Andvari - 01.01.1932, Blaðsíða 32

28
Athyglin.
Andvari
sjá, í hvernig fötum hann væri. >Ljómandi eru þetta
falleg föt«, hugsaði ég, þegar ég sá vel búinn mann.
A bak við allt lá óþægilegur grunur um það, að ég
væri ekki sæmilega búinn. — Síðan hefir það verið
mér ljóst, hvílíkur kross er lagður á kvenfólkið með
klæðatízkunni. Af því að tízkan breytist stöðugt og kven-
búningar eru hins vegar miklu fjölbreyttari en karla,
er miklu erfiðara fyrir konur en karla að velja sér föt
og fylgjast með tízkunni. Af því leiðir sífellda hættu á,
að valið misheppnist, og að stinga í stúf við aðrar. Af-
leiðingin er sú, að mörg konan mætir aldrei svo annarir
að hún mæli ekki búning hennar með augunum. Á bak
við liggur hugsunin um það að líta ekki ver út e*
aðrar.
En hugurinn getur hneigzt í sérstaka átt, án þess
nokkurt sérstakt takmark eða markmið valdi. Vér tökum
ósjálfrátt eftir öðrum hlutum, þegar vér erum í glöðK
skapi, heldur en þegar illa liggur á oss. Að
„glöðum er befra
en glúpnanda
hvat, er at hendi kemr",
er meðal annars af því, að athygli hins glaða beinist
einmitt ósjálfrátt að öllu því, sem miðar að því að bæta
úr því, sem á kynni að bjáta, öllu því, sem hjálpað getur
lil þess að komast út úr ógöngunum, þar sem hinum
hnuggnu hættir við að sjá ekki annað en það, sem gerir
illt verra.
3. æfing. Eitt af því, sem ræður því, hvaða hlutir
vekja ósjálfrátt athygli vora, er æfingin. Því oftar sem
vér af einhverjum ástæðum höfum gefið einhverju gaum,
því greiðlegar kemur það oss til vitundar. Vér sjáum
nndir eins það, sem vér höfum lært að sjá. Læknir,
sem lítur á mann, sér ef til vill undir eins það í útliti