Andvari - 01.01.1932, Blaðsíða 70

66 Um slysalryggingar. Asdvari
5 smálesta. — Árið 1926 var þó sú skýring gerð
með þál., að iðgjöld fyrir skipverja, er vinna fyrir
hlut af afla eða hundraðsgjald, megi greiðast af
óskiftum afla skipa og báta. Byggðist skýringin á
því, að hlutamenn mættu skoðast hluttakar í út-
gerðinni.
5. Tryggingarvinna skyldi greind í flokka eftir mis-
jafnri slysahættu og iðgjöldin ákveðin misjöfn eftir
því. Bæði áhættuflokkun og iðgjaldahæð hvers á-
hættuflokks skyldi ákveðið í reglugerð, í stað þess,,
að iðgjaldahæðin hafði áður verið ákveðin í lögun-
um sjálfum.
6. Auk ekkna, barna, foreldra og systkina var fóstur-
börnum og fósturforeldrum nú ákveðinn réttur til
dánarbóta, þó með nokkrum takmörkunum að því
er fósturforeldra snertir.
7. Refsiákvæðum fyrir vanrækslu á tryggingu rar breytt.
Áður voru þau þannig, að atvinnurekandanum var
gert að endurgreiða slysatryggingunni allar bæturnar
fyrir hinn vátryggða mann, ef trygging hafði verið
vanrækt, nú var honum að eins gert að greiða
tvöföld iðgjöld, þau er vangoldin voru, og sektir
að auki.
8. Áður hafði ríkissjóður að eins tiltekna takmarkaða
ábyrgð á því að tryggingin gæti staðið í skilum um
bætur, nú var ábyrgð ríkissjóð gerð ótakmörkuð.
Breytingarnar 1925 marka aðalsporið í sögu og
þróun slysatryggingarinnar hér á landi, hingað til. Með
þeim breytingum komst tryggingin hvað skipulagið
snertir, að öllu verulegu í líkt horf og slysatryggingar
í öðrum löndum.
Með reglugerð útgefinni 2. jan. 1926 voru svo settar
ýmsar nánari ákvarðanir um trygginguna, og sama dag