Samvinnan - 01.09.1950, Qupperneq 27

HIRTING
(Framhald af bls. 5).
„Hæ, gamli minn, til þessa ert þú nú loks-
ins kominn heim.“
„En hvers vegna í ósköpunum ætti ég nú
að fara að flengja hann?“ sagði Eðvarð og
starði á björninn. „Við höfum aldrei gert
það áður.“
„Vegna þess,“ sagði kona hans, „vegna þess,
skilurðu það ekki, að það er það eina, sem
við geturn gert. Ég ræð ekkert við drenginn.“
Orðin streymdu af vörum hennar, þau sóttu
að manninum frá öllum hliðum, skullu eins
og högg á þreyttu höfði hans. „Við höfum
ekki ráð á því að hafa barnfóstru, og vinnu-
konan hefur nóg að gera. Drengurinn er svo
slæmur, að því verður ekki með orðum lýst.
En þetta skilur þú ekki, getur það ekki, þú,
sem situr á skrifstofunni allan daginn.“
Björninn á hillunni rak út úr sér tunguna.
ESvarð hné niður á stól.
„Með liverju á ég að hýða hann?“ spurði
hann yfirbugaður.
„Inniskónum," svaraði kona hans, um leið
og liún kraup framan við bónda sinn til þess
að leysa af honum rykug stígvélin.
„Ó, Eðvarð, hefur þú enn þá hjólreiða-
klemmurnar í buxunum og ert kominn inn
í dagstofuna. Það er sannarlega. .. .“
„Nú er nóg komið," Eðvarð hratt henni
næstum því frá sér. „Láttu mig hafa inni-
skóna.“ Hann gekk upp stigann. Honum
fannst hann vera fastur í einhverri koldimmri
gildru. Og nú ætlaði hann að hýða Dick. Já,
í fjandans nafni vildi hann berja einhvern.
— Guð minn góður! Hvílíkt líf. Augu hans
voru enn þá stirð og sár af vegarrykinu, og
handleggirnir héngu þungir niður með síð-
unum.
Hann opnaði dyrnar að litla herberginu
hans Dicks. Drengurinn stóð á náttskyrtunni
á miðju gólfi. Þegar Eðvarð sá hann, fylltist
hjarta hans ofsalegri bræði.
„Nú, nú, Dick. Þú veizt til hvers ég er
kominn,“ sagði faðir hans.
Dick svaraði ekki.
„Ég er kominn til þess að hýða þig.“
Ekkert svar.
„Lyftu upp náttskyrtunni.“
Dick leit á föður sinn og blóðroðnaði.
„Verð ég að gera það?“ hvíslaði hann.
„Flýttu þér,“ sagði Eðvarð og kreisti skó-
inn í liendinni og sló síðan Dick þrjú högg
með honum.
„Þarna fékkstu það, sem ætti að geta kennt
þér að vera þægur við hana mömmu þína.“
Dick stóð kyrr og laut höfði.
„Flýttu þér í rúmið,“ skipaði faðir hans.
En drengurinn hreyfði sig ekki. Með titr-
andi röddu sagði hann:
„Ég á eftir að bursta tennurnar, pabbi.“
„Hvað?“
Dick leit upp, varir hans titruðu, en aug-
un voru þurr. Hann hafði hvorki kveinkað
sér né tárfellt. Nú kingdi hann og sagði með
óftyrkri röddu:
„Ég er ekki búinn að bursta tennurnar
enn þá.“
Eðvarð sneri sér undan, hann þoldi ekki
að horfa á litla andlitið, og án þess að vita
fyllilega livað hann gerði, hljóp hann út úr
heiberginu, niður stigann og út í trjágarð-
inn. Hvað hafði hann gert? Hann gekk
lengra og lengra og faldi sig í skugga peru-
trésins fast upp við limgirðinguna. Hann
hafði flengt Dick, barið litla pattann sinn
með skó, — og hvérs vegna? Hann hafði
raunar enga hugmynd um það. Hann hafði
ráðizt inn í herbergið til litla drengsins, þar
sem hann stóð í náttskyrtunni. Faðir Dicks
stundi og greip í limgirðinguna. Og dreng-
urinn grét ekki. Felldi ekki eitt einasta tár.
