Spegillinn - 01.12.1927, Side 4

96
SPEGILLINN
Ágætar Jólagfafír,
t. d. kaffi-, súkkulaði-, þvotta- og vín-
stell — ávaxtaskálar — kökudiskar —
bollapör með áletrun — brúður, bilar og
allsk. barnaleikföng, — spilapeningar o. fl.
Gjörið svo vel og lítið inn í
Bankastræti 11.
K. Eínarsson & Björnsson.
mmm^mmmmmmmmmmm
Þvotta-
vindur,
margar tegundir
nýkomnar.
Verðið lækkað.
Járnvortídeíld
Jes Zímsen.
mmxemxmmmmmmmmmmm
w
Odýrast:
Steamkol,
Ofnkol,
Koks.
G. Krístfánsson,
Hafnarstræti 17.
Símnefni „Brokers". Sími 807.
MKKKKKMMMHKMKMMH
[Framh. frá bls. 94].
„Kemur ekki til nokkurra mála,“
ansaði hans excellenci. „Það ætti miklu
fremur að fjölga ráðherrunum upp í
þrisvar sinnum þrjá, því eins og Ólaf-
ur sálugi pái sagði: „Að því fleiri gáf-
aðra manna ráð sem saman koma í
eitt, því klókari verða þau“.“
„Satt er orðið,“ svaraði jeg, „en ann-
ars minnir mig, að þjer kenduð mjer
þessa setningu dálítið öðruvísi, þegar
jeg gekk til spurninganna hjá yður
uppi í Borgarfirði". — Hans hágöfgi
hafði nefnilega fermt mig einu sinni
á duggarabandsárum sínum, og ber
mjer að minnast þess með þakklæti,
því það hefðu ekki allir prestar leikið
eftir honum).
„Já, það getur vel verið, Eyvi minn,
en þá var jeg bara simpill sveitaprest-
ur. Nú er jeg orðinn æðsti prestur ....
hm......landsins, og vei’ð að líta öðru-
vísi á hlutina en jeg gerði, meðan jeg
var saklaus sveitapoki; eins og við
kölluðum klerkdóminn á skólaárum
mínum“.
Mjer fanst nú, að jeg gæti ekki for-
svarað það að tefja ráðherrann lengur,
því jeg væri eiginlega að sóa verðmæt-
um þjóðarinnar, með því að halda hon-
um uppi á snakki einni mínútu lengur.
Svo jeg stóð upp og sagði: „Jeg segi nú
eins og stendur í Sturlungu: „Innan
lítils tíma munuð þjer aftur sjá mig“.“
„Nei, Eyvindur," sagði hans hágöfgi,
„þetta stendur þó andskotann ekki í
Sturlungu, að minsta kosti ekki í þeirri
útgáfu, sem jeg á af henni“.
„Nú-ú-ú, hvar stendur það þá?“
Forsætisráðherrann klóraði sjer í
höfðinu um stund, og sagði síðan: „Því
er jeg nú bara búinn að gleyma........
Euvindur.
Leikhúsið.
Sjerhver Gleiðgosinn, leikur í
5 þáttum um líf og dauða ríks
manns, eftir Hugo v. Hoff-
mannsthal, Curt Kraatz og
Arthur Hoffmann.
Leikfjelag Reykjavíkur hefir unnið
það þarfaverk ofan á mörg önnur, að
sýna oss hvernig í raun og veru fer
fyrir þessum gemlingum, sem gera sjer
leik að því að snuða náungann og
safna sjer rangfengnum auði. Það er
best að segja það strax, kollegum þeirra
hjerlendum til uppörfunar, að þeir fara
vafningalaust til helvítis, öllum sann-
kristilega þenkjandi mönnnum, að Ást-
valdi meðtöldum, til óblandinnar á-
nægju — og andskotanum líka, svo und-
arlegt sem það kann að virðast, að þeirra
interessur geti farið saman. Leikritið
fjallar um einn peyja, sem kemur ber-
fættur til borgarinnar, en græðist þar
skjótt fje með iðjusemi, reglusemi og
sparsemi, eins og það heitir í æfisögum
merkra manna, það er á íslensku, hann
snuðar og stelur þar, sem hann getur,
og níðist á ekkjum og munaðarlausum
o. s. frv. öðru hvoru er hann að plástra
samviskuna með því að gefa ýmsar
þjóðþrifabyggingar og þessháttar drasl,
og fær náttúrlega krossa fyrir, eins og
maður þekkir hjer. Samt kemur nú
babb í bátinn, er hann ætlar að bjóða
sig fram til þings, því Hallbirni líkar
ekki allskostar uppgangur hans og etur
á móti honum hans eigin tengdasyni,
með þeim árangri að karl dumpar með
stórum glans. Þegar svo er komið fyr-
ir mannskepnunni, er Har. Á. Sigurðs-
son, sem hingað til hefir leikið hlut-
verkið, búinn að fá nóg af svo góðu
og segir pass. Við því hafði Leikfjelag-
ið auðsjáanlega búist, og hafði því
fengið Adam fálkariddara Poulsen til
þess að yfirgefa öll sín margbrotnu
störf í Kaupmannahöfn og bera það,
sem eftir var hlassins í land. Gerði
hann það bæði fljótt og vel, því hann
kláraði það með glans á 5 kvöldum,
sem honum höfðu verið ætluð 10 til,
og sýnir því með tölum, sem tala, að
hann er tveggja manna maki. Er það
góð lexía fyrir þá, sem um það kunna
að hafa efast áður. Aðrir leikendur
voru ekki nefndir á prógramminu, en
þó getum vjer ekki stilt oss um að
ljósta því upp — sennilega í allra ó-
þökk — að Stefán Runólfsson ljek
Raymond Poincaré af mikilli snild. Ljet
honum snildarlega að sýna esprit, verve
og aplomb stjórnmálaskúmsins, og er-
um vjer sannfærðir um, að Hræmund-
ur gamli hefði orðið frá sjer af hrifn-
ingu ef hann hefði mátt sjá þar sjálfan
sig í spegli.
J. B. Spegtlsins.