Samvinnan - 01.03.1951, Blaðsíða 28

Sögutok
r-
7
GÆSASTELPAN
Eftir
Eric Linklater
Ég beið nokkur augnablik rúmlega fjörutíu rnetra frá
þeim, en enginn þeirra virtist veita mér atliygli. Þegar ég
gekk til þeirra, urðu sumir þeirra vandræðalegir á svip, en
John Norquoy, sem enn sat á hækjunr sínum, sagði við
mig: „Þú hefðir ekki átt að koma og trufla okkur. Það
var hreinasta unun að hlusta á hana.“
Ég tók telpuna upp og spurði iiana: „Um hvað varst þú
að tala?“
„Ég var að segja þeim sögu,“ svaraði hún. Ég lyfti henni
á háhest, en hún sneri sér til þeirra og kallaði: „Blessaðir
og sælir!“
Þetta atvik var mér á móti skapi og olli mér síðar á-
ityggjum, enda J)ótt ég vissi ekki gjörla hvers vegna. Ég
sagði Lydíu og móður hennar frá þessu atviki, og að þær
yrði að gæta stúlkunnar betur, Jrví að ég vildi ekki, að
hún kæmist á legg með Jrá hugmynd í kollinum, að heim-
urinn snerist allur um hana. Ég sagði, að mér mislíkaði
að sjá börn halda slíka sýningu á sjálfum sér. „Ef til vill
getum við sjálfum okkur um kennt,“ hélt ég áfram. „Við
höfum alltaf látið svo rnikið með hana, dekrað of mikið
við hana, liggur mér við að segja, og látið liana sjá, að við
erum stolt af lienni. Við verðum að fara öðruvísi með
hana, ef við eigum ekki að liafa slæm áhrif á hana.“
„Við gætum breytt okkar framkomu við hana hvernig
sem við vildvm, án þess að hafa nokkur áluif á hana,“
svaraði Lydía.
„Hvaða vitleysa," sagði ég. „Börn eru yfirleitt mótuð
af Jrví, sem þeim er kennt. Ég hef sjálfur verið kennari . . “
Gamla konan greip frarn í fyrir mér og hló við: „Það
Jrarf meira til en J)ig til Jress að gera venjulegan krakka
úr Jressari telpu.“
Nú rann mér í skap og við rifumst alvarlega í fyrsta
skipti. Okkur hafði orðið sundurorða fyrr, og Jrað stund-
um með nokkurri heipt, en nú var um annað og meira
að ræða. Nú létum við okkur um munn lara orð, sem áttu
að særa og gerðu Jrað. Deilan stóð ekki lengi, en um
nóttina, Jregar við Lydía vorunr orðin ein, tókst hún á
nýjan leik. Að Jressu sinni var Jrað hún, sem byrjaði, og
er ég sá, að hún var staðráðin í að koma af stað vandræð-
um, — Jrað var grimmdarsvipur á henni og varirnar sam-
an hnipraðar, — rak ég henni vænan löðrung, og tók hana
síðan, áður en lnin gat áttað sig, setti hana á kné mér og
húðstrýkti hana að gömlum sið með inniskó.
Ein eða tvær vikur liðu, áður en hún fyrirgaf mér. Eða
réttara sagt, áður en hún fyrirgaf mér á yfirborðinu. Ég
Jrekkti hana allvel, Jregar hér var komið málum, og ég held
hún hafi ekki erft við mig húðstrýkinguna. En hún hélt
áfram fjandskapnum á yfirborðinu, Jrar til segja mátti, að
deilunni lyki í þrátefli, til að Jrurfa ekki að játa ósigur.
Svo blossaði ást okkar upp með nýjum ákafa í eina eða
tvær vikur.
Það var undir lok febrúarmánaðar, nokkrum dögum
fyrir afmæli telpunnar, sem steggurinn kom aftur. Þá
skildi ég, að ég hafði borið í brjósti ótta við að liann kæmi
aftur, ótta, sem var eins og örið á lætinum, senr ég aldrei
hugsaði um, nema þegar ég var Jrreyttur eða í hörkufrost-
urn.
Það \ oru snjójryngsli mikil og hafði skafið í stóra skafla.
Vinna við vegina stöðvaðist og ég fékk því eins konar vetr-
arleyfi. Það létti til og himinninn varð fagurblár. Landið
lá kyrrt sem nár undir flekklausum snjóbreiðum, sem gáfu
hverjum hól og hverri laut mýkt og fegurð fornra högg-
mynda. Fjörðurinn, sem var á mörkum Jress að leggja, var
dökkblárri en himinninn, og umgirtur hvítum rannna.
Nokkrir svanir syntu inn víkina eins og litlir ísjakar. Á
landi bærðist ekkert, en reykinn bar beint í loft upp tir
reykháfum húsanna.
Ég hafði gengið út með byssuna mína, völundarsmíð frá
Holland verksmiðjunum, í þeirri von að rekast á liéra,
sem enn kynnu að vera á ferli. Ég rakti slóð Jreirra og tókst
að skjóta tvo. Ég var á heimleið, Jtegar ég kom auga á telp-
una, í blárri kápu með bláa húfu, Jtar sem lnin stóð á lækj-
arbakkanum, nokkuð hundruð metra frá húsinu. Það var
hátt í læknunr og hann straumjrungur. Ég flýtti mér til
hennar, gripinn svipaðri tilfinningu og maður sem
festist í þyrnirunni, gramur og hræddur vegna Jress, að
hún var Jrarna ein síns liðs.
Hún sneri baki að mér og hélt höndunr fyrir aftan bak,
eins og hún oft gerði. Ég sá ekki stegginn, fyrr en ég átti
örfáa metra ófarna til lrennar. Hann var á sundi í örlitlmn
polli við stíflu í læknunr, en jafnskjótt og hann sá mig,
gekk hann á land og gekk greitt, Jrótt fætur hans væru
klunnalegir á snjónum. Ég lrélt, að lrann ætlaði að ráðast
28