Samvinnan - 01.05.1952, Qupperneq 28

IÐUNNAR-
SKÓR
eru sérstaklega lagabir fyrir íslenzka fætur
Smekklegir — Vandaðir — Ódýrir
Skinnaverksmiðjan IÐUNN
Tíu króna trygging
Hafið þér gert yður grein fyrir, hversu ódýrt það er
að brunatryggja eigur yðar? Ef þér búið í steinhúsi,
getið þér fengið 67.000 króna brunatryggingu fyrir
120 kr. á ári, en það eru aðeins TÍU KRÓNUR Á
MÁNUÐI! — Auk þess hafa Samvinnutryggingar
síðustu ár greitt í arð 5% af endurnýjunariðgjaldi,
og mundi því tryggingin í raun og veru aðeins kosta
kr. 9,50. — Þetta er ódýrt öryggi — svo ódýrt, að
enginn hugsandi maður getur vanrækt að tryggja
heimili sitt gegn eldsvoða. Leitið frekari upplýsinga
á skrifstofunni í Sambandshúsinu, eða hjá umboðs-
mönnum vorum um land allt.
SAM¥D MMHJTTIERY(G (K EM (GLfiJES,
Símar 5942 og 7080
Andrés,“ sagði hún blíðlega. „Þú ert önugur og gramur.
Þú ert reiður sjálfum þér og lætur það bitna á mér. Ég
skil þetta vel og Iæt það ekki fá á mig. Það eina, sem ég
get gert er að verða sem minnst á vegi þínum, unz þú
jafnar þig. Ég vil ekki, að þú segir neitt, sem þú sérð eft-
ir síðar.“
„Ef þú ert að fara mín vegna, er það óþarfi,“ sagði And-
rés, „af því að ég er að fara út.“
Hann gekk um göturnar án þess að gera sér grein fyr-
ir, hvert hann væri að fara. Von bráðar stóð hann fyrir
utan hús frú Dalton, þótt hann vissi varla sjálfur, hvert
erindi hans þangað væri. Þegar hann sá hana, áttaði hann
sig. Hún stóð framan við arininn, eins og hún hefði ekki
hreyft sig, síðan hann rauk út frá henni. Hár hennar var
enn úfið.
„Eg get ekki farið frá öllu, eins og nú stendur á,“ sagði
hann. „Ég er kominn til að segja, að ég get ekki beðið þig
að fara burt með mér. Þú hefur verið að bíða eftir mér, er
ekki svo? Ég hef ekki hugrekki til þess.“
„Er það vegna Bertu?“ spurði Dorothea.
„Maður getur ekki hlaupið frá konu af þeirri ástæðu
einni, að hún er göfugasta veran, sem guð hefur skapað,“
sagði Andrés.
Dórothea hló að honum. „Og þú getur heldur ekki
hindrað venjulega konu eins og mig í því að segja mitt
álit, enda þótt það sé óviðeigandi. Andrés Rose, — þú ert
fífl. Ef það væru minnstu líkur á að Berta mundi sakna
þín, skyldi ég hverfa úr vegi þínum þegar í stað. En ég er
hfandi vera, og ég hljóða, þegar ég er særð. Þú ert líka
mannleg vera og það sjást á þér sárin eftir klærnar á Bertu.
Hún er sú eina, sem ekki er hægt að særa.“
„Hún var grátandi fyrir skammri stundu,“ sagði Andrés.
Dórothea gekk umhverfis hann. „Nújá, var hún að
gráta? Farðu þá og huggaðu hana! Farðu, segi ég!“
„Hvað ætlar þú að gera?“ spurði hann.
„Skemmta mér. Farðu nú, ég þoli ekki að horfa á þig.“
„Ég gæti horft á þig það sem ég á eftir ólifað,“ sagði
Andrés. „Þú hefur svo lítil og yndisleg bein.“
„Ég skal arfleiða þig að þeim,“ sagði hún og glotti. Hann
sá hana hvítna um hnúana.
Þegar hann kom út á götuna, var orðið dimmt og byrj-
að að rigna. Hann gekk um göturnar þrátt fyrir úrkom-
una, varð blautari og blautari, og hugsaði um Dórotheu.
Þegar hann loks áttaði sig á því, hve blautur hann var
orðinn, sneri hann við og fór inn í klúbbinn. Klukkan var
að verða ellefu. Er hann stóð við veitingaborðið og beið
eftir drykk sínum, kom McElton gamli til hans.
„Ætlar þú að fara til Astralíu fyrir mig, Andrés?“
„Nei,“ svaraði Andrés.
„Þú ert aumingi,“ sagði McElton og gekk burt.
Andrés lagði glasið klunnalega frá sér, velti því um, svo
að mjöðurinn helltist yfir föt hans. Hann fékk glasið fyllt
á nýjan leik og tæmdi það. Síðan hélt hann heim á leið.
Á leiðinni áttaði hann sig á því, að föt hans lyktuðu af
víninu. Berta mundi horfa á hann, eins og hann væri
drukkinn, en síðan fyrirgefa honum vegna þeirra erfið-
leika, sem hann átti við að stríða. Hann stóð kyrr á gang-
stéttinni. „Nei,“ hugsaði hann. „Ég þoli það ekki.“
Hann sneri við og hljóp alla leiðina að húsi Dórotheu.
28