Andvari - 01.01.1932, Blaðsíða 27

Andvari
Athyglin.
23
verki, þá sjáum vér andlitið skfrast, en hitt því óskýrara
sem fjær dregur út til hliðanna á myndinni. Það, sem
lengst er burfu frá sjónarmiðju, sjáum uér alls ekki
hvað er, meðan augun hwika ekki, vér höfum í hæsta
lagi að eins veður af því, að eitthvað er þar, en vér
getum ekki greint það frá öðru. Svo sem þessu er varið
með sjónina, svo er því og varið með hin önnur skynjana-
svið vor. Að eins tiltölulega lítill hluti af því, sem í hvert
skiptið orkar á skynfæri vor, kemur skýrt fram í með-
vitundinni. Meðvitundinni mætti líkja við öldu, er rís á
hugardjúpinu. Að eins öldutoppurinn er bjartur og skýr,
og því lengra sem dregur frá honum ofan í öldulágina,
því óskýrara verður allt, unz það hverfur að fullu í
skugga meðvitundarleysisins. Öldutoppurinn er þá sá
hluti meðvitundarinnar, sem athyglin nær yfir. Þetta á
ekki aðeins við um skynjanir vorar, það á engu síður
við hugmyndir vorar, minningar og ímyndanir. Allt af,
eða að minnsta kosti Iangoftast, er ein hugmynd skýrari,
ráðríkari í meðvitund vorri en aðrar, sem henni eru
samtímis, sumar eru ef svo má að orði kveða í fullu
Ijósi meðvitundarinnar, aðrar að hverfa í skuggann og
enn aðrar »daga fram úr djúpi sálar*. Meðvitundar-
lífið er sem öldugangur. Það, sem rétt núna var í öldu-
toppinum, er áður en varir farið að síga ofan í lágina,
og það, sem lá í iáginni, lyftist í staðinn. Það er nú
alkunnugt, að því meiri athygli sem fellur á eitt, því
niinni athygli fellur samtímis á annað. Menn geta verið
svo niðursokknir í að athuga eða íhuga eitthvað, að þeir
verði ekkert varir við það, sem fram fer í kringum þá
eða í líkama sjálfra þeirra, t. d. lesið bók með svo mik-
úli athygli, að þeir heyri ekki, þó á þá sé yrt, eða gleymi
•úveg tannpínu, sem þeir hafa, og undir eins gerir vart
við sig, þegar þeir hætta. Því meiri gaum sem maður