Ef hann hefði grátið eða orðið reiður, það
hefði verið rniklu þolanlegra. En þetta. Hann
hafði aðeins sagt: „Pabbi.“ Og hvað eftir
annað hljómaði þetta eina orð, hvíslað með
titrandi röddu, í eyrum föðurins. Að dreng-
urinn skyldi fyrirgefa þannig án þess að
segja orð. Aldrei mundi hann geta fyrirgefið
sjálfum sér, aldrei. ístöðulaus vesalingur var
hann, vesalt flón. Illmenni. Og allt í einu
stóð honum nú svo skýrt fyrir húgarsjónum,
þegar Dick datt ofan af hnénu á honum einu
sinni, þegar þeir léku sér saman, og tognaði
í úlnliðnum. Þá hafði hann ekki grátið held-
ur. Og þessa litlu hetju hafði hann nú barið.
Eitthvað varð hann að gera. Hann gekk
til baka inn í húsið, upp stigann og inn í
herbergið til Dicks. Litli drengurinn lá í
rúminu sínu. í hálfrökkrinu sást dökkur koll-
urinn hans með slétta liárinu svo greinilega
á hvítum svæflinum. Hann lá alveg kyrr og
grét ekki fremur en áður. Eðvarð lokaði dyr-
unum og laut niður að honum. Mest langaði
hann til þess að falla á kné við rúm Dicks,
gráta og biðja sjálfur um fyrirgefningu. En
slíkt gat hann þó auðvitað ekki gert, slíkt
mátti hann ekki gera. Honum var svo undar-
lega óhægt innan rifja, eins og einhver
krumla væri að kreista hjartað í brjósti hans.
„Ertu ekki sofnaður enn þá, Dick?“ spurði
liann lágt.
„Nei, pabbi.“
Eðvarð settist á sængurstokk drengsins.
Dick liorfði á föður sinn á milli löngu brá-
háranna.
„Er nokkuð að, stúfur minn?“ hvíslaði Eð-
varð.
„Ne-ei, pabbi,“ sagði Dick.
Eðvarð rétti fram hendina og tók litla
heita hnefa drengsins í lófa sinn um leið og
hann sagði óskýrri röddu: „Þetta er liðið,
búið. Þú skilur það. Við gleymum þessu, og
það skal aldrei korna fyrir aftur. Skilurðu
mig?“
„Já, pabbi."
„Og svo skulum við bara vera glaðir,"
s.igði Eðvarð, „og láta sem ekkert hafi í skor-
izt “ Og sjálfur reyndi hann svo vel sem
honum var unnt að líkja eftir hlátri. „Við
gleymum öllu, öllu. Er það ekki? Drengurinn
minn, litli stúfurinn. .. .“
Dick lá kyrr í hvílunni sem áður. Þetta var
hræðilegt. Faðir hans reis á fætur og gekk út
að glugganum. Nú var næstum aldimmt úti
í trjágarðinum. Vinnukonan var þar að safna
saman nokkrum stykkjum af hvítu líni, sem
breidd höfðu verið á runna í garðinum, vafði
þau saman og hlóð á handlegg sér. Á ómælis-
djúpi himinhvolfsins tindraði kvöldstjarnan.
Stórt, dökkt gúmmítré bar við kvöldhimin-
inn, og löng blöð þess hreyfðust fyrir aftan-
blænum. Allt þetta sá Eðvarð meðan hann
leitaði að peningum í buxnavasa sínum.
Hann fann peningana, valdi úr þeim nýjan
gljáfagran smápening og gekk aftur til Dicks.
„Eigðu þennan, litli karlinn minn. Kauptu
þér eitthvað fyrir hann,“ sagði Eðvarð blíð-
lcga og lagði peninginn á svæfilinn hjá Dick.
En gat þetta, — jafnvel Jrótt gljáfagur pen-
ingur væri, á nokkurn liátt friðþægt fyrir
það, sem skeð hafði?
Áhaldakassinn
Sjá bls. 26.
Þ. A. þýddi.
27