Andvari - 01.10.1959, Blaðsíða 112

222
MAGNÚS V. FINNBOGASON
ANDVAIiI
hlynningu á þeim bæjum, sem næstir
voru veginum, og fengu þar einnig geymd
föt sín önnur en vinnufötin, sem notuð
voru daglega.
Fæði var ekki margbrotið hjá okkur,
en þó allmisjafnt, því að hver varð að
sjá um sig sjálfur. Ekki var annað sam-
eiginlegt en kaffið. Sá, sem annaðist kaffi-
hitunina, var auðvitað nefndur kokkur.
Lá hann innstur í tjaldinu og átti að
sjá um, að kaffið væri tilbúið klukkan
hálf sjö á morgnana, og síðan fékk hann
hálftíma frí fyrir hvern matartíma til
að hita og sjá um að kaffið væri tilbúið,
þegar búið var að borða. Alltaf var búið
til ketilkaffi, annað þekktist ekki. Var
kaffið og kaffibætirinn látið í ketilinn og
þess beðið að suða kæmi upp. Síðan var
ketillinn tekinn af vélinni og bætt í hann
litlu af köldu vatni, svo að kaffið settist
á ketilbotninn. En ekki var kaffið alltaf
tært hjá þeirn, sem síðastir drukku.
Oftast var hafður kandísmoli með
kaffinu; þó gerðu sumir sætt með púður-
sykri. Hvítasykur var aldrei notaður, mun
hann ekki hafa verið farinn að flytjast
til landsins nema í toppum.
Aðalfæðið var brauðmatur, helzt rúg-
brauð og kex með kaffinu. Sumir borð-
uðu allmikið af kjöti, og þá einkum
hangikjöt, en helzt voru það sveitamenn-
irnir, sem höfðu ráð á því. Um nýtt kjöt
eða nýjan fisk var ekki að ræða. Aldrei
var grautur, og mjög lítið um mjólk.
] Iarðfiskur var aftur á rnóti mikið étinn.
Feiti var mest smjörlíki, þótt ekki þætti
gott á þeim árum. Sumir dreifðu púður-
sykri yfir það á brauðsneiðinni.
Borðað var þrisvar á dag, kl. 10 og B
og 8, og alltaf kaffi á eftir, en aldrei
aukakaffi nema morgunkaffið.
Að sjálfsögðu þurfti að afla mikilla
matfanga og annarra nauðsynja handa
þessum stóra karlmannahópi, en útvegun
á því og aðflutninga annaðist vegagerðin
um fram það, sem hver lagði sér til
sjálfur. Verkstjórinn samdi við bændur,
sem tóku að sér aðflutningana, sem allir
fóru fram á hestvögnum, en þeir voru
nú sem óðast að leysa reiðingana af
hólmi eftir því sem vegurinn þokaðist
áfram frá Reykjavík. Mig minnir, að
tvær ferðir væru farnar til Rcykjavíkur
á mánuði, en auk þess var eitthvað flutt
af brauðum frá Eyrarbakka.
Flokksstjórinn tók á móti pöntunum
hjá félögum sínum og annaðist síðan
innheimtu um leið og afhending fór
fram.
Vinnulaun voru greidd á hálfsmán-
aðar fresti og ávallt á vissurn degi. Fór
þá hver flokkur saman að tjaldi verk-
stjórans og gekk hver inn, þegar nafn
hans var kallað, cn aldrei nema einn í
einu, kvittaði í kaupskrána og hélt svo
aftur til vinnu sinnar.
Aldrei varð ég var við, að neinn ágrein-
ingur kæmi upp vegna þcss, að kaup
væri ekki rétt reiknað, eða ágreiningur
væri út af öðrum viðskiptum, til að
mynda matarrcikningum eða öðru. Þá
voru þó ekki reikningsvélar eða önnur
slík hjálpargögn við að styðjast En
Erlendur var sérlega reikningsglöggur og
að sama skapi samvizkusamur og ná-
kvæmur um, að ekki skeikaði um eyri.
Vegna þess, að ég hafði nokkra sérstöðu
meðal vegagerðarmannanna, þar eð ég átti
sérstaklega að læra þessi fræði, varð það
mitt hlutskipti að vera jafnan mcð
Erlendi, þegar vegarstæðið var ákveðið
og vegurinn stikaður út. Það var allerfitt
verk að bera stikurnar langar leiðir og
dreifa þeim á veglínuna. Ekki var þo
laust við, að sumir öfunduðu mig af
þessu starfi; héldu víst, að það væri hæg-
ara en það var, og mun hafa fundizt það
einhver vegsauki að eiga þannig meira
saman við verkstjórann að sælda en
almennt gerðist.