Samvinnan - 01.03.1951, Blaðsíða 21

Kossaþraut prestsins
Það var einu sinni sveitaprestur,
sem var orðinn leiður á öllum þeim
kossum, sem kvenfólkið í sókninni var
ævinlega vant að reka honum eftir
embætti. Hann komst aldrei út úr
kirkjunni fyrr enn hann var búinn
að kyssa hverja konu einn koss og
sumar tvo eða þrjá; var honum oft
illt í vörunum alla vikuna eftir.
Presturinn vildi ekki með berum
orðum hafa sig undanþeginn þessari
kossaþraut, en hann hélt, að það
mundi ekki verða vinsælt, því að séra
Filippus, formaður hans, hafði haft
þann sið að fara sjálfur upp í stólana
að norðanverðu og minnast þar ræki-
lega við hvern munn; enda var það á
orði haft, hve sá maður var vara-
þykkur. Var það svo orðin eins konar
trú í sókninni, að það hlyti að vera
eins heilsusamlegt fyrir kvenfólkið að
kyssa prestinn í hempunni og það
mundi vera ánægjusamt fyrir prest-
inn að kyssa kvenfólkið í sparifötun-
um. Presturinn vissi af þessu áliti í
sókninni, en vildi nauðugur brjóta af
sér hylli sóknarbarna sinna í nokkru
tilliti. Var hann oft að hugsa um,
hversu hann ætti að venja kvenfólkið
af þessum ósið, en glata þó ekki góð-
vild þeirra fyrir.
Það var nú komið fram í páskaviku,
og flest allir karlmenn voru suður
með sjó, eins og vant er að vera um
það leyti ársins, svo heima var ekki
annað en tómt kvenfólk, og það ekki
mjög kossalegt, því að áblástrar og
munnákomur gengu í sveitinni. Prest-
urinn sárkveið fyrir hátíðinni, þarna
„arður“ á að koma endurgreiðsla. Vel
færi á því, að Samband íslenzkra sam-
vinnufélaga hlutaðist til um að þessi
villandi heiti væru þurrkuð út úr bók-
um kaupfélaganna. Með því væri of-
urlítið spor stigið til þess að menn
öðluðust réttari skilning á þessum
málum. Hugtakaruglingur sá, sem hér
hefur átt sér stað, og enn á sér stað,
þarf að hverfa. Hann hefur verið, og
er, bæði til skaða og skammar.
þremur messudögum og kossadögum
í rennu.
A laugardagsnóttina dreymir prest-
mn, að maður kemur til hans mjög
svo munnófríður, og vildi fyrir hvern
mun kyssa hann 301 koss. Prestur
þykist segja: Minna má þó nægja,
maður! En hvað heitirðu?
Maðurinn svarar og skælir sig: Ég
heiti Hrúðurkarl og á heima í Vörum.
Við þessi orð hrekkur prestur upp
með andfælum og þykist skilja, hvað
þetta muni boða. En það þótti hon-
merkilegast, að kossamergðin hans
Hrúðkarls stóð einmitt heima við
kvenfólkstöluna í sókninni.
Það var nú tekið til messu á páska-
daginn, og presturinn var þegar kom-
inn í stólinn. Sér hann þá, hvar allir
bekkir eru skipaðir tómu kvenfólki,
en ekki áræddi hann að líta neðar á
þær en til nefsins. Hann byrjar þá á
því að segja þær velkomnar í kirkju í
dag, og það megi vera hverjum presti
hin mesta gleði að hafa ætíð sem flest
af þeim fyrir tilheyrendur. Síðan Iegg-
ur hann út af kostum þeirra og kven-
dyggðum ýmsa vegu og fer þar um
mörgum fögrum orðum. Segir hann
meðal annars, að þær beri í flestu af
karlmönnum og séu guði rnikíu geð-
þekkari en þeir. Leiðir hann rök til
þess af mörgum hlutum; en þó sé
dagsins guðspjall ljósasti votturinn
um það, að guð láti konur vera í
fyrirrúmi fyrir karlmönnum, því að
fyrst hafi hann látið soninn birtast
fyrir konum upprisumorgun hans.
Þegar stúlkurnar heyrðu þetta,
fóru þær að líta upp og kippa sér í
stólunum; en kerlingarnar fóru að
hósta og drepa tungunni á varirnar.
Prestur lætur nú dæluna ganga og
sér, hvað þeim líður. Loksins snýr
hann við blaðinu og segir: En hvers
vegna ætli hinn upprisni hafi birzt
konunum fyrst? Hvaða tilgang skyldi
hann sérílagi hafa haft með því? Það
er raunar auðséð, mínar elskanlegu,
segir prestur, — og þegir um stund,
en heldur síðan áfram:
Hann þekkti kjmið og vissi af
hverju verkefni það var gjört, og
hann sá það fyrir, að eigi mundi þá
lengi verða þagað yfir upprisunni.
Þegar stúlkurnar heyrðu þetta, litu
þær hver á aðra, og litu niður, en
kerlingarnar bændu sig.
Prestur lauk nú við embættið, en
sagan segir, að um útgöngusálminn
hafi hver kona haft sig burt úr kirkj-
unni, en ekki hirt um að kyssa prest-
inn, fremur en verkast vildi, upp frá
því.
En löngum sátu kerlingarnar eftir
þetta um leiði séra Filippusar og
ræddu um það, hvílíkt ljúfmenni
hann hafi verið í lífinu, og liðugur á
kossa.
(Þjóðólfur 1851).
í Sviss eru þrjú samvinnusambönd,
neytendasambandið VSK, landbúnað-
arsambandið, VOLG, og loks liið
þriðja í Zurich, sem nefnist Concor-
dia-sambandið. Þetta þriðja samband
er skipað 53 samvinnufélögum, sem
hafa 120 verzlanir. VSK hefur hins
vegar innan sinna vébanda 568 sam-
vinnufélög, sem hafa 2843 verzlanir í
1195 bæjum. Meðlimatalan er 534000,
og á árinu 1949 endurgreiddu sam-
bandsfélögin til meðlima sinna 42
milljónir franka.
21