi-
dýranna, var engrar hjálpar né griða að vænta.
Karólína reyndi að rifja upp fyrir sér allt, sem hún
hafði heyrt um barnsburð, en það var næsta lítið.
Hún lét ekkert á því bera við Karl, hve mjög hún
saknaði móður sinnar um þessar mundir.
Þrautirnar gerðu vart við sig í ljósaskiptunum eitt
kvöldið. Hún þurfti að gera brauð og hafði fært brauð-
trogið að eldinum, til þess að brauðið gerjaðist fljótar.
Hún harkaði af sér og lauk við að hnoða deigið og
skipta því í hleifa. Þá varð honum litið á hana og
skildist, hvað um var að vera.
Nóttin, sem fór í hönd, var löng og erfið. Hún lá
í rúmfletinu og brosti til Karls, þegar hún fékk borið
af sér. En óttinn við það, sem í vændum var, yfir-
gnæfði jafnvel kvalirnar. Hún greip dauðahaldi í
Karl öðru hverju, en hann var líka hjálparvana og
ráðalaus. Svo vissi hún varla, hvað gerðist. Hún heyrði
hljóð og vissi, að það voru hennar eigin hljóð, en
hún gat ekki hætt þeim. Allt hvarf í móðu og gleymd-
ist, nema sárar og óbærilegar þjáningar. Kraftar
hennar voru að fjara út eins og í helstríði.
Barnið fæddist að morgni annars dags. Það var 17.
afmælisdagurinn hennar, svo að það kom sem gjöf.
Þau kölluðu hann Karl Jóhann. Hann var feitur og
pattaralegur strákur og skældi aldrei, að heitið gæti.
Karólína baðaði hann í snjóvatni, sem brætt var og
velgt á eldstónni. Þegar hún sat með hann í kelt-
unni og gaf honum brjóst, fannst henni sem hún
hefði öðlast meiri hamingju en von væri til að geta
notið til langframa.
SNJÓRINN hvarf í einni svipan þetta vor. Á einni
nótt varð sléttan mikla skreytt fagurlitum
blómum. Nú gátu dyrnar staðið opnar allan
daginn, og Karólina tók drenginn á handlegg sér og
gekk út á akurinn, þar sem Karl var að plægja. Jörð-
in öll virtist brosa við þeim.
Um sumarið var gert ráð fyrir að járnbrautin kæm-
ist svo langt áleiðis, að ekki yrði nema 15 km heiman
frá þeim að brautarendanum. Margar fjölskyldur
höfðust þegar við í tjöldum þar, sem brautarstöð-
inni var ákveðinn staður og næsta ár yrðu járnbraut-
arsamgöngur komnar á. Nýir landnemar voru hvar-
vetna á ferð. Karólína og Karl hrósuðu happi, að þau
skyldu verða fyrst og fá bezta bæjarstæðið. Þau mundu
líka fá fyrstu hveitiuppskeruna þar í sveit.
Einn góðan veðurdag í maímánuði, er hveitiakr-
arnir stóðu grænir, og Karl var að setja niður kart-
öflurnar, kom yfirtjaldaður vagn með uxum fyrir
austan yfir sléttuflæmið. Um kvöldið benti Karl konu
sinni á hlóðaeld skammt frá heimkynni þeirra. Næsta
morgun var aðkomufólkið farið að byggja sér torf-
kofa.
„Við höfum fengið nágranna,“ sagði Karl, glaður
í bragði. Morguninn eftir labbaði hann yfir til þeirra
til að bjóða þá velkomna. Hann varð fyrir vonbrigð-
um. Þetta voru Svíar, sem varla kunnu eitt orð í ensku.
Nokkrum vikum síðar, er hjónin sátu að miðdeg-
isverði, vissu þau ekki fyrr til en Svenson nágranni
þeirra stóð í dyrunum. Hann var mikill á velli, í mold-
ugum fötum, breiðleitur og þunglyndislegur á svip-
inn. Það glitraði á tár í bláum augum hans. Hann
benti annarri hendi út yfir sléttuna miklu og sagði
eitthvað, sem líktist því, er vindurinn þýtur í gras-
inu. Svo rétti hann upp tvo fingur og lét þau skilja,
að annar táknaði hann sjálfan, hinn konuna hans:
Henni leiddist, og hann rétti út hendi með bænarsvip
til Karólínu.
Um kvöldið fór Karólína í sparifötin, tók barnið
á handlegginn og gekk af stað yfir sléttuna. Hún
staðnæmdist utan við teppið, sem var hengt fyrir
dyrnar, og kallaði feimnislega: „Frú Svenson.“
Ljóshærð stúlka á svipuðu reki og Karólína lyfti
dyratjaldinu upp. Hún rétti Karólínu höndina, upp-
urðarlítil og frá sér numin af eftirvæntingu og leiddi
hana inn í kofann. Eina sætið þar inni var vagnsæt-
ið, sem hafði verið losað úr vagninum. Hún brosti og
kvakaði eitthvað, sem ómögulegt var að skilja, og
leiddi Karólínu til sætis. Svo setti hún vatn í kaffi-
ketil og hljóp út með hann til að hita á honum. Hún
varð að brenna vísundataði, og hún átti enga eldstó.
Strigatjaldið ofan af vagninum hafði verið breitt
á gólfið og á því var uppbúin sæng með lökum og
kodda. Tunnur og tvær málaðar kistur stóðu í einu
horninu. Frú Svenson opnaði aðra kistuna og tók
þar upp tvo bolla og undirskálar. Svo sótti hún kaffi-
ketilinn.
„Bolli,“ sagði Karólína og benti. „Bolli,“ hafði frú
Svenson eftir henni. Svo hló hún, svo að skein í hvít-
ar og fallegar tennurnar.
„Undirskál," sagði Karólina. „Undirskál,“ sagði frú
Svenson áköf. Svona bentu þær á hvern hlutinn af
öðrum, eins og þær væru að leika sér. „Ba-rn, barn,“
það varð frú Svenson að endurtaka margsinnis. Svo
fékk hún að halda á Karli litla Jóhanni, og hann
hló og spriklaði í faðmi hennar.
Um leið og Karólína var að fara, sýndi frú Svenson
henni tvö býflugnabú, og Karólína kenndi henni að
segja „býflugur" og „hunang“. Svo hélt hún heim til
sín glöð og hress með miklar nýjungar til að segja
Karli.
Eftir þetta hittust þær konurnar einu sinni eða
tvisvar í viku, ýmist í kofanum eða í jarðhúsinu.
Karólínu fannst nú sem landið væri alls ekki strjál-
býlt lengur, er hún hafði eignast nágranna aðeins í
mílu fjarlægð. - (Framh.).
93