Samvinnan - 01.12.1965, Side 46

ævintýri um sjóðinn, en múð-
ir þeirra vildi ekki sýna þeim
hann; hún bannaði þeim að
ljúka upp skríninu. Þau Jean
gátu aldrei verið sammála, voru
stöðugt á öndverðum meið.
„Henni þótti vænna um hann
en mig,“ sagði Philippe. „Og í
rauninni held ég að henni
hafi aðeins þótt vænt um hann.
En það var eitthvað, sem skildi
þau að . . . Dag nokkurn
sprengdi Jean upp lásinn á
skríninu . . . það var fyrsti
lásinn, sem hann sprengdi, en
því miður ekki sá síðasti. Fjár-
sjóðurinn var barnslokkarnir
hans. Og hugsaðu þér, Jean
fékk eitt af þessum reiðiköst-
um sínum ... Þú manst .hvern-
hann gat orðið við slík tæki-
færi. Það sljákkaði ekki í hon-
um fyrr en hann hafði horft
á lokkana sína brenna í elda-
vélinni. Um kvöldið tók móð-
ir mín . . . ég veit ekki hvers-
vegna ég er að segja þér frá
þessu . . .“ Hann fékk sér teig.
Ég hugsaði: Hann talar um
bróður sinn í þátíð. Mér var
fyrirfram ljóst, hvert svarið
yrði, þegar ég spurði áhuga-
laust: „Hann er þá dáinn?“
„Já. Árið sem leið, í sjúkra-
húsi i Saígon . . . Það var
minnst á það í blöðunum, en
dralon
iiiliiiiiiiimmiiu.;
DRALON KODDI DRALON SÆNG FISLÉTT POLIR ÞVOTT
sængurstærÖir 140x200 100x140 110x90 koddastærðir 50x70 40x50 33x40
46 SAMVINNAN