Samvinnan - 01.01.1953, Blaðsíða 29

Öruggir ökumenn verðlaunaðir
Samvinnutryggingar hafa byrjað á því fyrstar íslenzkra tryggingafélaga
að verðlauna örugga ökumenn, enda er það ekki síður skynsamleg ráð-
stöfun til að bæta umferðamenningu þjóðarinnar heldur en hin eldri, að
refsa hinum óvarkáru. Samvinnutryggingar byrjuðu á því að veita þeim,
sem ekki ollu tjóni á bifreiðum sínum, afslátt af iðgjöldum, og var því vel
fagnað af bifreiðastjórum og bifreiðaeigendum. Nú hefur félagið um tæp-
lega árs skeið veitt þeim mönnum, sem ekki valda tjóni í fimm ár, sér-
staka viðurkenningu. Er þetta öryggismerki félagsins, og er hverjum öku-
manni mikill sómi að því að bera það merki sökum þess, sem það ber
vitni um. Merkin eru send frá skrifstofu félagsins 2—3 sinnum á ári, og
skipta þeir menn tugum, er hlotið hafa þau.
Stefnið að því að hljóta öryggismerkið!
S AIMI vn N'PfUJT HR Y(B (K n M © AH8.
1
sögunum. Stundum, er ég hugsa um þetta á mörkum
svefns og vöku, verður mér á að velta því fyrir mér, hvort
stúlkan hafi verið lifandi — eða aðeins álfkona úr skóg-
inum. Stundum hvarflar að mér, að hún og allt það, sem
gerzt hefur síðan, sé aðeins draumur, og ég eigi fyrir mér
að vakna þá og þegar.
í þessu litla þorpi var lítið gistihús, sem stóð við lækj-
arsprænu, er fossaði út úr skóginum gegnum byggðina
miðja. Það stóðu nokkur íbúðarhús við lækinn og um
þetta leyti árs voru garðarnir umhverfis þau fullir af feg-
urstu blómum, en í hverjum glugga voru blómakassar til
viðbótar. Þorpið var í djúpum dal, og maður kom skyndi-
lega að því. Það var hreint og snoturt eins og brúðubyggð.
Fólkið, sem bjó í þorpinu, voru slátrarar, bakarar og
verzlunarmenn, sem ekki höfðu ráð á því að vera á stöðum
eins og Karlsbad, Bad Neuheim eða Marienbad. Þegar ég
sá staðinn, ákvað ég þegar að dveljast þar þrjá eða fjóra
daga og hvíla mig. Ég átti ekki nema fjóra daga eftir, áð-
ur en ég varð að taka lestina til Hamborgar og skip það-
an heim, því að ég varð að vera þangað kominn, þegar há-
skólinn tæki til starfa. Ég var þarna í tíu daga og kom
tveimur vikum of seint í skólann. Ég hefði verið lengur,
ef til vill að eilífu, ef hún hefði verið kyrr.
Gistihúsið var reist í þrem álmum umhverfis garð, sem
náði niður á lækjarbakka, og ég gat fengið herbergi, sem
hafði útsýn yfir garðinn og fossinn í læknum. Á kvöldin
lék hljómsveit í garðinum, en fólk sat þar og hlustaði á
tónana, borðaði brauð og drakk bjór með. Þetta var vin-
gjarnlegt alþýðufólk, sem virtist forvitið um Ameríku-
menn og mig alveg sérstaklega. Margt af því átti ættingja
í Milwaukee eða St. Louis, og það var erfitt að leiða því
fyrir sjónir, hversu gjörólíkar þessar borgir væru þorp-
inu litla.
Þriðja morguninn — daginn áður en ég hafði ætlað mér
að fara — vaknaði ég og gekk út á svalirnar til þess að fá
mér morgunkaffi. Veðrið var eins og ávallt, bjart og
hressandi og geislar sólarinnar brutust gegnum mistrið,
sem lá yfir dalnum. Úr fjarska heyrðist niður fossins, og
fyrir neðan svalirnar söngur eldabuskunnar. En það, sem
gerði allt öðru vísi en venjulega, var h ú n , sem sat á svöl-
unum og snæddi morgunverð með manni einuin. Þau voru
svo fögur, að orð fá því varla lýst. Það var sem litla gisti-
húsið væri aðeins sena í gleðileik, og nú hefðu aðalsögu-
hetjurnar komið fram á sjónarsviðið. Hún var klædd
baðmullarkjól með stuttum ermum, svo að armar henn-
ar voru berir, og hún hefur varla getað verið meira en 19
eða 20 ára. Hár hennar var logagyllt og lokkarnir bylgjuð-
ust um allt höfuð hennar. Þegar geislar morgunsólarinnar
skinu á höfuðið, var sem geislabaug slægi umhverfis hana.
Maðurinn, sem með henni var, gekk í stuttum leðurbrók-
um og var ber um hnén, en skyrta hans var opin í hálsinn.
Hann var dökkhærður, með ílangt andlit sem aðalsmaður
og hrafnsvört augu.
Mér fannst þegar í stað, að þessi hjón eða hjónaleysi væru
ólík öðru fólki í þorpinu. Ég sá þau vel, enda þótt ég heyrði
ekki orðaskil af því, sem þau sögðu. Svo hló hún skyndi-
lega og það var unun að heyra svo taumlausa gleði, en mér
varð það þegar ljóst, að hún væri ástfangin. Maðurinn laut
25