Andvari - 01.10.1959, Qupperneq 106

216
MAGNÚS V. FINNBOGASON
ANDVARI
Þetta allt kom mér svo á óvart, að ég
vissi ekki, hverju ég átti aS svara. Ég
hafði eitthvað orð á því, að ég vissi ekki,
hvort foreldrar mínir vildu þetta, því
að það var ekki siður í þann tíð, að
unglingar réðust í slíkt án samþykkis
þeirra. En þá kom Halldór Jónsson mér
til hjálpar, en hann var þarna staddur.
Hann sá, hvað ég var í miklum vand-
ræðum, og sagði: „Heldurðu ekki, að
óhætt sé fyrir þig að ráðast í þetta? Það
er svo vel mennt heima hjá ykkur, en
gott fyrir þig að fá þarna peningavinnu
og von í einhverri atvinnu síðar". Þá datt
mér í hug, að þarna væri maðurinn, sem
hefði bent sýslumanni á mig. Ég vissi
líka, að óhætt var að fara að ráðum þessa
vitra og góðgjarna manns, og síÖan var
ckki meira um þetta rætt og máliÖ afráðið
þannig.
Þegar heim kom, voru allir ánægðir
með þessi málalok.
Nú leið að þeim tíma, cr ég skyldi
leggja upp í þennan fyrirluigaða leið-
angur. Kjartan heitinn liróðir minn, sem
var þremur árum cldri en ég, átti að
fylgja mér, því að ekki varð hjá því
komizt. Ég var öllum leiðum ókunnugur,
öll vötn voru óbrúuð að Þjórsá, og fara
þurfti heim aftur með hestana. Við höfð-
um sinn hestinn hvor til reiðar og þann
þriðja undir farangur minn, sem var
fatnaður minn, ein sæng og koddi, og
auk þess eitthvert nesti til sumarsins, því
að allir urðu að sjá sér sjálfir fyrir fæði,
eins og síðar verður sagt frá.
Um ferðalagið er ekkert sérstakt að
segja; þetta var um miðjan maí, svo að
vötn voru ekki farin að vaxa, og var
því enginn farartálmi að þcim. Síðar
fékk ég að kynnast þeim með nokkuð
öðrum svip á mörgum ferðum vetur og
sumur, en út í það verður ekki farið að
sinni.
Þrjá daga vorum við á leiðinni. Fyrstu
nóttina vorum við á Seljalandi, aðra á
Syðra-Rauðalæk og þá þriðju á Selfossi.
Maður varð að fara rólega einhesta milli
heys og grasa. Nú er ekið þessa leið á
þremur klukkutímum.
Hvergi var hægt að fara nema klyfja-
gang, þegar komið var vestur að Ytri-
Rangá, þá tóku við Holta- og Flóa-mýr-
arnar kargaþýfðar og blautar. Ég held,
að Kjartani hafi ekki þótt þetta skemmti-
legt fcrðalag, því að liann var mikill
hestamaður og þótti gaman að láta spretta
úr spori, en hann kunni líka vel að
fara með hesta, var nærgætinn við þá
og umhyggjusamur, enda ágætur ferða-
maður.
Þegar hér var komið, lá fyrst fyrir að
leita uppi Erlend Zakaríasson, hinn til-
vonandi verkstjóra. Hann var kominn á
staðinn til þess að setja sig niður og
undirbúa vinnuna. En Iiún átti að hyrja
eftir tvo eða þrjá daga.
I þá daga var ekki eins mikið um að
vera á Selfossi og nú. Þar voru aÖeins
þrír sveitabæir. Bændurnir hétu Gunnar,
Arnbjörn og Jóakim. Mér virtist, að þeir
liefðu fremur lítil bú, en kæmust þó
vel af, og mun laxinn hafa átt sinn þátt
í því. Eina húsið auk bæjanna var
Tryggvaskáli, sem reistur hafði veriÖ um
leið og Olfusárbrúin var smíðuð. Var
hann örlítið timburhús. Þar hafði brúar-
vörðurinn, Símon Jónsson, aðsetur, þegar
hann var við brúargæzlu. Hann bafði
þar einnig dálitla bókaverzlun.
Erlendur útvegaði mér gistingu hjá
Gunnari á Selfossi, þar til vinnan byrjaði
og ég flutti í tjaldið. Þar hafði ég síðan
þjónustu og aÖsetu um helgar allt þetta
sumar.
Auk hjónanna, Gunnars og Scsselju,
voru þar piltur og stúlka, scm þau höfðu
alið upp. I íétu þau Símon og Sigríður
og giftust síðar og tóku við búinu hjá
gömhi hjónunum, sem voru barnlaus, en