Samvinnan - 01.03.1950, Blaðsíða 8

VETRARDAGUR í SVEIT
SAMVINNAN HEIMSÆKIR EYFIRZKT STÓRBÝLI
HVAÐ gerist á hversdagslegum
vetrardegi í íslenzkri sveit? Er
það nokkuð, sem í frásögur er fær-
andi? Ekki þarf að lýsa algengum
vinnudegi þar fyrir bændum lands-
ins eða þeim, sem uppaldir eru í
sveit, enda þótt búskaparhættir séu
nokkuð ólíkir í ýmsum landshlutum
og nútímatækni og vélamenning hat'i
breytt daglegum störfum mjög frá
þvi, sem áður var. En enda þótt
bændur þekki allt slíkt gjörla, hafa
þeir þó e. t. v. gaman af að kynnast
búskap nágrannans og stéttarbróð-
uisins. Um fjölmarga kaupstaðarbúa
gegnir öðru máli, einkurn þó yngri
kynslóðina. Hún er næsta ókunnug
daglegu lífi inn til dala eða upp til
heiða, eins og það gerist í dag. Það er
helzt á sumrin, þegar sólargangur er
hæstur, sem kaupstaðarbúar sækja út
hans eru þá næsta langt burtu, og
enda þótt bæjarmaðurinn vænti þess
eindregið, að mjólk til heimilis hans
sé jafnan fyrir hendi í mjólkurbúð-
inni og kjöt og garðávextir í kjöt-
búðinni, er það of sjaldan, sem hann
iiugleiðir það starf, sem býr að baki
þeirrar framleiðslu eða hvernig það
Ciuni vera í raun og veru, lífið úti
í sveit að vetrinum, eða með öðr-
um orðum, hvernig honum sjálfum
mundi geðjast að því að vera bóndi
á eigin jörð í stað þess að sitja yfir
talnadálkum verzlunarbóka, standa
á bak við búðarborð eða við verk-
smiðjuvél eða sinna einhverju af
þeim öðrum störfum þjóðfélagsins,
sem rneira hafa verið í tízku nú um
sinn en að yrkja jörðina og afla sér
brauðs í sveita síns andlitis með að
stoð móður jarðar.
EN allt þetta er raunar útúrdúr.
Enn er spurningunni ósvarað.
Hvað gerist á hversdagslegum vetrar-
degi á íslenzkum sveitabæ? Nú í
marzmánuði gerðu tveir fréttamenn
Samvinnunnar svo litla tilraun til
þess að svara spurningunni. Þessi
stutta frásögn, og myndirnar, sem
henni fylgja, er það, sem þeir sáu og
heyrðu. Og víst fannst þeim það í
frásögur færandi. En þessir menn
eru báðir réttir og sléttir bæjarmenn,
sem þekkja lítið meira til sveitastarfa
en þeir kynntust sem drengir í sum-
arvist fram til dala og hafa numið
af bókum á síðari árum. Það fer því
að vonum, að svar þeirra við spurn-
ingunni verður næsta ófullkomið og
geymir ekki mikinn fróðleik fyrir þá,
tem í sveitum starfa. Hitt getur verið,
að þessi fréttamenn séu ekkert eins-
dæmi og allmargt fólk í kaupstöð-
um landsins sé litlu betur heima í
þessum efnum. En snúum okkur þá
að því, sem þeir sáu og heyrðu:
Seint í marz var snjólétt orð-
ið um Eyjafjarðarbyggðir. Yfirleitt
hafði tíðin verið mild frá áramótum.
A láglendinu í Eyjafjarðardalnum
var víða auð jörð, en snjór sat i
lautum og lægðum. Héla einnar næt-
ur entist sjaldan til kvölds. Eyja-
fjarðarbraut var greiðfær öllum bif-
reiðum.
Frá Akureyri að Möðruvöllum í
Eyjafirði er hálfrar klukkustundar
akstur þegar svona viðrar.
Þegar komið er suður fyrir Mel-
gerðisflugvöll, blasir sveitin austan
megin dalsins við augum. Dalurinn
er enn breiður og undirlendi mikið
frá austurfjöllunum niður á Eyja-
fjarðarárbakka. Auðséð er þegar, að
það er engin tilviljun, að á Möðru-