Samvinnan - 01.03.1955, Blaðsíða 23

vissi ekki betra ráð en segja henni allt af létta, —
og hélt henni í örmum sínum á meðan.
Hann var talsvert vandræðalegur og líktist allmjög
drengnum, sem einu sinni elskaði Amie frá Austurbæ. Hún
horfði sífellt á hann meðan á frásögninni stóð. I fyrstu
var hún alvarleg og dálítið ströng, en svipur hennar mild-
aðist smám saman, og loks gat hún ekki varizt brosi: —
„Þér hélduð að — að við værum draugar? — Og ég sem
hélt að þér væruð —, ha, ha, ha.“ — „Eg var hér um bil
dáin úr hræðslu og ég missti meðvitundina, þegar þér grip-
uð mig. — Aldrei hef ég vitað annað eins; — ef að þetta
er ekki æfintýri, þá veit ég svei mér —.“
Hann fann að allur líkami hennar iðaði af hlátri, og
varð dálítið skömmustulegur á svip, en gat ekki að sér
gert að hlæja líka. — „Ur því að þið eruð ekki vofur,“
sagði hann forvitnislega, „hver eruð þið þá, og hvað eruð
þið að gera hérna á bænum mínum?“
„Við erurn Ieikarar frá Nýja leikhúsinu í Stokkhólmi,
en herra Woldaris er leiðbeinandi þar. Hann er annars
leikritahöfundur, sumir segja einhver sá bezti í Evrópu.
Hann er að skrifa eitt núna og við æfum það jafnóðum;
— við fórum hingað með honum í sumarleyfinu okkar til
þess. En það er dálítið þreytandi, því hann er alltaf að
breyta endinum, og svo er þetta allt svo óhugnanlegt.“
Woldaris—, nú mundi Karl allt í einu hvar hann hafði
séð nafnið: á leikhúsauglýsingu í Helsingfors. — „Vitið
þér hvaðan hann er, þessi leiðbeinandi ykkar?“
„Það veit enginn. — Hann er furðu lítið kunnur og
kærir sig ekki um frægð. Aðeins tvö af verkum hans hafa
verið sett á svið, hið fyrra í Moskva fyrir löngu síðan;
það hét „Glæsilegt morð“; — hitt var leikið í Finnlandi,
en ég man ekki heiti þess. — Þetta sem hann vinnur að
núna kallar hann „Harmleikinn á Austurbæ“ og það styðst
við raunverulega atburði, — einmitt þetta, sem þér voruð
að segja mér frá áðan. En þér virðist þó ekki þekkja alla
söguna.“
„Ég veit aðeins það, sem ég heyrði á skotspónum, þegar
ég var drengur. Ef þér getið frætt mig eitthvað frekar, er
ég yður mjög þakklátur.“
„Sá, sem leikur Arbot, er Finni, og hann hefur komist
að ýmsu um herra Woldaris. — Amie var dóttir hans, og
móðirin var af mjög tiginni sænskri aðalsætt. Þau kynnt-
ust í Moskva og það gengu öll ósköp á, þegar barnið
fæddist. Það er sagt að hann hafi elskað þessa konu svo
heitt, að það olli honum sturlunar um tíma. Og honum
þótti ákaflega vænt um barnið, hann verður alltaf mild-
ari í málrómnum, þegar hann minntist á Amie. — Hann
segir að ég líkist henni mjög mikið, — er það rétt?“
Já, það er hverju orði sannara. — En — hvers vegna
drap hann Arbot?“
„Enginn veit það, og ekki herra Woldaris heldur. Hann
er alltaf að brjóta um það heilann og sjálfsagt finnur hann
einhverja lausn á því áður en lýkur.“
Karl frá Austurbæ fór allt í einu að hlæja. — „Já,“
sagði hann kumrandi, „Það væri synd að segja að við
höfum ekki lent í æfintýri. — Hvað heitið þér, með leyfi
að spyrja?“
„Magnhild Jensen. Ég er frá Osló, en er að læra leiklist
í Stokkhólmi.“ Hún hikaði andartak, en hélt svo áfram:
— „Ég býst við að ég hætti í vor. Mér leiðist alltaf í Sví-
þjóð og langar heim.“
„Hvernig kunnið þér við yður á Austurbæ?“
Hún horfði rannsakandi á andlit hans stutta stund, svo
sagði hún kyrrlátlega: — „það er unaðslegt hérna. Og ég
er ekkert hrædd við venjidegar vofur. En — þótti yður
mjög vænt um — Amie?“
„Já, hún var draumurinn um hamingjuna, — en aðeins
draumur.“
„Vitið þér að hún er enn á lífi?“
„Hvað segið þér, — lifir hún enn?“
„Já. Hún er gift rússneskum flóttamanni í Ameríku.
Þau eig'a fjögur börn.“
Karl frá Austurbæ hló aftur, í þetta skipti stutt og
snöggt. — „Nú, þá ætti Amar Woldaris að taka sér ferð
á hendur og spyrja hana hvers vegna hún drap elskhuga
sinn.“
„Hún hefur aldrei viljað við hann tala síðan nóttina þá,
er harmleikurinn gerðist. Astæðan fyrir því virðist einnig
vera honum ráðgáta.“
Um stund höfðu óp og köll heyrzt allt í kringum þau í
skóginum. Nú færðist hávaðinn nær, og Karl reis á fætur.
Hann sleppti stúlkunni úr örmum sér, en hélt höndum
hennar og spurði lágum rómi:
„Viljið þér fyrirgefa mér að ég gerði yður hrædda?“
Hún brosti glettnislega. — „Ætli það verði ekki að vera
kaup kaups,“ mælti hún.
„Mig Iangar til að kynnast yður,“ sagði hann og varð
aftur mjög drengjalegur á svipinn. „Viljið þér leyfa mér
það?“
Hún leit snöggt til hans, alvarleg í augum, svo kinkaði
hún kolli.
Þá rétti hann úr sér og leiddi hana af stað. — „Ég heyri
að gestum mínum er farið að leiðast,“ sagði hann bros-
andi. „Við skulum ganga til móts við þá.“ —
23