Samvinnan - 01.08.1960, Qupperneq 13

Fóstra hennar sá þann kost vænstan aS hylja
andlit hcnnar með slæóu.
eru þau þokusæl og skuggaleg. Þú
íinnur þar enga gleði.“
Hún svaraði: „Ég lofa því, að lönd
þeirra skulu ekki markast sporum fóta
minna. Ég vil aðeins sjá þau og skoða.
Ég bið þig að veita mér það.“ Lengi
vel stóðst hann bænir hennar, en svo
áköf var löngun hennar, að hún lagð-
ist veik. Konungur kallaði þá fyrir sig
æðsta ráðgjafa sinn og sagði við hann:
„Ég verð víst að láta dóttur rnína fara
sínu fram, því annars deyr hún. En
hvernig mundi bezt að haga því, svo
hún fari sér ekki að voða?“
Ráðgjafinn hugleiddi málið og
mælti síðan: „Neyttu töfra þinna og
búðu til handa henni fljótandi eyju,
sem beri hana hvert sem hún vill.
Sjálfur skal ég svo gerast fylgdarmaður
liennar. Hún verður áreiðanlega fljótt
leið á þessu leikfangi og kýs þá ekk-
ert fremur en að hverfa aftur til rík-
is þíns.“
Konungur fór að ráðum hans og
bjó, með töfrum, til eyju, sem átti að
sigla hvert sem kóngsdóttir vildi, líkt
og stór kanó. Þar uxu lundir skugg-
sælla, blómskrýddra trjáa, og á grein-
um þeirra sátu paradísarfuglar, bláir
sem fjólur og grænir sem smaragðar og
stél þeirra voru eins og gulir fjallafoss-
ar. A eynni voru líka gosbrunnar með
sætu vatni og þar óx gnægð allra teg-
unda af ávöxtum og grænmeti.
Konungur lét hana einnig fá þjón-
ustufólk til aðstoðar, auk ráðgjafans,
og til frekara fulltingis fékk hann
henni aldraða, vitra sæskjaldböku, er
þjónað hafði forfeðrum hans í hundr-
uð ára. Voru þau nú öll flutt niður á
eyna, sem beið þeirra fljótandi á sjón-
um. Voru þau látin síga þangað niður
í reipi úr kókoshnetutrefjum.
Að skilnaði gaf konungur dóttur
sinni lítið grasker, fullt af glóaldinlitu
sáðkorni. Hann sagði: „Þegar þig lang-
ar til að snúa heimleiðis, skaltu sigla
eynni hingað og gróðursetja eitt þess-
ara fræa í mold hennar, vökva það með
sætu vatni og mæla þessi orð.
Spíraðu sæði!
Gró tré
unz ég bið þig nema staðar!
SAMVINNAN 13
Þá mun tréð spretta úr jörðu.
Setztu í krónu þess, og það mun hefja
þig allt upp til lands okkar.“
Síðan kvaddi liann hana, og hún
lagði á hafið á eynni fljótandi. Hún
heimsótti mörg lönd, stór og smá,
horfði á íbúana dorga við kóralrifin,
sigla kanóum sínum, ríða brimboð-
ana á þar til gerðum fjölum og stinga
sér í sjó fram af háum klettum, líka
lýsandi örvum. Hvert sem hún fór,
starði fólk furðulostið á töfraeyna, sem
hreyfðist af sjálfri sér, og undraðist
yfir fegurð meyjarinnar. Það bað hana
nema staðar og taka þátt í gleði
þess, en hún mundi loforð það,. er
lnin hafði gefið föður sínum, og neit-
aði. En það gerði hún nauðug, því
bæði piltar og stúlkur Eyjanna Neðra
voru falleg í augum hennar, og hinn
brúni hörundslitur þeirra virtist henni
engu ófegurri en hennar eigin ljósari
húð.
Á einni ströndinni sá hún ungling,
sem hún gat ekki horft nægju sína á.
Sá var hálimaður, ungur höfðingi, og
fjöðrum skreytt slagkápa hans og mitt-
isskýla, prýdd kögri úr skeljum, báru
af búnaði allra annarra. í brimreið-
inni stóð enginn honum á sporði. Þeg-
ar hún loks bað eyna að sigla á brott,
stóð hún og starði á hann unz fjarlægð-
in gleypti hann.
Nafn höfðingjans unga var Lapaka-
hoe, sem þýðir Áraskellir. Hann var
svo nefndur sökum róðrarleikni sinn-
ar, og árin hans var kölluð Löður-
dreifir. Á hné hans voru tattóveraðir
ferhyrningar, hringir og hálf-
mánar, og svo fallegur var
liann, að engin var sú höfð-
ingjadóttir í landi hans, er
ekki vildi eignast hann fyrir
eiginmann. En ennþá hafði
hann ekki brosað til neinnar
þeirra. En þegar hann sá stúlk-
una á eynni fljótandi, flaug
lijartað úr brjósti hans líkt og
fugl. Og eftir að hún hvarf
sjónum hans, reikaði hann um
ströndina unz rökkur færðist
yfir, spyrjandi sjálfan sig:
„Hefur hún að eilífu yfirgefið
mig?“ og þegar honum kom í
hug, að ef til vill sæi hann
hana aldrei framar, nísti kald-
ur skjálfti limi hans. Að lok-
um sagði hann við sjálfan sig:
Eyjan fljótandi, meS hinum skugg-
sælu lundum og blómskrýddu trjám.
Kóngsdóttirin er fremst á myndinni
og skjaldbakan vitra.
„Eg ætla að fylgja henni eftir. Finni
ég hana, er allt í lagi. Ef ekki, verður
mér sjódauðinn sætur.“
Því næst aflaði hann sér nokkurra
vista og gi'askers með sætu vatni, ýtti
kanó sínum á flot og sigldi í þá átt, er
eyjan hafði farið.
Er dagaði, var ekkert að sjá utan
óravíddir hafsins, og að hádegi liðnu
urðu skýin fyrst purpurarauð, en síðan
svört, og mikill stormur skall á. Nærri
lá, að öldurnar keyrðu kanóinn í kaf,
og Áraskelli virtist bani búinn, þrátt
fyrir krafta hans og leikni. í tvær næt-
ur og einn dag barðist hann fyrir
lífi sínu, og síðari nóttina hugsaði
liann: „Það er ómögulegt að finna
hana. Hví skyldi ég þá sprengja mig á
austrinum? Þessi nótt er mitt bana-
dægur. Ég mun sökkva og líkami minn
verða hákörlunum að bráð.“ Síðan
hætti liann að erfiða og samstundis
lylltist kanóinn af sjó. En einmitt þeg-
ar kanóinn var að sökkva, reis himin-
há alda undir honum, slengdi honum
upp á sendna strönd og lamdi hann
í smámola. Með herkjubrögðum tókst
Áraskelli að bjarga sjálfum sér, og lá
síðan eftir í sandinum, nær dauða en
lífi.
Þegar hann raknaði við, var óveðr-
ið um garð gengið, og hvít ský svifu um
heiðbláan himinn. Hann sá græna
lundi, baðaða í sólskini, og trén í
þeim voru prýdd blómum svo fögrum,
að þau virtust standa í ljósum loga.
í limi þeirrar sátu fuglar og sungu.
Hjarta hans tók kipp; hann náði í