Samvinnan - 01.03.1951, Page 16

ÞEIR MUNU ekki vera margir hér á
landi, sem kannast við nafnið Helen
Keller. En daufdumbir um víða ver-
öld þekkja hana, virða hana og elska
hana, af því að Helen Keller er sjálf
blind, heyrnarlaus og því nær mál-
laus. Frægð hennar byggist á því,
hvernig hún hefur ekki aðeins sigrazt
á þessum erfiðleikum, heldur og unn-
ið þrekvirki í baráttu fyrir bættri að-
búð og betra lífi fyrir alla þá, er slík-
ar byrðar bera á lífsins leið.
HELEN KELLER hafði mál, heyrn
og sjón með eðlilegum hætti fyrstu 18
mánuði lífsins. Þá varð hún, eins og
önnur börn, hrædd við óvænt hljóð
eða sýn og gat kallað á móður sína.
Hún var gripin hörmulegum sjúkdómi,
sem svipti hana sjón og heyrn, og þar
af leiðir, að hún lærði ekki að tala.
í fjögur ár voru myrkrið og þögnin ör-
lög telpunnar, unz föður hennar tókst
fyrir milligöngu uppfinningamanns-
ins Alexanders Graham Bell að fá til
hennar tvítuga stúlku að nafni Anne
Sullivan. Þessari tvítugu stúlku tókst
svo vel að kenna Helen, að innan mán-
aðar gat hin sex ára gamla telpa gefið
frá sér fyrstu hljóðin. Frá þeim tíma
tók hún undraverðum framförum og
lærði svo að segja alveg að tala, en
það er fyrir daufdumb ámóta og að
læra að leika á píanó og þurfa að æfa
sig alla tíð á hljóðlausu hljóðfæri í
myrkri, því að sjálf getur Helen Keller
ekki heyrt þau hljóð, sem hún gefur
frá sér.
Helen gekk á Ratcliffe kvennahá-
skólann og tók þar próf með ágætis-
einkun, og fór nú brátt af henni
frægðarorð. Vann hún um hríð fyrir
kvikmyndir og leikhús, en hóf síðan
fyrirlestra- og ritstörf sín, sem hún
S)uipir iam tiái
óamtíóarmanna:
Helen Keller
BÍLnd, keyrnalaus og nær mállaus hefur
hún unnið stórvirki fyrir foá, sem f)jást.
hefur orðið frægust fyrir. Hún hefur
lesið óhemjulega mikið, og árum sam-
an las hún, þar til hana verkjaði í
fingurna. Les hún enn mikið á
blindraletri, en einkaritari hennar les
einnig mikið fyrir hana með því að
stafa í lófa hennar (Sjá mynd).
MARGAR BÆKUR liggja eftir Hel-
en Keller, og þykir það undrum sæta,
hversu víðtæka menntun konan hef-
ur, bæði í stjórn- og félagsmálum og
bókmenntum, og hitt augljóst, að sjálf
er hún gáfuð með afbrigðum. Þá hef-
ur hún með fyrirlestrum og ferðalög-
um barizt fyrir betri aðbúð fyrir þá,
,sem bágt eiga, og fór einu sinni, svo
að dæmi sé nefnt, til Japan til þess
að vekja áhuga stjórnarvaldanna á
meðferð og aðbúnaði blinds fólks þar
í landi. En merkast við þessa konu
þykir þó vera það fordæmi, sem hún
hefur gefið öllum þeim, er við svip-
aða erfiðleika eiga að etja og hún hef-
ur yfirstígið. Þrátt fyrir hina hörðu
lífsbaráttu sína hefur hún óbilandi
trú á hinu góða í fari mannsins og
dáir fegurðina, sem hún hefur svo lít-
Hér sjást j>œr tala saman, hin blinda og heyrn-
arlausa Helen Keller, og Polly Tliomson.
ið getað notið sjálf, Hún verður að
nota þau skilningavit, sem hún hefur
óbiluð, og gerir það til hins ýtrasta.
Bleikur litur er í hennar huga mjúk-
ur barnsvangi, blátt er svali hafgol-
unnar. Hún skoðar höggmyndir með
því að þreifa á þeim og virðist hafa
af listinni meira yndi en margur með
fulla sjón.
POLLY THOMSON heitir einkarit-
ari Helen Keller, skozk kona, sem ver-
ið hefur hjá henni áratugum saman.
Þær geta talað saman viðstöðulaust,
og heldur þá Helen um vanga og
barkakýli einkaritara síns, en frk.
Thomson heldur um hægri hendi Hel-
en og talar þannig við hana. Með
slíkri snertingu getur Helen Keller
skilið talað mál á undraverðan hátt,
og þegar hún talar við gesti, er frk.
Thomson venjulega „túlkur“ á þenn-
an hátt.
Við ritstörf sín notar Helen ritvél
og situr við hana frá morgni til kvölds,
þegar hún vinnur að bókum sínum.
Þótt hún bregði sér frá vélinni, man
hún nákvæmlega, hvar hún skildi við.
Annars fer hún aldrei neitt án þess
að frk. Thomson sé með henni, nema
á kvöldin, er hún dvelzt á heimili sínu.
Þá getur hún gengið út í trjágarð sinn,
þar sem handriðum hefur verið kom-
ið fyrir um allan garðinn. Þær stundir
metur hún mikils, er hún getur verið
ein, nema hvað hundurinn hennar
röltir með henni.
HELEN KELLER átti sjötugsafmæli
á síðastliðnu ári, og var þess afmælis
þá víða minnzt. Sjálf var hún þá stödd
í París, í fyrsta ósvikna sumarleyfinu,
sem hún hafði tekið sér árum saman.
En hún sat ekki um kyrrt. Hún andaði
að sér anda hinnar miklu borgar, og
fann „nýjan anda, nýtt frelsi.“ Hún
kynntist listaverkum og talaði við
fólk úr öllum stéttum. Síðan fór hún
til Ítalíu til að þreifa á myndum
Michaelangelos, sem hún hafði lesið
(Framh. á 26. siðu)
16