Samvinnan - 01.03.1950, Blaðsíða 26

KOLBJÖRN og BESSi
ÞjóÖsaga frá Vestur-Afríku

ÞAi) HAFÐI lengi verið hallæri
mikið í landinu, þar sem Bessi
átti heima, og honum gekk mjög erf-
iðlega að afla matar handa fjölskyldu
sinni. Dag nokkurn, er hann horfði
örvæntingaraugum á haf út, sá hann
að upp kom skammt frá landi ey ein
lítil, sem á var stórt og mikið pálma-
tré. Hann ákvað að revna með ein-
hverjum ráðum að komast út í ey þessa
og klifraði upp í pálmann, ef vera
skyldi, að hann fyndi hnetur, er satt
gætu sárasta hungrið. En ekki vissi
hann, hvernig hann mætti komast
þangað.
Er Bessi kom niður í fjöruna, sá
hann þar bátkríli, sem hann ákvað að
reyna. Gekk ferðalagið illa fyrst í stað,
í sex skipti skoluðu öldurnar bátnum
til baka upp á ströndina, en Bessi var
þrautseigur og gafst ekki upp. í sjö-
unda sinn gekk betur, og komst hann
nú loks út í eyna. Batt hann bátinn við
trjástofninn og kleif að því búnu upp
pálmann. Tíndi hann margar hnetur
og lét þær falla niður, ætlaði að hitta
bátinn, en ekki tókst betur til en svo,
að hver einasta hneta féll í sjóinn og
sökk. Bessi miðaði síðustu hnetunni
mjög vandlega, en allt kom fyrir ekki,
hún lenti líka utanborðs. Hann hafði
á engri bragðað, og nú varð hann svo
örvæntingarfullur, að hann kastaði sér
í sjóinn líka, því að hann gat ekki
hugsað sér að fara tómhentur heim.
Bessi varð ekki lítið undrandi, er
hann, í stað þess að drukkna, stóð allt
í einu á sjávarbotni og sá þar skammt
frá sér lítið en snoturt hús. Kom gam-
all maður út úr húsi þessu og spurði,
hvers hann þarfnaðist svo mjög, að
hann kæmi alla leið til kofa Kolbjarn-
ar til þess að leita þess. Bessi sagði sín-
ar farir ekki sléttar, og hlýddi Kol-
björn með samúð á mál hans. Fór
hann síðan inn í kofa og sótti pott einn
fagran og gaf Bessa; kvað Kolbjörn
hann aldrei mundu þurfa að svelta
framar, því að potturinn myndi sjá
26
fyrir því. Var Bessi þakklátur mjög og
kvaddi gamla manninn með virktum.
Ekki var Bessi fyrr kominn upp í
bátinn aftur, en hann vildi reyna pott-
inn. Sagði hann því: „Sjóddu, pottur,
saðning dýra.“ Komu þá á augabragði
alls kyns kræsingar, og saddi Bessi
hungur sitt og var hinn glaðasti.
Er hann kom í land, varð honum
fyrst að hugsa um að hlaupa heim með
pottinn og gefa fjölskyldunni ríkulega
máltíð, en svo varð sjálfselskan öllu
sterkari. „Hvernig færi nú,“ hugsaði
hann, „ef eg sóaði öllum töfrum potts-
ins á aðra og hefði ekkert eftir sjálfur!
Nei, þá er betra, að þetta sé leyndar-
mál, því að þá get eg alltaf fengið mér
að borða, þegár eg kæri mig um.“ —
Hann fór því og faldi pottinn.
EGAR HANN kom heim, lézt
hann vera þreyttur mjög og solt-
inn. Ekkert matarkyns var til á heim-
ilinu, kona hans og börn báru sig illa
af sulti, en Bessi lét sér það í léttu rúmi
liggja. Hann var sjálfur ánægður, því
að hann vissi um töfrapottinn, sem
hann var búinn að fela á herbergi
sínu. Eftir þetta fór hann einförum
daglega, í hvert sinn og maginn kall-
aði á kræsingar, og varð hann nú sæl-
legri með degi hverjum, en kona hans
og börn vesluðust upp.
Það fór að þykja grunsamlegt, og
Geirfinnur, elzti sonur Bessa, ákvað að
komast að hinu sanna. Hann brevtti
sér í flugu og fylgdi föður sínum um
allt. Er Bessi var svangur orðinn, fór
hann inn í herbergi sitt og læsti dyr-
unum. Þreif hann nú fram pottinn og
tók til matar síns, en því næsta faldi
hann pottinn og fór út, lézt ætla að
leita matar.
Um leið og Bessi var kominn úr
augsýn, tók sonur hans pottinn og
kallaði á fólkið. Var nú setzt að snæð-
ingi og borðað mikið. Er allir voru
mettir, sagði húsfreyja, að nú skyldi
hún fara með pottinn niður í þorp og
gefa hverjum máltíð, sem hafa vildi,
það væri rétt mátulegt á bónda sinn.
Gerði hún svo, en nú varð matargerð-
in svo mikil, að potturinn glóðhitnaði
og bráðnaði niður. Hann var ekki
lengur til.
Hvað átti nú að taka til bragðs?
Bessi myndi verða bálreiður! Kona
hans bannaði öllum að minnast á pott-
inn.
Bessi kom nú heim og fór inn í her-
bergi sitt að venju. Hann var orðinn
svangur. Greip hann nú í tómt, pott-
urinn var ekki á sínum stað. Varð
hann nú örvæntingarfullur og vissi
nú, að allt hefði komizt upp, og fjöl-
skyldunni mundi um að kenna, að
potturinn var horfinn. En þeim skyldi
nú ekki verða kápan úr því klæðinu.
Hann minntist ekki á neitt, en beið
morguns. Er bjart var orðið, skundaði
hann til strandar, fann bátkrílið
(Framh. á bls. 29)