Samvinnan - 01.09.1975, Blaðsíða 24

var kalt, en samt lelð henni
vel. Nú óskaði hún einskis
framar.
„En þér er kalt“. Hann tók
fastar utan um hana. Hann
ætlaði að hneppa frá sér regn-
frakkanum, en hún tók um
hendur hans.
„Nei, þetta máttu ekki. Þú
þarft að ganga langt og þú
mátt ekki blotna“.
„Þú verður að fara inn. Þú
ert bara í sumarkjól. Leyfðu
mér að fylgja þér“. Hann gekk
tvö skref, en tók eftir hiki
hennar.
„Ertu hrædd?"
„Nei“. Hún horfði innilega á
hann og tók hljóðlega í hliðið
og opnaði það varlega. Síðan
rétti hún honum höndina og
hann kom hljóðlega á eftir
henni. Þau gengu varlega eftir
breiðri stéttinni framhjá
blómabeðinu og fuglabaðinu,
sem líktist stórri, grárri kráku-
skel í myrkrinu. Undir þyrni-
runnanum lutu þau bæði höfði.
Jenný leit laumulega í átt að
aðaldyrunum. Svo voru þau
komin framhjá þeim og gengu
inn í bakgarðinn. Hún stað-
næmdist fyrir framan dyrnar
að útihúsinu.
„Ég átti að segja frúnni,
hvernig þú litir út, en ég gat
það ekki“. Hún tók báðum
höndum um andlit hans og
kyssti hann: „Nefið á þér er
eins og á öðru fólki, en augun
eru falleg“.
„Sagðirðu henni, að ég elska
þig?“
„Það getur hún séð á mér. Ég
hélt, að við hefðum svo lang-
an tíma til að vera saman, en
hvað stundirnar hafa flogið
hjá“.
„Já...“ Hann færði sig und-
an regndropunum, sem runnu
niður hálsinn á honum. „Býrðu
hér inni?“
„Ég hef herbergi við hliðina
á miðstöðvarklefanum“. Hún
benti á gluggann sinn.
„Þá er hlýtt hjá þér... og
frjálst“. Hann bætti þessu
seinasta við hvíslandi.
„Já...“ Nú var það hún, sem
svaraði annarshugar. Eftir
nokkra þögn spurði hún: „Um
hvað ertu að hugsa?“
„Við gætum farið inn í mið-
stöðvarkömpuna". Munnur
hans snerti hár hennar létt.
„Þorum við það?“ Hún leit
aftur í átt að húsinu. Siðan
rétti hún hikandi aðrá hönd-
ina aftur fyrir sig og opnaði
dyrnar hægt. Sjálf gekk hún
inn á undan. Hitinn úr klefan-
um gaus á móti þeim. Kringl-
óttur, rauður blettur skein við
þeim gegnum miðstöðvarlok-
una. Hann lét aftur hurðina að
baki þeim.
„Hér er indælt. Svo færðu
heldur ekki kvef“. Varlega leit-
aði hann hennar aftur. Hend-
ur hans fundu auðveldlega,
það sem þær vildu.
„Og þú gerir mér ekkert illt,
er það?“ Hún spurði hrædd og
lagði við hlustir. En hún heyrði
ekkert grunsamlegt og gafst
honum glöð i kossi. Hann varð
fyrri til að slíta kossinn og
spurði andstuttur: „Hvað áttu
við? Hvernig ætti ég að gera
þér illt?“
„Þú skilur mig veh‘. Hún
svaraði rólega. Hendur hans
héldu fast um hana og hún
óskaði ekki, að það væri öðru-
vísi.
„Við tvö skulum alltaf vera
saman, er það ekki?“
„Jú, Kristinn ....“
„Heldurðu, að ég muni svíkja
þig?“
„Nei, en ég er kannski dálitið
hrædd, þó að ... þó að ég hafi
þráð þig svo rnikið". Hún var
fegin myrkrinu. Hefðu þau ekki
staðið í myrkri, hefði hún
aldrei játað þetta.
„Við þráum hvort annað ...
heldurðu, að við séum ein um
það?“
„Nei“. Svar hennar var hljóð-
látt eins og andardráttur.
„Þú verður sjálf að segja já.
Ég vil ekki þvinga þig“. Hann
kyssti hana aftur: „Ó, hvað þú
ert yndisleg stúlka. Ég hef
alltaf elskað þig. Skilurðu ekki,
hver er meiningin með okkur
tvö?“
„Jú“ Hún losaði sig úr
höndum hans og gekk eitt skref
í áttina að herbergisdyrunum.
Aftur fann hönd hennar hans
og leiddi hann. Við dyrnar
stanzaði hún og leit upp. í
myrkrinum líktist andlit henn-
ar barnsandliti: „Við verðum
að hafa mjög lágt. Enginn má
heyra til okkar“.
Boði gekk frá stóra gluggan-
um í forsalnum og inneftir
ganginum. Harðhentur herti
hann á beltinu á náttsloppn-
um. Ljós var inni hjá frú
Sylvíu. Hann barði og gekk
inn. Hann hafði aldrei kunnað
að meta herbergið, því að lit-
irnir þar áttu svo illa við hann.
Ljósrauða silkiveggfóðrið olli
honum velgju og hann gat alls
ekki þolað lágu stólana. Breitt
rúmið stóð á miðju gólfi, prýtt
bláum sængurhimni á fjórum
snúnum súlum. Frú Sylvia sat
með kodda við bakið og las.
„Ert það þú?“ Hún spurði al-
veg undrunarlaust og lagði
bókina ekki frá sér. Þunnur
náttkjóllinn náði aðeins hálfa
leið fram á holduga handlegg-
ina. Boði leit ekki á hana.
„Þá er Jenný komin heim“.
„Strax?“ Frú Sylvía lagði
fingur á miðja síðuna og leit
upp. Boði snerist á hæli: „Og
hún er með gest“. Röddin var
æst.
„Nú, og hvað með það? Þetta
er fullorðin, ung kona, tuttugu
GEYMSLU
HÓLF
GEYMSLUHOLF I
ÞREMUR STÆRÐUM,
NÝ ÞJÓNUSTA VIÐ
VIDSKIPTAVINI I
NÝBYGGINGUNNI
BANKASTÆTI 7.
Samvinnubankinn
24