Andvari - 01.10.1959, Qupperneq 108

218
MAGNÚS V. FINNBOGASON
ANDVABI
sumur og voru sumir orðnir flokksstjórar.
Margir þeirra komu beint a£ sjótrjánum;
voru þeir á skútum á vertíðinni, en í
vegavinnu yfir sumartímann. Þá komu
Eyrbekkingar og Stokkseyringar, Þor-
lákshafnarmenn, Olfusingar og Flóa-
menn, en mjög fáir eða engir voru úr
öðrum sveitum.
Einn þeirra, sem fyrstir lcomu, var
járnsmiðurinn, Sigurður Gunnarsson, og
eitt af fyrstu verkunum var að hrófa
upp kofa yfir hann og smiðju hans.
Þessi smiðjubygging var síðan endur-
tekin með um mánaðar millibili, því að
járnsmiðurinn varð ævinlega að vera til
taks og fylgja vegagerðarmönnununr
eftir.
Sigurður tilheyrði ekki neinum sér-
stökum vinnuflokki, því að allir þurftu
á lionunr að halda, og hann varð að
vera allra þjónn. Verkefni hans var aðal-
lega að skerpa liaka, skóflur, járnkarla
og yfirleitt gera við allt, scm bilaði. I lann
járnaði og hestana og lrafði til þess
skeifur, sem hann hafði snríðað um
veturinn.
Sigurðúr varð nrér flestum fremur
minnisstæður. Idann var hin mesta lram-
hleypa til vinnu, en ekki var hann alltaf
gustgóður, þegar þrír eða fjórir komu í
einu með biluð verkfæri og brotin sköft.
Og allir vildu fá sig afgreidda tafarlaust,
því að okkur larrgaði ekki til, að Erlendur
kænri að okkur hangandi í biðröð við
smiðjuna hjá Sigurði. Hefðu þá getað
hrotið nokkur óþvegin orð, því að báðir
tóku hressilega upp í sig, þegar svo lrar
undir.
Stundum heyrði ég Erlend henda
græskulaust ganran að Sigurði fyrir skap-
Irræði lrans; annars var honum víst vel
til Sigurðar, — kunni vel að nreta dugnað
hans og trúmennsku.
Nú var hverjum flokksstjóra úthlutað
því stykki, scm lrann skyldi lrafa. Fyrsta
verkefni flokksins var síðan að finna
þurran tjaldstað og setja upp tjaldið og
búa um sig að öðru leyti.
Flokksstjóra var nú afhent skrá um
þá menn, sem með honum áttu að vera,
og jafnframt því skrá unr þau verkfæri,
sem hann átti að fá og síðan standa skil
á, þegar vinnu væri hætt að haustinu.
Sjö eða átta menn voru í hverjum
flokki, og urðu þeir allir að hafast við í
einu og sama tjaldi.
Verkfæri þau, sem hverjum flokki var
úthlutað, voru töluvert nrismunandi eftir
því lrvað flokkurinn átti að vinna.
Þeir, sem áttu að vinna að undirhleðslu
vegarins, fengu þessi verkfæri: 1. eina
skóflu handa hverjum nranni, 2. einn
púkkhamar handa Irverjum þremur, 3.
tvær stórar sleggjur, 4. tvo járnkarla, 5.
tvennar hjólbörur, 6. einn ristuspaða, 7.
tvær kvíslar og tvo cða þrjá haka.
Smámulningsflokkurinn fékk snrá-
Iranrra á stærð við hnoðhanrra og að
auki stóla eða skenrla, sem þeir sátu á
við vinnu sína, en engin önnur vcrk-
færi.
„Grúsaringar", þ. e. þeir, sem önnuð-
ust ofaníburðinn, fengu skóflur, haka
og járnkarla; önnur verkfæri þurftu þeir
ekki.
Eru þá upp talin þau verkfæri, sem
við áttum að nota til að gera veginn
frá Olfusi að Þjórsá, — að undanskildum
liestvögnum.
Þcgar ég kom að Sclfossi, voru ckki
aðrir komnir en Erlcndur og tvcir cða
þrír menn með honum. Var nú tckið til
við að undirbúa vinnuna að öllu leyti.
Morguninn eftir að ég konr að Sel-
fossi sendi Erlendur mann til mín að
láta mig vita, að ég ætti að koma til að
taka þátt í að stika út veglínuna. Var
nú mælt út stykki handa hverjum flokki.
Oftast voru þau 40—50 færur, cn
nokkuð mismunandi löng, og fór það