Samvinnan - 01.09.1975, Blaðsíða 21

,Lítur þú aldrei í spegil?‘
Boði var einmitt
kominn að stóra spegl-
inum, sem náði frá
gólfi til lofts, svo að
þetta illkvittna til-
svar hitti hann sem úr
launsátri.
sem náði frá gólfi til lofts og
tók af eitt horn stofunnar. í
viðamiklum gullrammanum
hlógu englahöfuð með básúnu-
kinnar og í speglinum sá hann
lítinn sköllóttan mann með
veikburða fætur og óeðlilega
stórar hendur. Og hann sneri
sér snöggt við.
„Hefur þú reynt að spegla
þig?“
„Það eru þúsund ár síðan“.
Prú Sylvía rótaði með stóru
hendinni í bláu klútahrúgunni
í kjöltu sér, áður en hún fann
þann himnabút, sem hæfði í
það skiptið.
„Þú líkist pútnamömmu".
Orðin voru æðiskennd. Þegar
hann varð æstur, gat hann ekki
stillt sig.
„Já, en ennþá get ég fengið
karlmenn“. Frú Sylvía hló og
hlátur hennar fylgdi honum,
þangað til hann var kominn
upp á aðra hæð og lokuð hurð
klippti á hann. Hún hló hátt
og drynjandi eins og karlmað-
ur.
Hann gekk að glugganum og
horfði niður í garðinn.
Niðri í úthýsinu lýsti gula
gluggatjaldið fyrir herbergis-
glugganum eins og eldur í
myrkrinu.
F rú Sylvia heyrði létt fóta-
takið innan úr stofunni og
kallaði blíðlega. Rödd hennar
hafði allt í einu breytzt. Nú
bað hún kurrandi um félags-
skap: „Jenný, elskan, ert þetta
þú? Komdu aðeins inn!“ Og
hún hló við Jenný, sem birtist
róleg í dyrunum. Jenný var í
gráum Úlsterfrakka óhneppt-
um utanyfir rauðum kjól og
hún hélt á húfu í hendinni.
Kjóllinn var dimmrauður eins
og gamalt vín. Frú Sylvía
teygði fram aðra höndina og
þreifaði á efninu.
„Barn, þú hefur farið í sum-
arkjól".
„Ég var nú að punta mig.
Ég á engan annan“. Svar
Jennýar var óframfærið. Hönd-
in sleppti henni og hún gekk
eitt skref afturábak ...
„Hann fer vel við hárið á þér.
En hvað þú hefur gert þig
indæla. Hann er sem sé á leið-
inni. Er hann laglegur? Seztu
andartak og segðu frá“. Rödd-
in grátbændi hana og Jenný
settist varlega á kollinn. Hún
lagði hart að sér við að reyna
að lýsa andliti hans, en gat
það ekki. Hún gat aðeins sagt:
„Mér finnst sem sé, að hann sé
laglegur".
„Er hann með hrokkið hár?
Fyrsti maðurinn minn hafði
hrokkið hár. Og hann hafði þá
fallegustu fótleggi, sem ég hef
nokkurn tíma séð. Og hend-
urnar á honum. Ég hefði getað
dáið vegna þeirra handa. Ann-
ar maðurinn minn var frosk-
ur, en hann átti peninga ....“
„Froskur ...“ Jenný greip ó-
framfærin fram í. Þetta skildi
hún ekki.
„Hann var kaldur, barnið
mitt. Og þriðji maðurinn minn
situr uppi á lofti. Viljirðu vita
eitthvað um karlmenn, spurðu
mig þá. Og ef kærastinn þinn
fær hvergi inni, taktu hann þá
heim með þér í nótt. Það var
ég, sem ákvað, að stúlknaher-
bergið skyldi vera i útihúsinu".
„Frúin má ekki halda ....“
Jenný roðnaði og tíndi nokkr-
ar tuskur upp af gólfinu og
lagði þær á borðið. Frú Sylvía
brosti grimmúðlega og lyfti
værðarvoðinni, svo að hún
lægi betur við verki. Hún tók
gulbrúnan ferning og setti
21