Samvinnan - 01.08.1964, Síða 13

við staðreyndir, en hvað snert-
ir aðrar málskemmdir. Þarna
hafa hinir snjöllu rithöfundar
beitt skopinu, til að vekja at-
hygli á hættunni.
En hvað snertir þetta skól-
ana? Því er fljótsvarað. Ef
móðurmálið, tunga þjóðarinn-
ar og kyndill íslenzkrar menn-
ingar, er lágkúrulegt og stíl-
laust í rnunni æskumanna og
blaðamanna, þá fellur sökin á
verndara móðurmálsins, skól-
ana og heimilin, sem ef til vill
hafa ekki verið nógu vel vak-
andi á verðinum. — Fyrir
hundrað og þrjátíu til fjörutíu
árum átti móðurmálið okkar
mjög í vök að verjast. Áhrif
frá dönsku máli og margs kon-
ar málleysur óðu þá uppi, sér-
staklega í þéttbýlinu sunnan-
lands. Þá hófu Fjölnismenn
og aðrir bjartsýnir þjóðhollir
menn harða sókn og djarflega
vörn og börðust fyrir lifandi,
íslenzku máli. Þeir beittu líka
háðinu og skopstælingu á lé-
legu ritmáli, ekki ósvipað því,
sem þeir rithöfundarnir Helgi
Hjörvar og Agnar Þórðarson
gera í tilvitnuðum pistlum hér
að framan. — Ég á þarna með-
al annars við skopsöguna „af
Árna Birni og mér“, sem birtist
í öðrum árgangi Fjölnis bls. 57.
Saga þessi er sýnilega skop-
stæling á lélegu ritmáli í Sunn-
anpóstinum. — Um sama leyti
gerir Jónas Hallgrímsson
Sunnanpóstinum þann grikk að
endurþýða eða yrkja upp stíl-
laust og óskáldlegt kvæði í
Sunnanpóstinum og gera úr
þeim óskapnaði yndislega ljóð-
ræna perlu í íslenzkum bók-
menntum, sem hvert barn lær-
ir og hrífst af enn þann dag
í dag.
„Sagan af Árna-birni og mér.
Jeg ætla að seigja yður dá-
litla sögu, og þættist iég ekki
hafa varið tímanum illa, ef
„fylgjandi“ sögukorn „mætti
þéna“ iður til skjemtunar. „Vér
samansöfnuðumst í Reykjavík,
Árni-björnur nokkur og ég, og
Framhald á bls. 27.
SAMVINNAN 13