Samvinnan


Samvinnan - 01.01.1953, Blaðsíða 13

Samvinnan - 01.01.1953, Blaðsíða 13
blotna nú, því við erum færri í bátn- um en í gær. í gær flaut undir okkur á afturþóftunni. Það eru nokkrir líkjör-nautabanar í hillunum í kránni og fáeinar sennorítur, þessutan nokkr- ir saltkallar að maula brauð sitt í framhýsinu. Þeir eru með rauðvíns- brúsa vafinn í tágar og þeir drekka vínið úr brúsanum með brauðinu. Eg borðaði þetta brauð þeirra í Ibiza og fannst það gott. Það er eins og heima- bakað liveitibrauð með litlu geri. Þeir borða mikið af því. Flestir þeirra eru á reiðhjólum og eiga lítil kot í kring- um sjóveiturnar, sem þeir vinna við. Mér sýnist þeim líða vel og þeir eru rnjög elskulegir við okkur og kurteis- ir. Ég þekki þessa menn. Þeir hafa unnið með mér í vegavinnu á Öxna- dalsheiði og þeir hafa verið með mér að skurðgreftri. Ég hef aldrei unnið með þeim í salti og mér þykir það leitt. Kannski á ég það eftir. Það kom bifreið að sækja okkur mjög bráðlega og með henni fórum við til Ibizu. Við ökum framhjá sjó- veitunum. Það er sjór í þeim nú, en mér er sagt, að bráðum verði þessi sjór að rauðu lagi í botni kvíanna. Þetta rauða er saltið, áður en það þornar til hlítar. Vegurinn til bæjar- ins er þurr og harður og minnir mig á veginn upp Vaðlaheiði á flóanum Akureyrarmegin, upp undir brúninni. Við erum konrnir til Ibizu að hálf- tíma liðnum. Bíllinn, sem við erum í, er árgerð 1929, ítalskur Fíat. Flest- ir leigubílar eyjarinnar standa við sömu götu í bænum. Þeir eru allir ár- gerð 1929 og eldri. Ibiza, það var ekki fyrirferðinni fyr- ir að fara hjá þér. Það var ekki hávað- inn og skarkalinn, enginn stórborgar- ys með betlurum, óprenthæfum fá- tæklingum, hórum og börnum, sem hafa að atvinnu að vísa ókunnum ferðalöngum í gleðihús með óþverra tungutaki alþjóða hafnarmáls. Nei, Ibiza, þú hafðir ekkert af óþverran- um. Þú hafðir nokkra Francopilta, sem höfðu sig lítið í frammi, af því fólk þitt hafði kennt þeim að lifa út af fyrir sig, og láta það í friði, meðan það gat lifað af litlum launum og greitt tilskilda skatta. Þú varst mesti prýðisbær Ibiza. Við Nils Jörgensen fengur okkur herbergi í gistihúsinu Ibiza og bjugg- um í því, rneðan skipið stóð við í La Canal. Gistihúsið var hið veglegasta og í því bjó eitthvert slangur af höfðingj- um frá meginlandinu; við sáum þá á matmálstímum í borðsalnum, ásamt konum sínum. Þarna var prófessor frá Svartaskóla og einn af ritstjórum Dagpóstsins í London. Við Nils kom- umst að þessu, er við litum í Dagbók Ibizu, en það er vikublað bæjarins, og í því er getið allra meiriháttar gesta, er gista bæinn. Við Nils vorum ekki prenthæfir í Dagbók Ibizu, enda var blaðið að vasast í þarfamálum um þessar mundir og flutti forsíðugrein, þar sem landsstjóri Balaríeyjanna heimtaði afléttingu hafta á flutningi sykurs til eyjanna. Fyrsta kvöldið lentum við í vanda, þegar við ætluðum að fá okkur í svang- inn. Það voru margir þjónar í salnum og við fengum matseðil, sem var ó- skiljanlegur með öllu. Við tókum það ráð að loka augunum og benda ein- hversstaðar á seðilinn. Þetta ráð gafst vel. Við fengum súpu, rauðvín, brauð, fisk og steik (lifur og nýru), eftir að hafa sagt nokkrum sinnum si við spurmngum pjouanna. Okkur gekk enn betur við næstu máltíð að gera okkur skiljanlega, og að lokum þurft- um við ekki að grísa á réttina og völd- um það, sem okkur þótti bezt. Það var borðað milli klukkan níu og tíu á kvöldin, og þegar við höfð- um lokið því, fórum við yfir götuna og settumst við borð úti á gangstétt- inni. Þarna var margt af ungu fólki, sem brá sér öðruhverju inn í gilda- skálann og dansaði. Þarna var dansað á hverju kvöldi. Þetta unga fólk, sem dansaði þarna, var kátt, óbeygt og hafði lipra og hljóð- láta framkomu. Við borðin sátu mæð- ur með smábörn í fangi og gættu að dætrum sínum, er voru komnar á legg og voru farnar að gefa sennórunum auga. Einnig sátu þarna ömmur, virðu- legar í svörtum klæðum, dálítið gular í andliti fyrir aldurs sakir og sátu mjög kyrrar, hreyfðu tæpast höfuðin, en renndu augunum því víðar og höfðu nána gát á öllu. Innanum allan þenna virðuleik skemmti unga fólkið sér, eins og ekkert væri um að vera. Það daðraði jafnvel lítilsháttar, þrátt fyrir ömmurnar. Ég gruna þær um að hafa munað sína fyrri tíð og því séð í gegn- um fingur við þær, svona mátulega. Einn morguninn erum við Nils snemma á fótum og göngum í átt til gamla bæjarhlutans. í honum hafa sveitir Francos aðsetur sitt. Það voru stundum hergöngur út og inn um háa boghliðið á gamla nrúrnum, sem um- lykur svæðið. Nema þenna morgun, sem við göngum þarna í leit að verzl- un með haglabyssur á boðstólum, — því Nils var alltaf að gæta að hagla- byssum handa íslendingum til að skjóta með rjúpur og refi, af því hann rekur verzlun þess efnis, rekumst við (Framh. á hls. 16) Sjóveitur, þar sem salt er unnið á Balarieyjum. (Ljósm. Sverrir Þór, skipstjóri). 9

x

Samvinnan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samvinnan
https://timarit.is/publication/340

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.